Monday, November 17, 2014

හන්තානේ මල්

පේරාදෙණි සරසවියේ අවුරුදු පතා මගුල් ගෙදරක් පැවැත්වේ . මේ වෙන මගුලක් නොව සරසවියම මගුල් සිරියෙන් ඇලළෙන මහා කළා උළෙලකි. වල සතියට පමණක් දෙවැනි වන  ශිෂ්‍ය සාහිත්‍ය උළෙල 'මාගේ දේශය අවදි කරනු මැන'  ඒ මංගල්‍යයයි.

ඒත් මේ අවුරුද්දේ මාගේ දේශය අවධි කිරීම සඳහා සුදුසු ස්ථානයක් ලබා නොදීමෙන් එහි වැඩ කටයුතු කඩා කප්පල් වී ඇති බව දැන ගන්නට තිබේ . මේ ගැන හරිම තොරතුරක් දන්නේ නැත

ඒත් සැබෑවක්නම් එය හරිම සෝචනීය කතාන්දරයකි. 1988-90 භීෂණ කාලයෙන් පසු වල්  බිහි වී දිය සෙවෙල  පිරී තිබු සරසවි ලතා මණ්ඩප පමණක් නොව එහි වැසියන්ගේ සිත්සතන්ද යලි පුබුදුවාලන්නට ශිෂ්‍ය සාහිත්‍ය උළෙළද යම් තරමකින් හෝ උදව් වූ බව නිසැකය . අනු  එකේ අවුරුද්දේ මෙය ඇරඹුණු බව මගේ මතකය කියයි. මේ සාහිත්‍ය උළෙල ගැන අවුරුදු තුනක මතකයක් මට තිබේ . පාසල් සහ විශ්ව විද්‍යාල සිසුන්ගේ පද්‍ය  නිර්මාණ, කෙටිකතා හා රචනා  සඳහා  සම්මාන පිරිනැමූ  උළෙලේදී  රටේම පිලිගත් කලා කරුවෙකුටද  සුවිශේසී සම්මානයක්ද  පිරිනැමින. මට මතක විදිහට මුල් අවුරුද්දේ  සුගතපාලද සිල්වාත්, දෙවනුව ගුණදාස කපුගේත්, ඊළඟට ගාමිණි හත්තොට්ටුවෙගමත් මේ සම්මානය හිමි කර ගත්තෝය.

ජවිපෙට බර වූ මහා ශිෂ්‍ය සංගමයෙන් සංවිධානය කළා වුනාට සාහිත්‍ය උළෙලේ තිබ්බේ සාහිත්‍යයමය ප්‍රබෝදයක්මය. මුළු සරසවියෙම ගස් පුරා අලුතින්  කහපාට, මදටිය පාට හා රතු පාට මල් පිපී  තිබුනේ උළෙලට සුබ පතන්නටය.

එදා පුදුමාකාර උද්යෝගයක් හැම කොල්ලෙක්ගේම කෙල්ලෙක්ගේම මුහුණුවල දකින්නට තිබුණි. යලිත් වරක්  සරච්චන්ද්‍රලා, මනෝරත්නලා හා  දිද්දෙනියලා පරපුරක් බිහිවනු ඇති බවට ඉඟි බිඟි මතු වෙමින් තිබිණි.

අනුව දශකයේ මුල් අවුරුද්දක තිබුණු සාහිත්‍ය උළෙලේ අපුරු වැඩ සටහනක් තිබුනේය. උළෙල පටන් ගන්නට පෙර භූගෝල විද්‍යා පීඨයේ සිට අල්විස් පොන්ඩ් එක දෙසට ඇදෙන මාවතේ තැනින් තැන තුරු වදුලු යට පොඩි පොඩි සාහිත්‍ය මුළු සංවිධානය කර තිබිණි. වෙන වෙනම ලේඛකයෝ තැන තැන කතා බස්වලට ගොනු කර තිබුණි. සුගතපාලද සිලවා. දයාසේන ගුණසිංහයන්. පියසේන කහඳගමගේ වැනි ලේඛකයන් කවියන් කිහිප පෙළක්ම ආරාධනා ලැබ  සිටියහ. දයාසේන ගුණසිංහගේ 'දොර මඩලාව ' එතැන මැවුනේ  සුගතපාලද සිල්වාගේ 'ඇට මැස්සා' හිස වටා පියා සල්ද්දීය.

එදා  හවස සාහිත්‍ය උත්සවය පටන් ගන්නට කලින් සුන්දර කලාබර හැන්දෑවක් ලැස්ති කර තිබුණු හැටි ඒ විදිහය. එදා  මටද පොඩී කඩේ යෑමක් පැවරී තිබිණි. ඒ කතා බහ අවසන කලාශිල්පීන් දෙපළක් වුස් කැන්ටිමට කැඳවා ගෙන ගොස් එතන ලැස්ති කර තිබු  වඩේ, පැටිස් හා කෙසෙල්ගෙඩි සමග කැම්පස්  ප්ලේන්ටි සංග්‍රහයෙන් ඔවුන්ව  සන්තර්පන කරවීමය.

මම හෙමින් හෙමින් මට භාර දී තිබු කළා කරුවන් දෙපළ අසලට ගොස් දැන් තේ බොන්න යමු නේදැයි ඇසුවෙමි.. සුගතපාලද සිල්වා ඉතා අහිංසක ලෙස කිව්වේ 'ඔව් මට ප්ලේන්ටියක් බීලා බුලත් විටක් කන්න වුවමනා වෙලා තිබ්බේ' කියලාය. වුස් කැන්ටිමේදී  ශිෂ්‍ය ක්‍රියාකාරිකයෝ ලැස්ති කර තිබු තේ මේසයක් වෙත සුගතපාලද සිල්වාත් දයාසේන ගුණසිංහත්  ඇරලවා මම වෙනත් තැනකට යන්නට හදන විට දයාසේන ගුණසිංහයන් මගේ අතින් ඇද මෙසේ කිව්වේය.

'දැන් ඔය ළමයත් අව්වේ  ඉඳලනෙ ආවේ මෙන්න මෙහෙන් වාඩි වෙලා අපිත් එක්කම තේ බොමු'.

එක් පසෙකින් සුගතපාලද සිල්වාත් අනෙක්පසින් දයාසේන ගුණසින්හත්  ඉන්නා තැනක වුස් කැන්ටිමෙන් මම වඩේ කා ප්ලේන්ටි බිව්වෙමි.

මා එදා විඳි අහිංසක සතුටේ වටිනාකම රාජ රාජ මහා මැතිඳුනට කඩේ යාමෙන් ලබන්නට පුළුවන් සතුට මෙන් සිය දහස් ගුණයක් වටිනා බව මම මැරෙනතුරු විශ්වාස කරමි.

දහසක් මල් පිපෙන්නට ඕනිය. මොන පක්ෂයකින් , මොන සංවිධානයකින් ලෑස්ති කළා වුනත් සාහිත්‍ය උළෙලකින් ඇගයෙන්නේ  නිර්මාණ කරුවන්ය. දිරි ගැන්වෙන්නේ තව තවත් ලියන්නට හා ගයන්නටය.

ලියන්නට හා ගයන්නට නොදී මල් පොහොට්ටු අතින් තද කරගෙන සිටියොත් පොඩි වූ මල්වලින් හමන්නට ඉඩ ඇත්තේ මල් සුවඳ නොව අර අමිහිරි වෙඩි බෙහෙත් ගඳමය.

Photo; dailynews.lk

Wednesday, November 5, 2014

කෝ අද වට්ටිය රෝ මනු ජේසු

ම දන්නා කුඩා පිරිමි ළමයෙක් හිටියා අම්මාගෙන් පන් වට්ටියක් ඉල්ලලා සන්නද්ධ අරගලයක් කරපු. ඒක වෙලා තියෙන්නේ ළමයා හෝඩියේ පන්තියේ අවුරුදු තුනක් ඉන්නා කාලේ .

ලොකු පන්තිවල ළමයින්ට ප්‍රාග් වෘත්තීය කියල සබ්ජෙක්ට් එකක් තිබ්බ ඔන්න ඔය කියන කාලේ. ගෑනු ළමයින් මැහුම් ගෙතුම්  මදිවට පන්වලින් වට්ටි පෙට්ටි වියන එක පවා ඉගෙනගෙන තියෙනවා ඉස්කෝලෙදි . මේ වගේ අත්කම් වැඩ ආශාවෙන් උගන්වලා තියෙන්නේ මේ කියන ළමයාගේ අම්මා.ඒ හෝඩියේ පන්තියේ ටීචර් වෙලා ඉන්දැද්දීම.

මේ විධිහට ඉස්කෝලෙදි හැදෙන ලස්සන ලස්සන අත්කම් නිර්මාණ අතරින් ළමයාගේ හිත වැඩිපුරම පැහැරගෙන තියෙන්නේ පන්වලින් හදපු මල් වට්ටියක්. පොඩි එකා හවස ගිහින් අම්මාගෙන් අතොරක් නැතිව අහන්නේ පන් වට්ටි වියන අපුරුව ගැන. අම්මා තුන්හිරියා පන්, හැවන් , ගල්ලැහැ බට පතුරු ආදිය එකතු කරගෙන වට්ටි, පෙට්ටි විතරක් නෙවෙයි පැදුරු වියන හැටි පවා රසවත්ව විස්තර කළා.

ලස්සන පාට පාට මල් පිපුණු, හීන්බෝවීටියා සුවඳ එන ඔය දෑල දිගට තැනින් තැන හැවන් පඳුරු මණ්ඩි  මණ්ඩි තියෙන බව අම්මා කිව්වා. කඳුවැටි අතරින් ලස්සනට ගලාගෙන යන සිරියාවන්ත ඔය. තමන්ගේම ඔය. ඔයේ සොඳුරු ලස්සන, සුවඳ විතරක් නෙවෙයි වට්ටි වියන්න පුළුවන් හැවන් වගේ ඒවත් නිසා ඔය  මොන තරම් පෝසත්ද. පොඩි තැන ආඩම්බරෙන් නිදා ගත්තා.

 ළමයාට රෑ හීනේමුත් පෙනුනේ පන් වට්ටියක්. උදේ පාන්දර නැගිට්ට ගමන් අම්මාට ඇවිටිලි කළා.

