Sunday, June 11, 2017

අක්බාර් කැන්ටිම සිර අඩස්සියක් වූ දවස


Akbar Hall- from AllTravels
මා කලකට පෙර කියවූ එක්තරා විදෙස් කෙටි කතාවක සාරය මට මතක හැටියට මේ විදිහය .
රටවල් දෙකක් අතර කලක් තිස්සේ පැවති  යුද්ධය නිමා වී ගියාට  පසු දේශ සීමාව ආසන්නයේ  අවන්හලකට ගොඩ වූ ලේඛකයෙකුට  අමුතු ගතිගුණ ඇති, මුහුණේ බයංකාර කැපුම් තුවාල කැළැලක්  සහිත වේටරයෙකු දකින්නට ලැබෙයි. දුටු හැටියේම මේ  මිනිසාගේ මුහුණේ ඇති කැළල පිටුපස මහා ලොකු  කතන්දරයක් ඇතැයි  සැක කරන ලේඛකයා  කතාව අසා ගැනීමේ නොතිත් ආසාවෙන්  අවන්හලට දිගටම යන්නට එන්නට පටන් ගනියි.  අර වේටර්වරයා හා ටිකෙන් ටික කුළුපග වෙයි.

ඇත්ත නේන්නම්! අර වේටරයාගේ ජීවිත කතාව අතිශයින් ත්‍රාසජනක වුවකි. අල්ලපු රටේ කැරලි කණ්ඩායම් සමග  එකතු වී සිට පසුව ඉන් ඉවත් වී ජීවිතය බේරා ගන්නට වෙහෙසුණු අන්දම, සටන් බිමේ මරණාසන්න අත්දැකීම් හා  තවත් ත්‍රාසජනක  කතා රාශියක්  ලේඛකයාට අසා සිටින්නට සිදු විය. මේ කතා ඇත්ත වශයෙන්ම  පුදුමාකාර හා අපූරු ඒවා උනත් ලේඛකයා ළඟ දැවෙමින් තිබු ප්‍රශ්නය එය නොවේ .  දවස් ගණනක් අර ලොමු දැහැගන්වන ජීවිත කතාවට ඇහුම්කන් දුන්  ලේඛකයා  බැරිම තැන  ප්‍රශ්නය ඇසුවේය.

' එතකොට ඔහේගේ මේ මුණේ තියෙන භයානක තුවාල  කැළල සම්බන්ධ වෙන්නේ ඔය මොන කතාවටද ?

' අයියෝ මහත්තයා ඒක  මාස කීපයකට කලින් මේ හෝටලේදි වෙච්ච පොඩි අනතුරක්නේ  . ටොනික් මුඩියක් ගලවන්න ගිහිල්ල  වෙච්ච'

ඒ කතාව නිමියේය . මේ කියන්නට යන්නේ 1989 අවුරුද්දේ ජුනි මාසේ දවසක මගේ නිකට පැලී මැහුම් හතරක් දමන්නට හේතු කාරණා වූ  , මුළු  රැයක් තිස්සේ මහනුවර මහ රෝහලේ තපින්නට  සිදු වූ  කතාවද  නොවේ . ඒ සිද්දියට  පසුවදා සිදු වූ කතාවකි. කලින් දවසේ රෑ මා රෝහලට රැගෙන ගොස්  තිබුණේ ගිලන් රථයකිනි .  එක දවසකින් ටිකට් කපාගෙන එන්නට ලැබුනත්  තුවාලය ඇදුම් දෙමින් තිබුණි. නිකට කලාපය වසා තඩි පැලැස්තර තලියක් අලවා තිබුනේය.

පේරාදෙණිය සරසවියේ අක්බාර් -අන්ද්රියාස් නෙල් නේවාසිකාගාර සංකීර්ණය සිව් මහල් ගොඩනැගිලි තුනකින් සමන්විතය . යටත් පිරිසෙයින් සිසුන් අටසීයකටවත් සෙවණ සැපයු මෙය පිහිටියේ අලුත් ගම්පොල පාරේ ඉංජිනේරු පීඨයට යාබදවය .

