දයාබර මාරේ,

පහේ පන්තියේ සිට හයේ පන්තියට යද්දී ඔවිනිට අලුත් පාසලකට යන්නට ලැබිණි. පරණ ඉස්කෝලෙන් යන්නට කලින් සතියේ ඇය  මගෙන් සමරු පොතක් ඉල්ලා සිටියාය. යාලුවන්ට කියල මොනා හරි ලියාගෙන ඒගොල්ලන්ව මතක තියා ගන්න ඕනි. 

එත්  මට ඔවිනිගේ ඉල්ලීම ඉටු කර ලන්නට නොහැකි විය. මා සොයා බැලු පොත් කඩවල සමරු පොත් තිබුනේ නැත.

මමත් ඉස්කෝලෙන් යද්දී සමරු පොතක් නොව දෙකක්ම තිබිණි.ඉන් එකක මුල පිටුවේ  ඇරයුම මෙසේ ලියා තිබුණි .

 හිස් දෙඩවිලි කවට සිනා 

 දොළොස් වසක සුදු මතකය 

සමරු පොතේ චප්ප කරලා 

ලාච්චුවේ හංගන්නට 

අම්බානක් වරම් දෙන්න'!!

ඉස්කෝලේ බෙල් එක ගැසූ ජේමිස් හා කැන්ටිමේ මුදලාලිත් මගේ සමරු පොතේ සටහන් යොදා තිබිණි.
මගේ මිතුරු මිතුරියන්ගෙන් කුඩා සේයාරුවක් ඉල්ලා ගෙන එහි කුඩාවට ගත්  පොටෝ කොපියක්  පිටුවේ කෙලවරේ ඇලවීමි. 

මේ නිසා මගේ සමරු පොත් මට විශේෂිත වූ අතර මම ආශා කල පොත්පත් අතරින් මුල් තැනක්   සමරු පොතට ලැබිණි. ඒ අවුරුදු වලදී අපේ සුදු අක්කා  මාව පරිස්සම් කරන්නට කෙතරම් උත්සහා කලාද යත් ගෙදර තිබු යාලුවන්ගේ ලියුම් සෝවියට් සඟරා, ඩීමන්  ආනන්දගේ පොත් පමණක් නොව මේ සමරු පොත් දෙකද  ගිනි තබා තිබුණි.

සමරු පොත් දෙක ගැන දුක් වනවාට වඩා මට දුක් වන්නට කාරනා තිබිණි. ලාච්චුවේ හංගා තැබූ  සමරු පොත වරින්වර මට බලන්නට සිදු වුයේ සගයින්  වියෝ වූ පුවත් සමගය. ඔවුන්ගේ මුහුණේ සේයාරුවත් සටහන් කර තිබු කවට වදනුත් නිසා මට සතුටක් නොව ශෝකයක්ම ඇති විනි  . කලියුග කාලයේ මොනම හෝ අහේතුවකට මගේ හිතාදරයන් එකා  දෙන්නා  මෙලොවින් සමු ගත්හ. නැතිනම් අතුරුදන් කර දැමිණි.පස්සර සේනාදීර, කිනිගම හේවා,  පන්තියේ සුමිතුරා DSB , පාසල් බස් රියේ මිතුරා වූ ජයන්තද  ද ඒ අතර  වුහ .

අපේ  ඉස්කොලෙටම ආ මගේ මිතුරෙකු වූ මාරසින්හද  සමරු සටහනක් තබා තිබුනේය. 

ඉතාම හිත හොඳ මිතුරෙකු වූ මාරේ අපත් සමග සරසවියටත් ආවේය . ඔහු සිටින තැන සොඳුරු රස ගුලාවකි. JP පොන්ඩ් එක වටේ සමහර සංගීත සාජ්ජ වලදී ඔහු ඉදිරපත්කල  මනරම් දඟ නැටුම හැමෝම රස ගන්වුවකි.