'අම්මේ මට අලුත් පොඩි  වට්ටියක් වියලා දෙන්න අද ඉස්කෝලෙදි ලොකු අක්කලාට කියල'

පුංචි ජනේලයෙන් එපිට මීදුම ඈත් මෑත් කරගෙන ගෙට එබෙන අරුණාලෝකයත්, සමන් පිච්ච මල් සුවඳත් විඳ විඳ තුටු පහටු මුහුණින් කුස්සියේ තේ හද හදා හිටි අම්මගේ මුනේ ලස්සන හිනාවක් මැවුනා. පොඩි එකාගේ අහිංසක ඉල්ලීමට එකහෙලා හා කිව්වා.

ඔන්න දැන් ඉස්කෝලේ වැඩ අතරේ පොඩි එකා වරින් වර අම්මා ගාවට යනවා .
'අම්මේ අර වට්ටිය'

ඉස්කෝලෙදි හැම තිස්සෙම අම්මා ලඟට යන්න අවසර නැති වුනත් සැරින් සැරේ අම්මා ලඟට ගිහින් ආයෙමත් පොඩ්ඩක් මතක් කරනවා.

'ඉන්න පුතේ  අම්මටත් අමතක නෑ! .

ලොකු පන්තිවල අක්කලාට අත්කම් වැඩ තියෙන්නේ අන්තිම පීරියඩ් දෙකේ . ඉතින් අම්මා ඒ පාඩමේදී අතුරු පලයක් හැටියෙන නිමවෙන පන්කොළ වට්ටිය පොඩි එකාට දෙන්නට තීරණය කරලා.

දැන් ළමයා අපුරු විසිතුරු ලෝකෙකට ගිහිල්ලා . හවස ගෙදර යනකොට පන් වට්ටිය ඔලුවේ උඩ තියාගෙන යන හැටි  අනිත් හමොටම පෙන්වන හැටි , වට්ටිය  රෑට පරෙස්සමට අරන් තියෙන එක . අම්මේ එහෙම සුන්දර කල්පනාවක්.

මෙහෙම හීන ලෝකෙක පොඩි තැන ඉන්දැද්දී බොහොමත්ම  හෙමින් වට්ටිය වියෙනවා . කාලය ගෙවුනා . පලවෙනි පීරියඩ් එක ඉවර වුනා. දෙවැනි පීරියඩ් එකත් ඉවර වුනා . ඒත් එක්කම ඉස්කෝලේ ඉවර වෙන බෙල් එකත් වැදුනා, හැමෝම ඩෙස්ක් පුටු වලින් නැගිටලා අත් එක්කාසු කර ගත්තා.

දෙයියනේ! ළමයාට දෙලෝ රත් වුනා . දුවලා ගිහින් වට්ටිය වියන තැන බැලුවා.

බාගෙට වියපු වට්ටියේ පන් කොළ දිගට දිගේ  විහිදුනා. ඒක තනි විකාරයක් වගේ. තොල කට වේලිච්ච පොඩි එකා අම්මා හොයන්න යන්න පිටත් වුනා .
 එතකොටම ඉස්කෝලෙම එක හඬින් 'යෝ වද තං  පව..' ගාථාව කියන්න පටන් ගත්තා.

යෝ වද තං  පවරෝ මනු ජේසු...

ආයේ කීයටවත් තමන්ට වට්ටිය අද දවස තුළ නොලැබෙන බව සක් සුදක් සේ පැහැදිලි කරන ඔච්චම් ගීතයක් ලෙසයි ඔහුට එය ඇහුනේ.

පොඩි එකා තමන්ගේ තියෙන එකම ආයුධේ මල්ටි බැරල් රොකට් එකක් කරගෙන ඉස්කෝලේ මුළු ශාලාව ගිගුම් දෙන තරම් හඬකින් ක්‍රියාත්මක කළා. ඒ තමයි ළමයි එකසිය ගානකගේ හඬ පරදන සද්දෙන් බිරුසන් දීම.

දිගටි තනි ශාලාවක හෝඩියේ  ඉඳන් හතේ  පංතියට එනකන් පැවැත්වුණු කුඩා පාසැලම එක් වරම බිරාන්ත වුනා.

ගුරුවරු ලොකු ළමයි එක රොත්තට පොඩි එකා දෙසට හැරුනා .

ඇයි ඇයි මොකද මොකද ???.

අනිත් හැමෝටම වඩා අඩුවෙන් කලබල වුනු අම්මා  සන්සුන් ගමනින් එතනට ඇවිත් මෙහෙම කිව්වා.

'හරි හරි ප්‍රශ්නයක් නෑ  ඔය ළමයි  සේරම දැන් ගෙදර යන්න'

ඒ අතරේම ඇය හතේ පන්තියේ ගැහැණු ළමයින් දෙන්නෙකුට කතා කරා.

'අමිලා, රේණු මයේ දුවේ අපි තුන් දෙනා  විනාඩි දහයක් ඉඳල මේ වට්ටිය ඉවර කරලා යමුද. යනගමන් අපේ ගෙදරින් බත් කටකුත් කාලා යන් .

ඔන්න දැන් කිසි කිසි ගාලා වට්ටිය වියලා අහවර කළා. වැඩි කොළ කපල පන්ති කාමරේ සුද්ද බුද්ද කරලා හතර දෙනාම ගල් පඩි පෙළ බැහැගෙන ගෙදර යන්න එනවා හිනා වෙවී.

පොඩි එකා පොත් බෑග් එක අම්මට දීලා පඩි දිගේ දුවනවා. ආයේ අම්මලා ලඟට එනවා. වට්ටිය තොප්පියක් වගේ ඔලුවේ දා ගන්නවා . ආයේ ගලවනවා . කරකවනවා . ඉස්සරහා කිරි දත්  වැටිච්ච කටෙන් හිනා වෙනවා .

ලොකු පන්තියේ අක්කලා මෙහෙම කියනවා

ඔයා දැන් උඩ  පැන පැන හිනා වෙවී  ගියාට  ඉස්සෙල්ල බෙරිහන් දීලා ඇඬුවේ . චී චී වට්ටියක් ඉල්ලලා අඬනවද පිරිමි ළමයි. අපිටත් එක්ක ලැජ්ජයි.

පොඩි එකා කියනවා .

මම  වැඩිපුරම ඇඬුවේ ඕගොල්ලෝ මට වට්ටිය හදලා දුන්නෙත් නැතිව මට එක එක ඒවා කිව්වනේ  ගාථාවත් වෙනස් කරලා .

'කවුද වෙනස් කළේ ගාථාව'

ඇයි ඕගොල්ලෝ මෙහෙම කිව්වේ?

'කෝ අද වට්ටිය රෝමනු ජේසු '


චිත්‍රය : දෙව්‍නි

Friday, October 31, 2014

හිතවත් මහැදුරුතුමා වෙත




මේ මා දැනට ඉන්නා හෝ හිටපු සරසවි මහාචාර්යවරයකුට ලියන පළමු ලියුමයි  


මහාචාර්ය විතානගේ මැති තුමා
හිටපු භූ විද්‍යා මහාචාර්ය /හිටපු මණ්ඩපාධිපති
පේරාදෙණිය සරසවිය


හිතවත් මහැදුරුතුමා වෙත


ඔබතුමාට මේ ලිපිය ලියන්නේ සතියක් ඇතුළත ඔබව තුන් වතාවක් මට මතක් වූනු නිසයි. පහුගිය සතියේ කඳුකරයේ  ඉන්නා මගේ සොයුරියකට කතා කරද්දී ඇය  කිව්වේ  සති ගානක් තිස්සේ වහින අනෝරා වැස්ස නිසා ඇය බියෙන් තැතිගෙන සිටින බව. ඇය වැඩිපුරම බය වී සිටින්නේ කොයි වෙලේ පස් කණ්ඩියක් ඉහට උඩින් කඩා පාත් වේවිද කියල.


එතකොට තමයි  මෑත කාලයේ මුල්වරට මට ඔබතුමා මතක් වුනේ. 1990 අවුරුද්දේ දවසක පළමු වසරේ සරසවි සිසුවෙක් වෙච්ච මම විද්‍යා පත්තරේකට නාය යෑම් ගැන ලිපියක් ලියන්නට ඔබතුමා  මුණ ගැසෙන්න ආවා මතකද?. නාය යාමේ අවදානම ගැනත් පදිංචියට සුදුසු නුසුදුසු තැන් ගැන ජාතික ප්‍රත්පිපත්තියක් තියෙන්නට වුවමනා බවත් එදා කීවත් ඔබ වැඩිපුරම කතා කලේ මහා මහවැලි ජලාශ නිසා ඇති වනන්නට ඉඩ තිබෙන අවධානම් ගැනයි. කඳුකරයේ ගැඹුරු ජලාශ නිසා සුළු භූ චලන පවා ඇති වෙන්නට පුළුවන් වග ඔබ එදා කිව්වා .නිරන්තරයෙන්  ඒ ගැන සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ  වග ඔබ කීවා.


ඔබ එදා කී දේවල් අපේ පත්තරේ මුල පිටුවෙන් විතරක්  නෙවෙයි කතුවැකියෙන්ද , උලුප්පා පෙන්නුවේ ඒ නිසයි. දැන් ඒ ගැන මොනවා වෙනවාද කියා දන්නේ නෑ.


රක්ෂිත වන්නාන්තරවලට අමතරව කඳුකරේ විශේෂයෙන් තියෙන්නට ඕනෑ රිසර්වේෂන් ඉඩම් ගැන ඔබ එදා කියද්දී මට මතක් වුනා ඉස්සර අපේ ගමේ තිබ්බ රිසවේෂන් ඉඩම් ගැන. දිය උල්පත් , කඳුරු වගේම වගුරුබිම්  අහලකවත් ගෙයක් දොරක් ගොවිතැනක් කරන්න තියා ගහක්වත් කපන්න කවුරුවත් ලැස්ති වුන් නෑ . නා ඉරි කියලා තැන් තිබ්බා. කවුරුත් ඒ ඉඩම්වලට අත තිබ්බේ නෑ.


ගිය සතියෙම දෙවන වර මට ඔබතුමා  මතක් වුනේ ඉස්සර සමනලවැව ව්‍යාපාරයේ කන්තෝරු කාමර තිබ්බ තැන දැන් හදා තිබෙන තක්ෂලාවේ කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට පොලුවලින් තලන හැටි දැක්කම. ඔබතුමාත් 1976 අවුරුද්දේ පේරාදෙණිය සරසවියේ පාලකයාව ඉන්දැද්දී  ඇති වෙච්ච  සිසු අරගලයක් අතිශය දරුණු ලෙස මර්ධනය කරන්න ගියාලු නේද? අහිංසක වීරසුරිය පොලිස් වෙඩි පාරින් මැරුම් කාල තියෙන්නේ එතකොට කියලයි මම අහලා තියෙන්නේ . මොනා උනත් ඒ වැඩෙන් පස්සේ  ඔබේ පට්ටමත් නැති වුනා තිබ්බ ආණ්ඩුවත් පෙරලුනා . ඔබට ඒ කාලේ තිබ්බ දේශපාලන හිතවත්කම නිසා හරියට උඩඟු වෙලා  හිටිය කියලයි අපේ වැඩිහිටියෝනම් කිව්වේ.