පේරාදෙණි දුම්රිය හන්දිය පිහිටි පැණිදෙනිය පැත්තට වෙන්නට නිව් වින්ග් හෙවත් නව පියාපත පිහිටියේය . ඊළඟට අන්ද්රියාස්  නෙල් ශාලාවය . ගෙලිඔය අන්තයේ අක්බාර් ශාලාව පිහිටියේය . අක්බාර් ශාලාවත්  නෙල් ශාලාවත් අතර මැද විශාල කැන්ටින් රාජයා විරාජමානව වැජඹුනේය.

ඒ අපේ රාජ්‍යයයි . අපේ පලනාධිකාරයේ පැවතී කළාපයයි . කිසිම අනවසර වැසියෙකුට මෙහි ආ නොහැකිය. ඒ  වෙනකොට  පේරාදෙණියේ සියලු නේවාසිකාගාර අවට හවස් වෙද්දී  මුර බටයන් යොදා තිබිණි. ඒ නිරායුධ ශිෂ්‍ය ක්‍රියාකාරීන්ය. කොල්ලන් අල්ලන් යන්නට එන රහස් ඔත්තු  කරුවන්, ප්‍රා කාරයන් , කළු බළල්ලු  ආදී බහුවිධ හමුදාවලට ශාලාවලට එන්නට බැරි උනේ මේ මුරකපොලු වල සිටි විරු සිසුවන් නිසා යයි අපි සිතා සිටියෙමු.

ඒත් අපේ අනුමානය බොරුවක් කරමින් 1989 ජුනි මාසේ දවසක හවස හතට පමණ අප  රාත්‍රී කෑමට කැන්ටිම දෙසට  ඇදී එද්දී ලැබුනේ මෙවැනි ආරංචියකි .

"හමුදාව හොස්ටල් එක වට කරලා" .

ආරංචිය රැගෙන ආවේ මුර කපොලුවල සිටි ශිෂ්‍ය ක්‍රියාකාරීන්ය

ඒත් වට කලාට මොකෝ හමුදාවෙන් ඇතුලට එන්න  කියලායැ?   අප එහෙම හිතුවත් ටික වෙලාවකින් කොරිඩෝරයේ ගඩොල් බිත්තිය බිඳ හමුදා බටයෝ ශාලාවට ඇතුල් වුහ .

දෙකෙළවර ශාලාවල සිටියෝ ඇඳිවත පිටින්ම ටී පනස් හයේ තුවක්කු රැගත් හමුදා බටයින්ගේ අණට කීකරුව අක්බාර් කැන්ටිම වෙත ඇදී ආහ. කැන්ටිමේ සියලු පුටු බංකු එක පසෙකට ගොඩ ගසා ශාලා මධ්‍යයේ  හිස් අවකාශයක් තනා  තිබුණු අතර අප සියලු දෙනාට බිම වාඩි වෙන්නයි අණ ලැබිණි .

මේ වන විට ගඟෙන් එහා පැත්තේ හිල්ඩා ඔබේසේකර ශාලාවේ සිට ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍ර මගින් සරසවි සිසුන්ට ඇඟ හිරි වැටී, සිත පිබිදෙන සුළු සංග්‍රාම වාක්‍ය නිකුත් විය.

' මිනීමරු පාලකයින්ගේ මුර බල්ලන් අපේ සරසවි බිම  වට කරලා . වීරෝධාර සිසු සිසුවියනි . බය වෙන්න එපා . යටත් වෙන්න එපා . පාවා දෙන්න එපා . සමාජවාදී  රජයක්  බිහි වෙන්න ඉතා ආසන්නයි. ඒකයි  මේ පැසිස්ට්වාදී පාලකයන් වියරු වැටිලා තියෙන්නේ . ඊට අමතරව නන්දා මාලිනිගේ  පවනේ ගීතද , කපුගේගේ   'සබඳ  අපි කඳු නොවෙමු ' වැනි ගීතද වරින් වර විකාශය විය.

රෑ මැදියම් වෙද්දී බඩගින්න හා අනෙකුත් අවශ්‍යතා ඇති වුවද කිසිවෙකුට සෙලවෙන්නවත් ඉඩක් නොලැබුණේ අවි රැගත් සෙබලුන් සිය ගණනක් ශාලාව තුලත් මිදුලෙත් රඳවා  සිටි නිසාය .මීට  අමතරව හිස ආවරණය කරගත් බිල්ලෙක්ද ඇවිත් සිටියේය.