මාරේ නිවාඩුවට ගෙදර ගිය විට ආපසු එන්නේ ලොකුම ලොකු බත් පාර්සල දෙක තුනක් උස්සා ගෙනයි. යහමින් ගොවිතැන් බත් කල ඔවුන්ගේ ගෙදර පිහිටියේ සරුසාර වෙල් යායක් මදැයි. අපි නිවාඩුවට ගෙදර යන්නෙත් එන්නෙත් උඩරට මැණිකේ කෝච්චියෙනි. මාරේ සමග අප කල්ලිය කෝච්චියේ ආ ගිය ගමන් කීපය විනෝද චාරිකාම විය.

හිත හොඳ වැඩි කම නිසාම මාරේ පොදු වුවමනාවන් වලටද කැපවී වැඩ කළේය.

ඒ කාලයේ අතුරුදන් වුවෝ බොහෝ වුවත් දවස තිස්සෙම මිතුරු මිතුරියන් අතර සරිසරූ ජනප්‍රිය හිත හොඳ මිතුරා මාරේ 1993 වන තුරුත් ආපසු නොපැමිණීම අප කාගේත් සිත තලා පෙළ දැමු  හේතුවකි.

අන්තිමේදී බොහොමයක් දුක් කම් කටලු ඉවරයක් වී සරසවියෙන් පිටව යන දවසේ වුවත් මාරේ ගැන වූ බඩේ ගින්දර නිමා වී නොතිබිණි.මාරේ අතුරුදහන් වුවාට පසු අප කොතෙක් වාරයක් ගෙදර ගොස් තිබුනත් අවසාන සමු ගැනීමට ඔහු නැති වීම හැමෝටම බරපතල ලෙස  දැනුනි.

රටේ සිදු වූ මහා ඛේදවාචකය ගැන සෝදිසියෙන් සිටි අප මෙන්ම මාරේගේ දෙමාපියන්ද  ඔහු නැවත නොඑන බව දැන සිටියත් , කුමන හෝ ආශ්චර්යකින් ඔහු කොහේ සිට හෝ මතු විය හැකි බවට අහිංසක බලාපොරොත්තුවක්ද අප කාගේත් හිත්තුල තිබිණි.

ඒ නිසා මාරේ කවදා හෝ ආවොත් ඔහුට ඒ බව දැනුම් දෙන්නට කුඩා සමරු සටහනක් ඉංජිනේරු පීඨ  කලා කව පුවරුවේ එල්ලා අපි යන්නට ගියෙමු . 1993 මැයි  සිට ජුලි මාසය දක්වා පුවරුවේ තිබු එකම සටහනද මෙයයි

 පිටස්තරයා විසින් ලියා තිබු එම කවි සටහනේ මට මතක හැටියට සාරාංශය මෙසේය;

 දයාබර මාරේ, අපි ඉතින් ගමට  යනවා .පැලුණු දෙපතුල අද්ද  අද්දා ,ගිලුණු දෑසින් බල බලා උඹ කවද හරි ආවොතින් බලා ගන්නට මේ ලියුම තියල යන්නම් 

 අවුරුදු හය හතකට කලින්  උඩරට මැණිකේ  අපිව තුරුලට අරං පේරාදෙණියෙන් බස්සනකොට ඈ  මොන තරම් තරුණද? කාලය මොන තරම් දේ කරලාද ?උඩරට මැණිකේ දැන් බොහොම මහළුයි .බෑන්ගිරි ගාමින්  හොටු හුරා හුරා පැනිදෙනියේ බලන් ඉන්නවා .ආයිමත් අපිව ගමට ගෙනියන්න. 

කෝච්චියේ සද්දෙන් හැමදාම පොඩි පුතා එනවද බලන, පිල්කඩින් නැගිටලා කේතලේ ලිප තියන,  උඹේ අම්මාට මොකක් කියන්නන්ද උඹ ගැන? ..
(සේයාරුව දෙව්නිගෙන් )