අදත් එදා වගේම ගොඩක් උගත්තු බලයක් හම්බුනාම පහේ පන්තියෙනුත් පහළට වැටෙනවා. ඔබතුමානම් පස්සේ වැරදි හදාගෙන ආපහු  රටට වැඩදායක පර්යේෂණවල යෙදුනා. එඩිතර ප්‍රකාශ කරා. මිනිසුන්ගේ හිතේ ඔබ ගැන රිසවේෂන් එකක් තිබ්බ නිසා ඔබට ආයෙම නිසි පිළිගැනීම ලැබූනා .


මතකද සමනල වැව හදන්ට කලින්ම ඔබතුමා  කිව්වා ඔය තෝරාගෙන තියෙන තැන වැරදිය. ජලාශේ හැදුවොත් ලීක් වෙනවා කියලා.පොළොවේ ඇතුලේ තියෙන මාබල් තට්ටු වගේම විශාල පැලුම්  ගැන සඳහන් කරමින්. ඉතිං තාමත් ඒක ලීක්.

91 අවුරුද්දේද කොහෙද  අපේ බැචෙක් එක්ක (දැන් මිනිහ රටේම නමගිය බලශක්ති ලොක්කෙක්) තැපැල් නයින්ටියක  නැගලා  බලන්ගොඩ, කපුගල,  රජවක, දෙහිවින්න පැත්තේ ගම්මාන නමයක ඇවිද්දා. හැම ගමකම ලිං හිඳිලා ඒ වෙනුවට අලුතින් කපාපු  සමනලවැව උමගෙන් එලියට වතුර ගඟක් වගේ ගලනවා. ජලාශේ හදලත් නෑ . පස්සේ අධි පීඩන යන්ත්‍රවලින් කොන්ක්‍රීට්  ඉන්ජෙක්ට් කරලා තමයි ඒ උමගේ කාන්දුව වැහුවේ. එහෙම කරනකොට වටේ පිටේ ගම්වල ලිං  වලිනුයි තැනින් තැන කුඹුරු ලියදිවලිනුයි කොන්ක්‍රීට්  මතු වුනා. මේ මහපොළොවේ හැමතැනම ලොකු කුඩා පැළුම් රාශියක් තියෙන බව මට හොඳටම පැහැදිලි වුනේ එතකොටයි.


ඉතින් ඔය වගේ දෙපාරක්ම ඔබතුමා මතක් වුනු නිසා  මම  යාලුවන්ට පොරොන්දු වුනා ලබන මාසේ ඔබතුමා ගැන ලිපියක් ලියනවා කියල.

ලිපිය දාලා දවස් දෙකක් යන්න වුනේ නෑ මීරියගොල්ලේ අමීරි කතාව හද කම්පා කරද්දී මට ඔබ තුමාව ආයෙමත් පාරක් මතක් වුනා .


අනූ අටේ අවුරුද්දේ  දළදා මාලිගාවට බෝම්බ ගහපු ආරංචිය කණට වැටුණු වෙලාවේම ඔබතුමා පපුව අල්ලාගෙන ඇස් දෙක පියා ගත්තේ නැත්නම් මීරියගොල්ලෝ කතාව අහපු දවසේ අනිවාර්යයෙන්ම ඔබතුමාගේ හදවත දෙදරන්න ඉඩ තිබුනා කියල මට හිතුනා .


මිනිස්සුන්ට පදිංචි වෙන්න හොඳ තැන් නුසුදුසු තැන් ජාතික ප්‍රතිපත්තියකින් තීරණය වෙන්න ඕනි කියලා ඔබ තුමා කිව්වා අපි එක්ක. ඉතින් ඒ ජාතික ප්‍රතිපත්ති පැත්තෙන් අපි අඩියක්වත් ඉස්සරහට ගියේ නෑ කියලයි සමහරු කියන්නේ. අපිත් ඒ කාලේ විද්‍යාවට, තාක්ෂණයට, පරිසරයට, අධ්‍යාපනයට ඒ වගේ ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් තියෙන්ට ඕනිය ඒක හදන්නේ කොහොමද කියල සෑහෙන්න කතා කළා .


මට හිතෙන්නේ   මේ දේවල නෙවෙයි රටේ නීතිය, ආරක්ෂාව, ආර්ථිකය වගේ  හැම තැනකම ඔය ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් නැතිකමේ අහේනියෙන් දුක් විඳිනවා . ඒවාත් රටේ රිසවේෂන් ඉඩම් කියලයි මට හිතෙන්නේ . ඒවායේ  හිතු හිතු හැටියේ වැටවල් ගහලා පදිංචි වෙන්න පටන් ගත්තොත්, කානු කපලා අර්තාපල් හදන්න පටන් ගත්තොත්, රා තැබෑරුම් දාන්න පටන් ගත්තොත් මීරියගොල්ලේදී  වුනා වගේම අසරණ අහිංසක පොඩි මිනිස්සු ටික යට කරගෙන මුළු රටේම තැන තැන නාය යන්න පුළුවන් නේද කියලා මට හිතුනා.


ඔබ තුමන්ලා මොන වැරැද්ද්ද කරත් මිනිස්සුන්ගේ හිත්වල පොඩි රිසවේෂන් එකක් තියෙනවා, කොයි වෙලාවේ හරි ඇවිත් රටේ රිසවේෂන් ටික පරිස්සම් කරලා දෙයි කියලා. ඒ ගැන අපි තාම බලාපොරොත්තුවෙන්  ඉන්නවා.


මේ 29 වැනිදා තැලී පොඩි වෙච්ච මගේ හිත මම කරදාසියකට මිරිකුවා.මේ තියෙන්නේ ඒක .

සෙල්ලිගේ කරාබුව 
හපුතලේ උකස් කඩයට
බාර දීලා යන්නට 
ආ නිසා මහා පාන්දර 
පණ බේරුනා කිව්වා 
පියාපත් තෙමී වැහැරුණු 
ලැයිමේ උන් සමනලෙක්

කෝවිලේ වහල ගැලවී
මල්පාත්තිත් එක්කම
දියළුම එක්ක ගියවග
කියා ආපිට ඉගිලුනා
ඔලුව ගහගන්න කියලා
හපුතලේ කන්ද මත්තෙම

වෙහෙරගල පාර අයිනේ
දුර ඈත සුව දසුන
පොටෝ අල්ලන මහතුනි
නොබලනු මැනවි දෙස
මල්වැරූ පහල බෑවුම


මේ ගැන ඔබතුමාගේ අදහස ලියලා එව්වොත් බොහොම පින්. ඒ ලියවිල්ල පත්තරේ ගියාම, අලුත්ම පත්තරේකුත්  අරන් අක්බාර් පාලමින් ගොඩවෙලා ඔබතුමා බලල යන්න එන්නම්.

එතෙක් ඔබට සුව නින්දක් 

මම 

තිලක සිත  


Monday, October 27, 2014

මෙය පෝස්ට් එකක් නොවේ


මා මේ පහතින් ලියා ඇති පෝස්ට් එක කිසිසේත් පෝස්ට් එකක් නොවන බව කරුණාවෙන් සලකන්න

දවස් ගණනාවක් තිස්සේ හිතේ හා ගතේ තිබ්බ කුසීත සොබාවය නිසා 'ගෝ' එකක් නැති ජීවිතේ ඔහේ පාවෙමින් තිබ්බා. ඉපැරණි ඉස්කයිප් තාක්ෂනය ඔස්සේ ගෙදර ඇත්තන් බැහැ දැකල පොඩ්ඩක් කතා බහ කලාට පස්සේ ආයෙමත් වැකියුම් එකක් මා ඉදිරියේ ඉතිරි වෙන්නට  පටන් ගත්තත් එය කිසි සේත්ම යමක් කියවන්නට ලියන්නට හිතෙන විදිහේ එකක් වුනේ නෑ .

පොත ලිව්වත් හරි ඉන් මත්තේ හරි හමන් පොස්ට් එකක් ලියන්න බැරි වුනා නේදැයි කල්පනා කරමින් කුස්සියටත් සාලයටත් ඉනික්බිති කාමරයටත් යමින් එමින් තිබු ජීවිතේ අන්තිමට ෆ්‍රිජ් එකේ දොර ළඟ නතර වුනා.  කූල් බියර් එකක් බීලා සින්දුවක් අහනවා ඇරෙන්න  වෙන මොකක්වත් සිද්ද වුනේ නෑ . අදවත්  ඊට වෙනස් හොඳ මිනිහෙක් වෙන්න ඕනිය කියල හිතල  බ්ලොග් කියවගෙන කියවගෙන යනකොට  ආයේ හැමදේම වෙනස් වෙන්න පටන් අර ගත්තා .

ඔන්න මන් පහුගිය ටිකේ ලියන්න පටන් අරන් බාගෙට අත ඇරලා දාපු පොස්ට් වල සමරියක්.

1. නන්දා මාලිනි දෝහා වලට ආවනේ පහුගිය මාසේ . අම්මාවරුනේ ප්‍රසංගය ඇහුව. පරණම සත්‍යයේ ගීතය මතක් වුනා . එදා රෑ මම  චමත්කාරජනක හීනයක් දැක්ක . ඉස් ඉස්සෙල්ලම සත්‍යයේ ගීතය අහන්න ගිය කාලයේ හිතේ වැඩකරපු සුන්දර මතක හා සිද්දි තැවරිච්ච .. ඒකත් දිග කතාවක්  . ඒත් හීනේනම් දවසක් තිස්සේ මාව ප්‍රමෝදයෙන් තිබ්බා. නන්දා මාලිනී එදා ගැයූ  ගීතයක් තමයි  ' මගේ දේශය මගේ ජාතිය මට ලබා දුන් චින්තනය නිවහල් .. . ඉතින් මේ 'නිවහල් චින්තනය' තියෙන්නේ ජනප්‍රවාදවලින් මතුවෙච්ච කල්පිත අතීතයක් උඩ දම දමා  මෝහයෙන් විලම්බීත වෙන්ට  නෙවෙයිය, හැමෝටම සැහැල්ලුවෙන් සමගියෙන් ජීවත් වෙන්න පුළුවන් සුපුෂ්පිත අනාගතයක් උදා කර ගන්නට නේදැයි හිතුනා. අපි ඒ කාලේ හිතුවෙත් එහෙමයි . ඒ ගැන සවිස්තරව ලියන්න ගියොත්.. එක්කෝ පස්සෙම ලියනවා (ඈනුමක් හරිමින් )

2.  මම දෙවනියට ලියන්න ගියේ මේ දවස්වල තැනින් තැන මතු වෙන  සරසවි සිසු අරගල හා ළඟදී  අපේ චෙපාකි මිත්‍රයා මගේ පෝස්ට් එකකට දාපු කොමෙන්ටුවක් නිසා ඇවිස්සෙච්ච 1976 වීරසුරිය ඝාතනයටත් සම්බන්ධ කතාවක්. ඒත් මම වැඩිපුරම ලියන්න උත්සහ කලේ වීරසුරිය සිසුවා ගැන නෙවෙයි ඒ කාලේ හිටි මණ්ඩපාධිපති  මහාචාර්ය පී ඩබ්ලිව් විතානගේ ගැනයි. අපි පේරාදෙණියට ගොඩවෙන්නේ වීරසුරිය මියගිහිල්ල අවුරුදු දහයකටත් පස්සේ. වීරසුරිය වෙනුවට අපිට හමුවෙන්නේ මහාචාර්ය විතානගේ.