පසුවදා පාන්දර වන විට හෙලිකොප්ටරයක් සරසවි ගුවන් තලය සිසාරා පිරුක්සුම් චාරිකාවල යෙදුනේය.  හිල්ඩා ඔබේසේකර ශාලාවේ  ශබ්ද  ව්කාශණ යන්ත්‍රය දිගටම  හඬ තැලුවේය

' යදමින් බැඳ විලංගු ලා මගේ පුතා රැගෙන යන්...

රාත්‍රිය පුරා කුස ගින්නේ සිටි අප ඒ  වනවිට බෙහෙවින් හෙම්බත් වී සිටියෙමු.

හැබැයි හමුදාව අක්බාර් ශාලාව වට කරද්දීම  වාගේ  පොලිසිය සොයමින් සිටි ප්‍රධාන පෙලේ  පුද්ගලයෙක් හෝ දෙන්නෙක්  කැන්ටිමට එළවලු ගෙනා ඩේලිකා රථයේ සැඟවී පලාගිය බවට කසුකුසුවක්ද  පසුව  අසන්නට  ලැබිණි ( මා මෙහි සත්‍ය අසත්‍ය බාවය ගැන  නොදනිමි )

හමුදා හා පොලිස් වටලෑමෙන් පසු මුලින්ම සිදුවුයේ  සිසුන්ට කෑම බීම නොදී හෙම්බත් කිරීමය. ඒත් මෙය දිගටම කරන්ට බැරි වුනේ කවුරුත් එලියට බහින්නට බය වී සිටි මොහොතක සිසුන් වෙනුවෙන් නැගී ආ  ආචාර්ය මයිකල් ප්‍රනාන්දු  හා අක්බාර් ශාලාධිපති ඇතුළු පිරිසක් නිසාය .

මුලින්ම මයිකල් ප්‍රන්නන්දු මහතා ගෙදරින් උයාගෙන ආ බත් පාර්සල් පණහක් පමණ සිසුන්ට බෙදන්නට හමුදාව සමග දැඩි වාග් ප්‍රහාරයක යෙදී අවසර ගත්තේය.  ඊළඟට කැන්ටිමේ ඉතිරි වී තිබු හාල් හා පරිප්පු උයා තවත් කුඩා  කෑම ප්‍රමාණයක් බෙදා දුන්නේය.

මේ මොන දෙයින් උනත්  හිටි පිරිසෙන් හතරෙන් එකකටවත් කුසට අහරක් නොලැබිණි.

දවල් වෙද්දී  අපේ කාමරවලට  හමුදා සුපරීක්ෂාව යටතේ  ගොස්  අඩුම කුඩුම  ගමන්මලුවල්ට පුරවා ගන්නට අපට ඉඩ  ලැබිණි . ඉන්පසු අයිඩෙන්ටි කාඩ්  ඇති  හා නැති උන් වෙන් කරවා ගැනුණි. ඒ වනවිට ශිෂ්‍ය ක්‍රියාකාරීන්  හඳුනා ගැනීම වලක්වනු වස් අප හැමෝගෙම  අයිඩෙන්ටි කාඩ්  එකතු කොටගෙන තිබුනේය  ඒත් මේ මොහොතේ මට තේරුම්  ගියේ බොහෝ  දෙනා සන්තකයේ කුමක් හෝ හැඳුනුම්පතක් තියෙන බවය.  අඩුම තරමින් යුනිවර්සිටි රෙකෝඩ් බුක් එකවත් මට හොයා ගන්නට බැරි විය . ඒ නිසා මා  ඇතුළු පණහක් හැටක් වූ අයිඩෙන්ටි කාඩ් නැතී පිරිස වෙනම තැනකට රැස් කෙරුණි.

ඒ වනවිට හිල්ඩා ඔබේසේකර ශාලාවේ ලව්ඩ්ස්පීකර් හඬ නිවී ගොස් තිබිණි

හවස හය පමණ වෙද්දී සියලු දෙනා බස් වලට පටවා ගලහ හන්දියට ගෙනාවේ දැඩි පොලිස් හා හමුදා රැකවල් මැද්දේය . ඊළඟට එකිනෙකා  ගම් පළාත් අනුව අනුරාධපුර, කුරුණෑගල, යාපනය, බදුල්ල ආදී  වශයෙන් කුඩා කණ්ඩායම් විදිහට පෙළ ගස්වා නවතා තැබූ බස්වලට වෙන වෙනම පටවනු  ලැබීය .