3. මේ රටේ විද්‍යා හා තාක්ෂනය වෙනුවෙන් ආයෙමත් මොනවා හරි ලියන්ට ඕනි කියලාත් බ්ලොග් පෝස්ට් ටිකකින්ම පටන් ගන්දෝයි කියලත් හිතුනා. මීට අවුරුදු විසිපහකට කලින් 'මහා පාරේ කතාව ලියමින් 'ලංකාවට මාර්ග ප්‍රතිපත්තියක් සකස් විය යුතුයි කියල කතා බහක් ඇති කරමින් ... එක්කො ඒ ගැන පස්සේ කතා කරමු. ඒත් තිලක සිත පොත දොරට වඩින දවසේ මාධ්‍යවේදී අසෝක ඩයස් කිව්වේ 'ලංකාවේ මාර්ග ප්‍රතිපත්තිය' ගැන  1989 වෙනකොට ඒ මට්ටම්න් ජාතික මාද්දියක කතාබහ කරලා තිබ්බේ නෑ වගේ මතකයි කියල .නොදන්නා කාලේ ලිව්වාට ඔව්වා දැන් ලියන්න මට තියෙන සුදුසුකම මොකක්ද කියලත් හිතෙනවා වෙලාවකට.

4. පෑලියගොඩ ඉංජිනේරු සංස්ථාවේ හිටපු අපුරු මැසෙන්ජර් කෙනෙක් වෙච්ච තෝමස්  ගැනත් ඔලියමුල්ලේ පෙට්ටිකඩේ හිටි බට්ටි ගැනත් පොස්ට් එකක් ලියන්න පටන් ගත්ත. ඒකත් මග නැවතුනා .අපේ කන්තෝරුවේ සිටි වයසක කොල්ලන් හවසට හවසට බට්ටිගේ කඩේට ගොස් තොලකට පිහිදාමින් උම්බලකඩ කෑල්ලක් හපමින් ආපසු එන වරුණ ගැනත් ලියන්න හිතුනා.

5. තව රසවත් කතාවක් තමයි මම මස් රොටියක්  ඉල්ලලා පාර දිගේ හැතැම්ම දෙකක් අඬ අඬා ගිය එක . මේ සිද්දිය මතක් වුනේ  නිශ්ශංක විජේමාන්නගේ 'තාරා මගේ දෙව් දුව' කියවද්දී හමු වෙච්ච බෝනික්කෙකු ඉල්ලා හඬන දැරියගේ කතාව නිසා .

6. වැඩබිම් කන්තෝරුවේදී මට හමු වූ ටිබෙට් ජාතික තරුණියකගේ දේශාටන සටහන් හා ඇයගේ පවුල් සංස්ථාවේ රස කතා හා  දුක හිතෙන කතා ඇතුලත් බරපතල පෝස්ට් එකකුත් මම එහෙන් මෙහෙන් ලියන්න පටන් ගත්ත.

ඉතින් මේවා ටික ටික හෙමිහිට ලියන්නට ලබන මාසයේ හිතාගෙන ඉන්නවා .එතකොට ලබන මාසයට පෝස්ට් හයක්.  හැබැයි මේ සටහනත් නොලීවානම්  මේ මාසය ලැයිස්තු ගත වෙන්නේ එකම එක පොස්ටුවක් ලියු මාසය හැටියට.
බ්ලොග් එක පාලුවට යෑම වලක්වා ගැනීමට ලීවා මිස මෙයද පොස්ට් එකක් නොවන්නේ ඒ හින්දයි.

( මේ අස්සෙම පොත් ආරංචි දෙකක්ද  කියන්න තියෙනවා . සරල බ්ලොග් ලිවීම ඉක්මවා ගොස් කාලීන සමාජ මෙහෙවරක් කරන සහෝදර බ්ලොග් ලියන්නියක් වන බෝධිනී සමරතුංගගේ   'අනිත් කොන' පොත ගැන කතා බහක්  මේ 31 වැනිදා පැවැත්වෙනවා . ඊට අමතරව 'අනිත් කොන පොත' සහ 'තිලක සිත' යන පොත් දෙකම www.easyhome.lk  ඔස්සේ ලංකාවේ ඇතුලත ඕනිම තැනක සිට ඔන්ලයින් මිලදී ගැනීමේ පහසුව සලසා  තියෙනවා. ඉදිරියේදී සහෝදර බ්ලොග් මිතුරු මිතුරියන්ගේ පොත් සාමුහික වැඩ පිළිවෙලක් යටතේ අලෙවි  කර ගන්නත් අපි කතා බහ කරමින් යනවා. )

චිත්‍රය : ඔවිනි

Sunday, October 12, 2014

වේවැල් කසාය හා සඳුදා අක්කා



ගත් පාඩම්වලින් වැඩ ගැනීම හා පෙර සුදානම මා කුඩා කල සිටම හුරු වී  සිටි හොඳ පුරුදු දෙකකි . මේ අතුරු කතාව ඊට සාක්කි කියනු ඇත.
*****
දඬුවම් හා දැඩි දඬුවම් ගැන ළමා මනෝ විද්‍යාව ආශ්‍රිත කතා බහකට යාමට මේ වෙලාව නොවෙයි .

මාතර ලාල් මට කිව්වේ ඔහු කුඩා කාලයේදී ඉස්කෝලේ ලොකු මහත්තයා කෝටුවක් අතේ තියාගෙන හැන්දෑ වෙද්දී  ගම වටේ රවුමක් යන බවයි. පාරේ රණ්ඩු කරන කොල්ලන් හා අවදානම් ගස් උඩ  නගින කොල්ලන් හමුවුවහොත් තැන නොතැන නොබලා කෝටු පාර දෙන බවය.

නේපාල ජාතික මගේ යෙහෙළියක් කිව්වේ ඔවුන්ගේ තාත්තාද ගමේ ඕනිම ළමයෙක් වැරද්දක් කරන්න්නේනම් කෝටුවකින් තලන්නට පුරුදු වී සිටි බවයි.

ඒත් දියුණු ලෝකයේ එසේ කරන්නට බැරිය. එහෙදීනම් ළමයෙකුට දඬුවම් කිරීම යනු හිරේ ලගින්නට වෙන වැඩකි. බටහිර රටක වෙසෙන මගේ මිතුරෙක් මට කිව්වේ හදන්නට බැරි තරම් මුරණ්ඩු තම පුත්‍රයාට බිරිඳ බනින්නේ මෙසේ කියමින් බවයි.
'යමන්කෝ ලංකාවට. කටුනායකින් බැහැපු ගමන් මම උඹව හම ගහනවා! '

ප්‍රසිද්දියේ ලජ්ජාවට පත් උනොත් හෝ කවුරුවත් වැඩිපුර අවවාද කලොත් ගෙදර හැර දමා යන්නට සැරසෙන දිවි නහ ගන්නට හදන සමහර දරුවන් දකිද්දී  ' සඳුදා අක්කා' වැනි අයට තිබ්බේ කොහොම හිතක්ද කියා මට සිතෙයි.

මීට අවුරුදු තිස් පහකට විතර ඉස්සර සඳුදා දවසක උදේ ඉස්කෝලේ ඇසෙම්බ්ලි එකේ මහා අමුතු වැඩක් සිද්ද වුනේය. විදුහල්පති තුමා ලව් ලේටර් එකක් කියෙව්වේය .

' මම ඔයාව ඉස්සෙල්ලම දැක්කේ සඳුදා දවසක
ඔයා මගේත් එක්ක ඉස්සෙල්ලම කතා කලෙත් සඳුදා දවසක
ඔයා මට ඉස්සෙල්ලම ලියුමක්  දුන්නෙත් සඳුදා දවසක
මම ඔයාට මේ පළවෙනි ලියුම ලියන්නෙත් සඳුදා දවසක'

මෙය හඬ නගා කියවූ විදුහල්පතිතුමා ලොකු පන්තියක සිටි කොල්ලෙක් හා කෙල්ලෙක් තමන් අසලට ගෙන්වා ගත්තේය.

'එතකොට හැම දේම වෙලා තියෙන්නේ සඳුදා දවසක නේද ?

දැනගනිල්ලා මම උඹල දෙන්න හම ගහන්නෙත් සඳුදා දවසක' කියමින් දෙදෙනාටම මහා ප්‍රසිද්දියේ වේවැල් පහර කීපයක්  එල්ල කළේය.

මේ සිද්දියෙන් පසු පත්තරේ  වැටෙන අලකලංචියක්  නොවුනේ කවුරුවත් මේ වගේ දේවල් මහා බරපතලේට නොගත් නිසාය. සිදු වුයේ අර ඉහළ පන්තියේ අක්කාට 'සඳුදා අක්කා' කියා කාඩ් එකක් වැදීම පමණය. කවුරුත් ඒ නම කියා කොලොප්පන් කරනවා  ඇසුනොත් ඇයත් ඔවුන් සමග සිනා සුනාය. .

( ප්‍රසිද්දියේ දරුවන් ලැජ්ජාවට පත්කිරීම හා ළමයින්ට දඬුවම් කිරීම නොකළ යුතු බව මගේ අදහසයි. අනෙක් අතට දරුවන්ගේ හිත්ද මීට වඩා ශක්තිමත් කරවියයුතු බව කියන්නට මෙය ලියමි)

මේ විදුහල්පතිවරයාම තවත් දවසක් අපේ පන්තියේ හිටි 33 දෙනෙකුට තට්ටම් වල පළු  මතුවන තුරු වේවැල් කසාය දුන්නේය. පාසලට ආ ප්‍රභූවරයෙක් සමග විදුහල්පතිතුමා පාසලේ අසිරිය පෙන්වමින් ඇවිද යද්දී අපේ පන්තියෙන් ඇසුණු අශෝබන හු හඬක් නිසා ඒ ගුටි පුජාව ලැබිණි.

ප්‍රභූවරයා නික්ම  ගියාට පසු දිග වේවැල් දෙකක්ම අතින් ගෙන රතු කරගත් මුහුණින් අපේ පන්තියට කඩා වැදුණු ලොකු සර්  ' කෝ කියනවා බලන්න හු කිව්වේ කව්ද කියල , නැත්නම් ඔක්කොටොම ගුටි  කන්න වෙනවා' කියා පන්තිය දෙවනත් කළේය .
ම්හ්! එකෙක්වත් කියන්නේ නැත.

ඉතින් ඔහු මොනවා කරන්නද? එක එකා ගෙන්වා ගුරු  මේසය දෑතින්ම අලලා  ගන්නැයි  කියා තට්ටමට  අතේ හිරි යනතුරු වේවැලෙන් තඩි බෑවේය. සමහරුන් පළමු පහර වදිද්දීම අඬන්නට පටන් ගත්  අතර සමහරු ගුටි කා ගොස් පුටුවේ වාඩි වෙන්නට යද්දී දැනුනු ගිණි කන වේදනාව නිසාය හඬා වටුනෝය. විදුලි සැරයක් වදුනාක් මෙන් පුටුවෙන් නැගී හිටි සමහරෙක් පස්ස අත  ගගා හිටගෙනම ඇඬුවෝය .

ඒත් අපේ මෙත්තා හෙවත්  මෙත්සිරි එක කඳුළක් හෙළුවේ නැත . ඒ උගේ චිත්ත ශක්තිය නිසා නොව ඔහු ඇඳගෙන හිටි කලිසමේ ශක්තිය නිසාය. ඒ දවස්වල ඉතා ඝනකම ඇති රෙද්දකින් වෙළඳපලට ආ බේල් කලිසමක් ඔහු හැඳ සිටියේය .ඔහුගේ තට්ටමට වේවැලෙන් තලන විට දවස් ගානකින් සෝදා නොතිබුණු කලිසමේ තිබු දුවිලි හා රටහුණු කුඩු දුමාරයක් සේ විසිරී  ගියේය.මේ අසිරිය බල බලා සිටි අපට පසුපසින් දැනුණු  වේදනාව අමතකව ගොස් සිනහ ආවේය .

මේ දුර්දාන්ත සිද්දිය හමුවේත් මගේ සිතට නැගුණු  සිතුවිල්ල වුයේ ගන්න ඕනේ මේ වගේ බේල් කලිසමක් කියලාය .

ඉන් සතියක් දෙකක් අවෑමෙන් බණ්ඩාරවෙල පොලේ ආ දවසක අම්මාට පෙරැත්ත කර බේල් කලිසමක් ලබා ගන්නට මටද හැකි විය.

ටික කලක් යනතුරු මගේ ප්‍රියතම ගමන් කලිසම වුයේ බේල් කොට කලිසමයි. අපිට ගෙදරට අඳින්නට පුංචි සරම් පොඩි තිබුනේය .

ඔය කාලයේම මට උගත් පාඩම්වලින් වැඩ ගන්නට ඉඩක්  ලැබුණි.

අපට යාබද ගම්මානයට යන්නට තිබුනේ කුඩා ඔයකින් එතෙර වීලාය. එගමට බස් එන්නේ නැත එනිසා එහි වැසියෝ නගරයට යන්නට දිය පාර තරණය කොට අපේ ගමට පැමිණ බස් එකට ගොඩ විය යුතුය. මේ ගමේ සිටි තාත්තාගේ හිතවතෙක් නගරයේ කන්තෝරුවක රාජකාරී කළේය . ඔහුට බයිසිකලයක් තිබිණි.

බයිසිකලය ගමට ගෙනියන්නට පාරක් නැත . ඒ නිසා බයිසිකලය නතර කර තබන්නේ අපේ ගෙදරය .
බයිසිකලයට ගාන්චුවක්  දමා යතුරක් දමා යන්නට ඔහු අමතක නොකළේය. එසේ කරන්නට එකම හේතුව මාය. මගේ ගජමිතුරු සුනිමල් සහ මම කෙසේ හෝ මේ බයිසිකලය පදින හැටියක්  ගැන සිහින මැව්වෙමු.

එක්තරා සෙනුරාදා දවසක සුනිමල් තඩි සුට් කේස් යතුරක් හොයාගෙන අපේ ගෙදර ආවේය. ගෙදර ඇත්තෝ එකෙල මෙකෙල වෙනතුරු බලා සිට අපි සැලසුම ක්‍රියාත්මක කළෙමු.
හරි යතුර ඇතුළට ගියා. ඒත් තදයි . කරකවමු. තව හයියෙන් . ම්ම්ම්ම් කරුමෙක මහත !
යතුරෙන් කෑල්ලක් සිදුරේය. ඔලුව එලියේය. මොනතරම්  උත්සහ කළද යතුරු කැබැල්ල එලියට ගන්නට අපි දෙන්නට බැරි විය.

හොර පුසන් සේ එතැනින් මාරු වුණු අපි  කල්පනා කළේ සඳුදාට වැඩේ මාට්ටු වූ විට කරන්නේ මොකක්ද කියලාය.
සඳුදාට එලිය වැටුනේය. තාත්තාගේ හිතවතා යතුර දමා බයිසිකල් ලොක් එක අරින්නට යද්දී වැඩේ පත්තු විය. ලොක් එකේ හිරවූ යතුරු කැබැල්ල නිසා ඔහුටද එදා වැඩට යන්නට වුයේ පයින්මය

එදා හවස තිබ්බේ මට දැඩි දඬුවම් පමුණුවන අවස්ථාවට මුහුණ දෙන්නටය.

තඩිමිරහ කෝටුවක්  කඩාගෙන හොඳින් සුදානම් කරගෙන  තාත්තා පිළිකන්නට මා කැඳවීය. මා දඬුවම් විඳින හැටි  බලන්නට ගෙදර අයට අමතරව තවත් කවුදෝ රැස්ව සිටියහ .
අම්මා තරමක් ශෝකයෙන් මුත් මේ කරපු නොසන්ඩාල වැඩේට මට කෝටු පාරක් දිය යුතුය යන බව පෙන්වන මුහුණින්ම සිටියාය .   කණ්ඩියක්‌  මත මා හිටවූ තාත්තා මගේ එක අතකින් අල්ලාගෙන අනිත් අතින් හැකි වෙර යොදා තට්ටමට කෝටු පාර දෙයි. වෙනදා මර හඬ තලමින් තාත්තාගේ අතේ එල්ලෙන මම එදා තාත්තා ගහන ගහන පාරට ඔලොක්කු සිනාවක් පෑම කාගේත් විමතියට ලක් වුණි.

තාත්තාගේ අත රිදෙන්නට ඇත. ඔහුගේ කේන්තිය නිවුණු පසු මගේ අත නිදහස් කළේය. මදක් ඉදිරියට ගිය මම සරම් පොඩිය කඩා දමා දිව ගියෙමි. සරමට යටින් මා ඇඳ සිටි තඩි බේල් කලිසම දුටු කවුරුත් පාහේ හිනාවෙන්නට පටන් ගත් අතර මට වඩාත් උස් හඬින් ඇහුනේ තාත්තා හිනා වෙන හඬයි .

උගත් පාඩම්වලින් වැඩ ගැනීම හා පෙර සුදානම මා කුඩා කල සිටම  ප්‍රගුණ කලේ ඒ ආකාරයෙනි.

Wednesday, September 17, 2014

මිතුරු කිවියාණනේ. සුබ ගමන් !!

පොතක් හෝ කලා  නිර්මාණයක් රස විඳින විට  චිත්ත රූප මවා ගන්නට ඕනෑ යැයි කීවත් දෑස අඳ කෙනෙක් චිත්ත රූප මවා ගන්නේ කෙසේදැයි පොත් කියවන අයෙක් ළඟදී හිතවතුන්ගෙන් අසා තිබිණි. මම මේ ඔස්සේ කල්පනා කලෙමි. සමහර විට උපතේ සිටම අන්ධව සිටි කෙනෙක් හා කලක් දෙනෙතින් ලෝකය දැක ඉන්පසු අවාසනාවන්ත ලෙස දෑස අඳ වූ කෙනෙක් අතරේ චිත්ත රූප මවා ගන්නා ආකාරවල වෙනසක් තිබෙන්නට පුළුවන.

ඒත් මේ ගැන හරියටම කියන්නට පුළුවන් වෙන්නේ මානුෂීය ගුණයෙන් යුත් අති සංවේදී කවියෙකුටම පමණි.

බෝගන බෝකන්ද කවියා සිය මිතුරු කවියෙක් ගැන අපුරු ගීයක් ලීවේය. විශාරද සරත් පීරිස් එය සංගීතවත් කළේය . නෙලූ අධිකාරි මධුර හඬින් එය ගීතවත් කළාය. මේ ඒ ගීයේ පදවැලයි.

සොඳුරු කවි සිත්තම්
දූගේ පන්හිඳ අගින් පත් ඉරු මතට කැන්දන් ඒ
මිතුරු කිවියාණනේ
මිතුරු කිවියාණනේ

දෙනෙත් රැඳී ඝන අඳුර විනිවිද
කාල අවකාශයේ සරමින
තෙවැනි ඇසකින් දකින ලෝකය
මිතුරු කිවියාණනේ

බිතෝවන්ගේ මියුරු සත්සර
වැන්ගොගේගේ සිතුවමක් මත
නිබඳ කරනා සමෝදානය
මිතුරු කිවියාණනේ

ගීතයෙන් කියන්නේ දෙනෙත්  අඳ  කවියෙකු ගැනයි. ඔහුගේ කවි අකුරු කෙරෙන්නේ දියණියගේ පන්හිඳෙන්ය. අඳුර විනිවිද කාල අවකාශයේ සරමින් තෙවැනි ඇසකින් ලෝකය දෙස බලා කවි ලියන මිත්‍රයා  ගැන බෝගන බෝකන්ද කවියාගේ හදවත උතුරා බිහිවුණු ශෝකී උපහාරය එයයි.