මා ඇතුළු හැඳුනුම්පත්  නැති වුන් මෙන්ම  වෙනත් ක්‍රමවලින්  තෝරාගත් පිරිස  ගෙන ආවේ කඳවුරකට ගෙන යෑමටය. ( මේ පිරිස මහනුවර පාසැලක රඳවා තබාගත් බව පසුව දන ගන්නට ලැබිණි. ඉන් පිරිසක්   සෑහෙන කාලයක් සිරගතව සිටියෝය. සමහරු  යලි නොආවෝය )
අප ශාලාවේ සිට ගෙන ආ බස් රථයද ගලහා හන්දියේ නතර කර එතැනින් අපව තවත්  බස්රථයකට මාරු කරන්නට පියවර ගෙන තිබිණි.

මා පෙර රථයෙන් බැස සැකකරුවන්  කඳවුරට ගෙනයාමට සුදානම් කොට තිබූ අනෙක් බසයට  නැගීමට ඇවිදගෙන යද්දී හරි අපූරු දෙයක් සිද්ද වුනේය.  ඒ කිට්ටුවෙන්ම  නවතා තිබු කෝස්ටර් බස් රථයෙන් බැස ආ සෙනරත්  මගේ අතින් ඇදගෙන 'මෙහෙ වරෙන් ඔය කොහෙද යන්නේ  බණ්ඩාරවෙල යන්නේ මේ බස් එක මේකට නැගපන්' කියා මා ගෙන ගොස් කෝස්ටරයේ ඉන්දෙව්වේය.

මේ අවස්ථාවේ හාත්හස විසිරී  සිටි පොලිස් හා හමුදා බටයන්  කිසිවෙකුට මේ සිද්දිය නිච්චියක් නොවුනේ කෙසේදැයි  මට තාමත් සිතා  ගන්නට බැරිය . නොඑසේනම් මේ කතාව ලියන්නට වෙන්නේ වෙනත් ආකාරයකටය නැතිනම් වෙනත්  කෙනෙකුටය .

මහා රෑ දොළහට පමණ අප දියතලාවට සේන්දු වුනෙමු.  මට යම්තමින් හෝ සුරක්ෂිත බවක් දැනෙන්න  පටන් ගත්තේ  ඊටත් පස්සෙය.  මම එදා රාත්‍රිය සෙනරත්ලා ගෙදර නිදාගෙන සිට  පහුවදා උදේ රැයින්ම  අපේ ගෙදරට ගියේ කරේ ට්‍රැවලින් බෑග් තඩියක්ද නිකට පුරා ඇලවුණු ලොකු  ප්ලාස්ටරයක්ද සමගය.

ඒ වනවිටත් සරසවි වටලා  සිසුන් අත් අඩංගුවට ගත් පුවත රටපුරා පැතිරී තිබුනේය. ඒ නිසා  අපේ  ගෙදර සියල්ලෝ සිටියේ පාරට ගොඩ වී ඈත මග දිහා  බලාගෙනය .

මගේ මුහුණේ  වූ තුවාලය දැක බියපත් වූවද මා ගෙදර ආවාට  සොම්නස් වූ  අම්මා වැඩි විස්තර  විචාරන්නට හදිස්සි නොවුවය

එත් මම දවල් වන විට පෙර දින මුහුණදුන්   ත්‍රාසජනක සිදුවීම් එකින් එක අම්මාටකියා  අවසන් කර තිබුනේය .
මගේ නිකටේ තුවාලය ගැන අම්මා ඇසුවේ මේ වේලාවේය .

මක්වෙලාද පුතා ඔය . ලොකු තුවාලයක්ද? දැන් හොඳටම හොඳද?

ඒක මේ පොඩි තුවාලයක් අම්මා . මැහුම් දැම්මා දැන් හරි .

' ඉතින් මක් වෙලාද ඒක උනේ? '

යාලුවොත් එක්ක සෙල්ලමට වතුර ගහගත්ත  වෙලාවේ  අක්බාර් කොරිඩෝරේ ලිස්සලා වැටුනානේ.

මම කිව්වේ ඇත්තම කතාවය .


( වසර 28ක් පැරණි මේ  කතාවේ මට අමතක වූ කොටස් බොහෝ තිබෙන අතර මෙය කියවන , එදා මා සමග සිටි මිතුරන් ඒවා මතක් කර දෙනු ඇතියි සිතමි )