සිරිපා හිමේ කුඩා කඳුගැටයක අරලිය ගස් සෙවනේ සැතපෙන සිය අම්මා හා අප්පච්චී ගැන බෝගන කිවිඳුන් ලියු ගීතයත් විශාරද සරත් පීරිස් විසින් සංගීතවත් කොට ගායනා කළේය.

මාගල් ගඟ ගලා බසින සිරිපා හිමයේ
සීතල කැදලි බඳින පුංචි කඳු ගැටේ
අරලිය සෙවණේ සදා නිදනා අම්මේ
අප්පච්චී ළඟම සදා නිදනා අම්මේ

උණු දිය පරුවතයට හිස තියාන
ශීත ගඟුල ශීතල පා ඔබාන
මහගිරිදඹේ සෙනගට සෙත් පතාන
පෙරුම් පුරනවද බුදු බව පතාන

පොවා රුහිරු කිරි කොට අප වැඩු අම්මා
මහා මෙරක බර නීති ඉසිළූ අම්මා
බවෙන් බවේ වීමෙන් ඔබ අපේ අම්මා
පියාණන් සමග නිවනින් සැනසෙම්වා

මේ අලුත් ගීතය ඔබට ඇසීමට සලසන්නට ඕනෑ  නිසා මම මේ සබැඳිය ලබා ගත්තේ මා සුමිතුරු ජයවීර බණ්ඩාරයන්ගේ මුහුණු පොතිනි.

මේ ගීත දෙක මා ශ්‍රවණය කලේ  ඊයේ හවස්වරුවේය. ගීත එවා තිබුනේ ගායක සරත් පීරිස්මය.මේ ගී දෙක මා අසා මුසපත් වුවාට පසු සරත් මට ඒ දුක්බර පුවත දැන්වීය.

'මට ඒ සින්දු දෙක ලියල දුන්න බෝගන බෝකන්ද මහත්තයා අද උදේ නැති  වුනා'

ගී අසා මා පිවිස සිටි මනෝභාවය, සරත් පණිවිඩය කී ශෝකී විලාශය සමග මුසු වී මගේ හදවත මොහොතකට නතර වුනේය.

සීතල සිරිපා හිමේ කුඩා කඳුගැටයක සිය අම්මා හා අප්පච්චී නිදන සොහොන් ගැබ අසලම ඔහුද හෙට සිට නිදනු ඇත.
සුන්දර  කවියාගේ කවි අසන්නට රිසි අරලියා මල් පිපී පරවී  වැටෙමින් ඔහුගේ සුවඳ ඇති කුඩා බිම්කඩේ හිස හොවා ගනු ඇත. ඒවා මත සීතල කඳුළු පිනි කැට අනවරතව කාලයක් තිස්සේ  වැටෙනු ඇත. ගිරෙන් ගිර සරමින් නොනවතින සවාරියක යෙදෙන නොයිඳුල් සුළන් රැල් එතැන මදක් නැවතී ගිමන් හරිනු ඇත.

මිතුරු කිවියාණනේ.  සුබ ගමන් !! 

Sunday, September 14, 2014

මහත කැෂියර්


ණ්ඩාරවෙල එත්විල් සිනමාහලට  1983 සැප්තැම්බර් මාසේ දඩයම චිත්‍රපටය ආවා , හවස පන්ති තිබ්බ දවසක දවල් කෑම ගැනීමට දුන් මුදලින් සහ තවත් යාළුවො දෙතුන් දෙනෙක්ගෙන් හිඟා ගෙන එකතු කරගත් රුපියල් හතෙන්, තුනයි පණහේ  සෙකන්ඩ් ක්ලාස් දෙකක් ගත්ත කමලුයි  මායි ඔන්න දැන් සිනිමා ශාලාවේ.

කලින් පොත්වලින් පත්තරවලින් කියවලා අහලා තිබ්බ  කුප්‍රකට  අඩිලින්  විතාරණ මිනී මරුම ඇසුරෙන් නිර්මාණය වෙච්ච හොඳ  චිත්‍රපටියක් . රවින්ද්‍ර  රන්දෙනිය හා  ස්වර්ණා මල්ලවආරච්චිගේ ප්‍රබල  රංගනය. සොමී රත්නායක හිටියා .

ගැබ්බර පෙම්වතියව  (ස්වර්ණා) අන්තිමේදී වාහනේට යටකරන්න එනකොට තඩි දර අත්තක්  අරන් රතු පාට කාර් එකේ වින්ඩ්ස්ක්‍රින්  එක කුඩු වෙලා යන්න ගහන ස්ලෝ මෝෂන් කෑල්ල ඒ කාලේ හැටියට අපිට ස්පිල්බර්ග් පන්නයේ සිරා වැඩක්.

වසන්ත ඔබේසේකර කොහොමත් සිනමාවේ තාක්ෂණික වැඩ කෑලි හොඳින් ඉදිරිපත් කළ කෙනෙක්. ඊට පස්සේ ආපු කැඩපතක චායා එකේ ඇසිඩ් ගහන සීන් එක, මාරුතය චිත්‍රපටියේ  අලුත් මන්ත්‍රී  නිවස වල්  බිහි වෙලා යන දර්ශන ගත්තු හැටි ඒ වගේ දේවල් සුවිශේෂයි.

චිත්‍රපටිය  බලදදී එහි ආශ්වාදනීය බවට වහවැටිලා හිටි නිසා බඩගින්න අමතක වෙලා තිබ්බත් සමහර කොටස් තිරයේ දිග ඇරෙද්දී බඩගින්න ඇවිස්සුනා . ඒකෙ බේකරියක දර්ශන  ගොඩක් තිබ්බ.

 දඩයම චිත්‍රපටයේ  සොමී රත්නායක බක්කරේ කෙනෙකුගේ චරිතය අපුරුවට රඟ පෑවා . ලොකු පිටි මෝලියක් බක්කර මේසය මත තබා දෑතින්ම එහාට මෙහාට රෝල් කරන ඔහු සිය දියණියගේ ප්‍රේම  සම්බන්ධය සීමාව ඉක්මවා ගිය බව දැන ගත් දවසේ කේන්තිය පිට කර ගන්නේද මේ පිටි මෝලියට තඩි බාමින් .

අපි සිනිමා  හලෙන්  නික්මී නගරය දෙසට එනවිට අලුත් පාන් හා බනිස් සුවඳක් ඇවිස්සී උදේ කෑමෙන් පසු මොකුත් නොලබුනාය යන වේදනාව වඩාත් තදින් දැනෙන්නට වුනා . අපි ඉන්නේ නගරයේ ජනප්‍රියම  බේකරිය හා හෝටලය වූ ලයන්ගිරිය අසලම. අපේ කකුල් දෙක එතැනින් එහාට ඇදෙන්නේ නැති ගානයි.
මොනවා කරන්නද?

කමලයා  සාක්කුවකට අත දාල කරකවල කරකවල සත පණහක් එලියට ගත්තා . මගේ ගාව සතයක්වත් නෑ . ලයන්ගීරියෙන්  ස්ටාර් බටර්ස්කොච් ටොෆි දෙකක් ගත්තැකි. කමල් කිව්වා.අපි දෙන්නා  ටොෆි ගන්න කවුන්ටරේට ගියාම කමල් කිව්වා තේ එකක් බීලම යමු කියලා
කොහෙද සල්ලි ? මම කමල් ගේ මුණ දිහා බැලුවා . යන්කො . ගියා . ඉඳ ගත්තා. බනිස්. කෙසෙල් ගෙඩි. කිරි තේ . බිල හතරයි පනහයි.

මම දැන් ගැහෙනවා. කමල්  බිල අතට ගත්තා .  කවුන්ටරෙන් ගෙවල යන විදිහට එතැනට  ගියා.
බිල ගෙවනවා වෙනුවට මිනිහ අර සත පණහ  දීලා කලින් ගන්න සැලසුම් කරගෙන හිටි ස්ටාර් ටොෆි දෙක ගත්තා. එතැනදීම මට එකක් ලැබුනා . යමු . පිටත් උනා.

අපි කරපු දේ  කැෂියර්ට තේරුන් නෑ. මිනිහා ඇඟපත විශාල අමුතු පන්නයේ මිනිහෙක් . කිසි හැගීමක් දැනීමක් නැති ගොබ්බයෙක් විදිහටයි අපිට පෙනුනේ. ඔන්න කඩේ පහු වෙලා යාර සීයක් විතර යනකොට අර තිබ්බ කෝල බයමුසු ගතිය ගිහිල්ලා හිතට එනවා දැඩි ධීර වීර හැගීමක්.

කඩෙන් කාල මාරු වෙන අය්යලාගේ රස කතා  මතක් වුනා. අපිත් දැන් පොරවල් . මාර සන්තෝෂයක් ආවේ හිතට.

බස්ස්ටෑන්ඩ් එක ළඟ අපේ ගැන්සිය ඉන්නවා. හවස පංති ගිය හොඳ ළමයි. ආ කොහොමද ෆිල්ම් එක ?කට්ටිය අහනවා. ඒක නෙවෙයි වැඩේ. අපි ලයන්ගිරියෙන් කෑවා  බඩ  පැලෙන්න . බිල ගෙවන් නැතිව ආවා .

ඒ කොහොමද? දැන් අපි පැන පැන  විස්තරේ කියනවා. හයියෙන් සද්දෙන්. මාර වැඩේ තමයි. එච්චර වෙලා බිය ගුල්ල වගේ හිටපු මම දැන් අපි දෙන්නට  සමෝ සමෝ ක්‍රෙඩිට්  එක ගන්න පුලුවන් විදිහේ වීරකම් ගැන පුරසාරම් දොඩනවා.

කට්ටියට මාරම රස කතාවක් වෙලා. ඔහොම රසෝඝයේ වේලිලා මෙලෝ සිහියක් නැතිව කඩෙන්  කාපු විදිහ විස්තර කර කර ඉන්නකොට ලොකුම ලොකු බර අත් දෙකක් කොහෙන්දෝ පාත් වෙලා අපේ කමිස කොලර් දෙකෙන් අල්ල ගත්තා.

ඒ කව්ද දන්නවද? අර කඩේ හිටි තඩි මහත කැෂියර්.

ඊට පස්සේ වෙච්ච දේවල් ඉතින් කියන්න ඕනි නෑනේ.
දැන් ඒ සිද්දිය වෙලා අවුරුදු තිස් එකක් වෙනවා. හැම අවුරුද්දෙම සැප්තැම්බර් මාසේ නවවැනිදා කමල් මට නොවරදවාම කෝල්  එකක් දෙනවා අපේ මේ අකරතැබ්බේ ඇනිවසරියට සුබ පතලා.

Photo' flickr.com

Wednesday, September 3, 2014

මගේ හොඳම යාළුවා


තාත්තේ ඔයාගේ හොඳම යාළුවා කවූදැයි කියා දවසක් පොඩි දෝනි මගෙන් ඇසුවාය. ඒ වෙලාවේ මගේ හොඳම යාළුවාත් අපේ ගෙදර ඇවිල්ලා සිටියේය. මම ඔහු දෙස බලා පොඩි සිනාවක් පෑවෙමි  ඔහුද කාරණය තේරුම් ගත්තාක් මෙන් මා දෙස බලා සිරියාවන්ත අහිංසක සිනාවක් පෑවේය. දෝනි මේ කිසිවක් දුටුවේ නැතිමුත් ඇය ආයෙමත් ඒ ප්‍රශ්නය අසන්නේ නැතිව චිත්‍රයක් අඳින්නට පටන් ගත්තාය.

මගේ පොත එලි දකින්නට දවස් දෙකකට කලින් මම ඔහු බලන්නට යන විට ඔහු ලොකු අකරතැබ්බයකට මුහුණ පා සිටියේ සති කීපයක් තිස්සේ තරමක් අසනීපයෙන් සිටිද්දී  කොරේ පිටට මරේ කීවාක් මෙන් කෑම මේසයේ පුටුවෙන්ද  බිමට ඇද වැටීම නිසාය. පිට පැත්ත බිම ඇනී හොඳටම අමාරු වී තිබිණි. මම යනවිට ඔහු හැරෙන්නටවත් නැගිටින්නටවත්  බැරිව ඇඳේ දිගා වී සිටියේය. මා දුටු විගස ඔහු බොහොම අමාරුවෙන් කෙඳිරි ගාමින් කිව්වේ මම කොහොම හරි උත්සවේට එනවා කියලාය. ඒ වන විට  ඇඳ වටා රොක් වී සිටි ඔහුගේ දියණියන්ගේ මුහුණුවල ලියවී තිබුනේ  අපේ තාත්තාට අමාරුයිනේ  එදාට එන්න පුළුවන් වෙයිද  වගේ ප්‍රශ්නයකි.

ඒත් මම මගේ යාලුවා ගැන දන්නා නිසා ඔහු නොවැරදීම උත්සවයට එන බව මම දැනගෙන සිටියෙමි. කිව්වා වාගේම ඔහු අලුත් ඇඳුම් සුට් එකක් ඇඳගෙන ඇවිත් ඉස්සරහම පේලියේ වාඩි  වී සිටියේය. එදා තරම් ඔහු සන්තෝෂයෙන් සිටි තවත් දවසක් මටනම් මතක නැත.

මීට වසර ගනනකටපෙර අපි කොහේදෝ ට්‍රිප් එකක් යද්දී හොඳම යාලුවාගේ පවුලේ සියලු දෙනාත් ගමන යන්නට ආවෝය. පාන්දර පිටත් වී ආපසු එන විට හැන්දෑ වන නිසා බල්ලාට කෑම දී එනකන් ඉන්නයි යාලුවා කිවේය. ඊළඟට කෑම බඳුන් දෙකක් අතින් හෙන බලු කුඩව දෙසට ගිය ඔහු ආපසු ආවේ බල්ලාට හොඳටම බැන වදිමිනි. මේ යකාට දවල්ට කන්න බත් එකයි උදේට කන බත් එකයි ලඟින් තිබබා. ඌට ඔච්චර  කියලත්  පැනපු ගමන්  දවල් එක කෑවා ඊට පස්සේ උදේ එකත් කෑවා. එදා අපේ ගමන පටන්  ගත්තේ මේ රස කතාවත් සමගය.

අපි 96 අවුරුද්දේ කසාද  බැන්දාට  පසු ටික දවසක ගල්කිස්සේ කුලී ගෙදරක සිට ආපහු මහගෙදරට පැමිණියේ  කිට්ටුවෙන් කුලී ගෙයක් හොයා ගන්න ඕනෑ කියලාය. මහා ගෙවල්වල ඉඩ තිබ්බාට අපිටම කියා ජීවිතයක් ඕනිනේ. මේ කුලියට ගෙයක් හොයන හැම ගමනටම හොඳම යාළුවාත් ආවේය. හැම ගෙදරකම ඇද  කුද  කියූ ඔහු අපිට ගෙයක් ගන්නට දුන්නෙම නැත. මට හිතුනෙම මොහු මහා ඇණයක් වෙන්නට යන බවකි. එක ගෙදරක් තෝරාගෙන ඔහුට හොරෙන් එහි ගියේ ඒ ගෙදරට ඇඩ්වාන්ස් එකක් දීමටය. ඒත් කොහේදෝ සිට කඩා පාත් වූ හොඳම යාලුවා ඒ මුදල දෙන්නට නොදී මා ඇදගෙන ගොස් මට කිව්වේ කුලී ගෙව ගෙවා ඉන්න සල්ලි වලින් මෙන්න මෙතනින් ගෙයක් හදන්න පටන් ගන්නා  ලෙසය.

දෙයියනේ අතේ රුපියල් දහදාහක් තියාගෙන ගෙයක් හදන්නේ කොහොමද ? ඒත් යාලුවාගේ පෙරත්තයත් වෙනම ගෙයක් ඕනෑම කියා හිතුනු නිසාත් දත කාගෙන කාමරයක් කුස්සි කෑල්ලක් හදා ගත් අපි මාස තුන හතරකින් එහි පදිංචියට ගියෙමු..

අපි මේ තරම් යාළුවන් වුනේ මොහුගේ ජීවිත කතාවේ හා පැවැත්මේ බොහෝ තැන්  බෙහෙවින්ම මට අල්ලා  ගිය නිසාය .මේ යාලුවාගේ කතා මහා ගොඩක්  තිබුනත් ඔහු ගැන වෙනම පොතක් ලියන්නට අපේ ලොකු දෝණී පටන්ගෙන තියෙන නිසා වැඩි යමක් නොලියමි.  ඒ කතාව යුගයක කතාවකි. දසක හතක  වාමාංශික දේශපාලනයේ සිටි බොහෝ ප්‍රගතිශීලීන් මෙන්ම හොඳ කලාකරුවන් රැසක් සමග ගෙවුණු ඔහුගේ අතීත ජීවිත කතාවල  වියපත් ඇස්  ඒ වික්‍රමසිංහද , කුඩා රෝහණ විජේවීරද , එච් ආර් ජෝතිපාලද , එපමණක් නොව ඩීමන් ආනන්දද සිටිති.

ඔහු සරල සැහැල්ලු නිරහංකාර මිනිහෙකි. පොත කරේ ගසා නොගත් ප්‍රායෝගික සමාජවාදියෙකි. ගෙදරදීත් රස්සාව කරද්දීත් , ගමේ සමාජයේත් ඔහු සොඳුරු මග පෙන්වන්නෙක් වුනේය. මම ඔහුගේ කැමතිම තවත් ගුණයක්නම් අවුරුදු ඇසුවට කිට්ටු කරලා හිටියත් ආගමික හෝ ගෝත්‍රික අන්තවාදයක් නැතිකමය. තාමත් පන්සල් නොයන ඔහු පුළුවන් තරම් පන්සිල් රකින මිනිසෙකි.

පුදුමයකට මෙන් ඔහුගේ මේ සරල සුන්දර ගති පැවතුම් එලෙසින්ම වාගේ  ඔහුගේ දියණියටද තිබුනේය.දසක දෙකකට  පෙර මේ යාලුවා මට මුණ ගැසුනේද ඇයගේ  මාර්ගයෙනි.

මීට හරියටම අවුරුදු දහ අටකට පෙර හොඳම යාලුවාගේ වැඩිමහල් දියණියගේ මගුල් ගෙදරට මමද ගියෙමි. මගේ  බ්ලොග් එකේ ජනප්‍රියම පොස්ට් එක වී ඇත්තේ ඒ 'මගුල් ගෙදර' ගැන කී කතාවය. කාටවත් සොරාගන්නට බැරි ආදරයක් සමග සොඳුරු සිතැත්තියක් මට තෑගී දුන් ආදර මාමණ්ඩිය මට දැන් සිටින හොඳම යාළුවාය .

Sunday, August 24, 2014

සුද්දා යන්ට ගියේය

මාක් යනු සුද්දෙකි. කොටින්ම කිව්වොත්  සුද්දා මාක් සුද්දෙකි. ඉතා අවිහිංසක  සිනාවකින් නිරතුරු මුහුණ වසා ගෙන සිටි ඔහු කලකට පෙර අප සමග එකම වැඩ බිමක සේවය කළේය. ඔහු දවස තිස්සේ ආමන්ඩ් ඇට හෝ වියලි ඇප්‍රිකට් පෙති හපමින් ලිය කියවිලි අතරේ සැරි සරුවේය. මගේ කාමරය ලඟින් යන විට මදක් නැවතී මොකක්  හෝ වදනක් දොඩා යන ඔහු මාද එසේම කරනවාට කැමැත්තෙන් සිටියේය.

ශ්‍රී ලංකාව කියා වෙනම රටක් තියෙන බව ඔහුට ඉස්සෙල්ලාම  කිව්වේ මමයි. මට හමු වූ බොහෝ යුරෝපීයයන් සේම එතෙක් ඔහුද සිතා සිටියේ ලංකාව යනු ඉන්දියාවට අයත් ප්‍රදේශයක් බවයි.

වැඩබිමේ ප්‍රගති වාර්තා හා  රුප අටහන්වලට අමතරව ඔහුගේ කන්තෝරු කාමරයේ බිත්තිය සැරසුවේ  පවුලේ සේයා රු කිහිපයකි . ඔහුට සිටියේ දියණියන්ම  තිදෙනෙකි.   බාල දියණිය දක්ෂ  ටෙනිස් ක්‍රීඩිකාවක් වුවාය. ඇයගේ දක්ෂතා ගැන වරින්වර ඔහුගේ රටේ  පුවත් පත්වල පළ වූ පින්තුර කතා  කිහිපයක්ද ඒ අතර විය. මොන විදිහේ රාජකාරි වැඩකට වුව ඔහුගේ කාමරයට ගොඩ වදින ඕනෑම කෙනෙක් පළමුව අර.සේයා රූ ගැන යමක් කියන්නේ නම් මාක් බෙහෙවින් සතුටු වුණේය.

ඔහුගේ වැඩිමල්  දියණියන් දෙදෙනාම කලා අංශයෙන් උපාධී ලැබුවන්ය . මගේ දියණියන්ද කලා  අංශයෙන් ඉහළට ඉගෙනගන්නවානම්  මම කැමතියි . කියා දවසක් මම කිව්වෙමි.

'එපා ඒකනම් කරන්න දෙන්න එපා'. ලංකාවේ සාම්ප්‍රදායික වැඩිහිටියෙක් සේ ඔහු කිව්වේය. 'කලාව කරලා  වැඩක් නෑ . කීයක් හරි හොයා ගන්න පුළුවන් තාක්ෂණ අංශෙකට  දාන්න. දැන් අපේ දෙන්නාටම රස්සා නෑ. ඔහේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා'. ඔහු කිව්වේ මා කිසිදා අසන්නට බලාපොරොත්තු නොවූ කතාවකි. .

වරක් ඔහුගේ වැඩිමහල් දියණිය ඇගේ පෙම්වතා සමග අප හිටි  මැදපෙරදිග රටට ආවාය. සතියක් පමණ නිවාඩුවේ ගත කර අප හැමෝම සමග බොහෝ හිතවත් වූ ඔවුහු  පෙරළා මව් රටට ගියෝය.
එසේ ගොස් ටික දවසකින් මාක් කීවේ දුව සල්ලි ඉල්ලලා එවල  තියෙනවා එයාට අලුත් පෙම්වතාත් එක්ක ඔස්ට්‍රලියාවේ ටුවර් එකක් යන්න ඕනි කියලා .

මම: ' කව්ද අලුත් පෙම්වතා කියන්නේ එදා ආපු හාදයා මෙයත් එක්ක දැන් සෑහෙන කාලයක් ආශ්‍රය කරනවා නේද' .
ඔහු :සිනාසුනේය. 'ඒ හුටපටේ ඉවරයි  . මේ ගමන යන්නේ වෙන එක්කෙනෙක් එක්ක'.

ඊටත් මාස දෙක තුනකට පමණ පසු මාක් ඉතා ප්‍රීතියෙන් මුහුණ පුම්බාගෙන සිටිනු දුටුවෙමි. ඊට හේතුව වුයේ ඔහුගේ වැඩිමල් දියණිය අම්මා කෙනෙකු වෙන ලකුණු පහළ වී තිබීමය.

ඔහු කෙතරම් ප්‍රීතිමත්ව සිටියත් ඔහුගේ කාර්යාල මිතුරෝ ඔහුගේ ඉරණම ගැන බොහෝ සෙයින් කම්පා වී සිටියහ . දියණියන් තිදෙනාගේ හා තරමක් නාස්තිකාර බිරිඳගේ විය හියදම් වලට අමතරව අලුත් බෑණාගේද නඩත්තුව හොයන්නට ඔහුට සිදු වී තිබිණි.

ඔය අතරවාරයේ දවසක් ඔහුගේ එංගලන්ත නිවසට හොරු පැන සේසතම අත ගාගෙන ගොස් තිබිණි. ඔහුගේ රාජකාරී  වැඩ  දිගින් දිගට අතපසු වීම නිසා රස්සාව අහිමි වන තැනට කටයුතු යෙදෙමින් තිබුනේය.

දවසක් මා සමග ඔහු කිව්වේ මහගෙදර විකුණා දමා ඒ සල්ලි තමන්ට බෙදා දෙන ලෙස දුවරුන් යෝජනා කරන බවයි.

'මට ඒ ගෙදර විකුනන්න බෑ .මට ඒ ගෙදර ඉන්න ඕනි වයසට ගියාම. ඒක මට සැන්ටිමැන්ටල් වටිනාකමක් තියෙන ගෙයක්. ඒ වගේ  ඉඩ පහසුව තියෙන තරමක් නගරෙන් ඈත නිස්කලංකව තියෙන ගෙයක්. ඉතින් ඕක විකුනලා කොහොමද?' . ඔහු විඩෙන් විඩේ මේ ගැන කියමින් ලත වුනේය. ඔය සැන්ටිමැන්ටල් කියන වචනය ඔහු නිතර පාවිච්චි කළ එකකි

දවසක් ඔහු ළඟ තිබු කුඩා මේස පිහියක් කෑම කාමරයේදී නැති වී ඔහු ඒ ගැන මහත් අරගලයක් කළේය. 'මගේ ෆෝන් එක නැති වුනත් කමක් නෑ මගේ ලැප්ටොප් එක නැති වුනත් කමක් නෑ . එත් මට ඔය පිහිය සැන්ටිමැන්ටල් වටිනාකමක්  තියෙන එකක්. ඒක මට ඔනිමයි' .

කරදර එනවිට එක පිට එන්නේය. දක්ෂ ක්‍රීඩිකාවක් වූ මාක්ගේ බාලම දියණිය පාදයේ ආභාධයකට ගොදුරු වුවාය. 'ඔපරේෂන් එකක් කරන්න ඕනි බර ගානක් යනවා' ඔහු කීවේය.

මාක්ගේ මුහුණේ කනස්සලු ගතිය එන්න එන්නම වැඩි විය. වැඩ අතපසුවීම් හා නිවාඩු ගැනීම් අතොරක් නැති විය. අවසානයේ ඔහුගේ රස්සාව බේරා දෙන්නට අප කාටවත් පුළුවන් වුයේ නැත. ඔහුගේ සේවය අවසන් කරන ලියුම ලැබිණි .

'මට ගෙදර ගිහිල්ලා බෑ මම මෙහෙ එන්න කලින් අවුරුදු දෙකක් රස්සාවක් නැතිව හිටියේ, අම්මෝ එහෙම කාලයක්. මට දුවගේ ඔපෙරේෂන් එකට සල්ලි බර ගානක් ඕනි'. ඔහුට කතා කර ගන්නට බැරි වී ඇස්වල කඳුළු පිරුණේය.

ඔහු අවසාන මාසයේ අළුත් රස්සා බර ගානකට ඉන්ටවිව් ගියේය. ඔහුට තිබු සුදුසුකම් අනුව රස්සාවක් සොයා ගැනීම ඒ හැටි කාරියක් නොවනමුත් ඔහු ගිය  හැම තැනදීම කලින් රස්සාව නැති වූ හේතුව අවංකවම  කියන්නට ගොස් වැඩ වරද්දා ගත්තේය. ඉතින් මෙහෙම වැඩ නොසලකා හරින බව පිළිගන්න කෙනෙකුට තව කවුරුවත් රස්සා දේවිද. අවසානයේ ඔහුගේ විසා කාලය අවසන් වී බඩු මුට්ටු සියල්ල හකුලාගෙන සියරට බලා යන්නට සිදුවිය.

'මේ කලාපෙන් හොයා ගත්තේ නැත්තම් ආපහු අපේ රටට ගිහිල්ලා නම්  මට තියෙන වියදම්වලට ඔරොත්තු  දෙන  රස්සාවත් හොයන්න බෑ ' ඔහු අවංකව කිව්වේය. ඉන්ටවිව් වලදීත් එහෙම කියන්නට ඇත .

ඔහු කන්තෝරුවට එන අවසන් දවසේ කුඩා සාදයක් තිබිණි.  ඊට ඔහුගේ බිරිඳද ආවාය.

බොහොම හැඟුම්බර සමුගැනීමකින් පසු මාගේ සුමිතුරා. මාක් යන්නට ගියේය.

දුක,සතුට  හා  පවුලේ බැඳීම් මිශ්‍ර චක්‍රයක කරකැවෙමින් සිටින්නෝ ලෝකේ හැම අස්සක්‌ මුල්ලකම සිටින බව මට වඩාත් හොඳින් පසක් වුයේ ඔහු අන්තිම දවසේ මා සමග කී කතාවකිනි.

එනම්  මාක්ගේ රස්සාව නැති වුනා මදිවාට රටින්ද යන්නට සිද්ද වන බව තහවුරු වූ දවසේ ඔහුගේ  බිරිඳ පැය තුනක් එක දිගට හැඬු කතාවය.

photo : bestukireland.com

Monday, August 18, 2014

තනිකඩයාගේ මව


ස්සෙල්ලාම මේක කුරුටු ගෑවුනේ මගේ හිතවතෙකු අම්මා ගැන කීව කතාවකින්. මැදිවියට  ආසන්නමුත් තනිකඩව සිටින ඔහුගේ ගෙදරට සතියකට වතාවක් ගොඩවන සඳ මඩලක් හිටියා . ඒ තමයි නංගිලා ගෙදරට වෙලා ඉන්න අම්මා . නංගී රස්සාවකට යන නිසා පොඩි පැටවුන් බලාගෙන ඉන්න වෙන්නේ අම්මාට . අම්ම ළමයි බලා ගන්නවා .ඉවුම් පිහුම් කරනවා. උයද්දී අහක දාන සුන් සහල් ටික සීරුවට එකතු කරලා ඉරිදා උදෙන්ම  කිරිබතක් උයාගෙන පුතා බලන්න යනවා.

ඔය කතාවෙන් පස්සේ කල්පනාවට වැටුණු මම මුලින්ම කුරුටු ගැව සටහන් මේ. මම ලියන හැම දේම වගේ මේකටත් තාලයක් විරිතක් නෑ .

ගී කියන කවි ලියන තනිකඩ මගේ දොරකඩ
උදෙන් පෑයු  චන්ද්‍රයා විලස ඔබ
සුන්සාල් කිරිබතක් අතින් ගෙන

උයන්නට දෙයක්  තිබ්බානම් අහලක
බුද්ද පුජාව සේ බැතියෙන් සකස්කර
ඔබට  කවනවාමයි දවල් දානෙට

සන්තකේ තිබු රුපියල් සීය ගුලිකර
මල්ලක වී දෙකක් දමලා නුඹ පිටත් කෙරුවේ
බොහෝ දුර යන්න තියෙනා නිසා අම්මේ
පරෙස්සමින් පලයන් මගේ පණ
සාගින්දරේ  හඬනවා ඇති නංගිගේ පැටවුන්

අම්මා ආසාම වෙල් මාළු හොද්දෙන් අනා
උයලා කැකුළෙන්ම   බතක්
නුඹටත්  කට කට කවන්නට
දවසක් ලැබෙනවානම් මට
ඊට වැඩි මොකවත් ඕනි නෑ  ජීවිතෙන්

මේකම මම ටිකක් වෙනස් කරලා ලියපු එක :

විරහ ගී විසුල මගේ පැළට
සුන්සාල් කිරිබතක සුවඳ ගෙන
හැම  ඉරිදාම පායනා සඳමඩල
ගෙබිම ගෙමිදුල සිතද අමදින

දමා මල්ලට වී දෙකක්
පිටත් කෙරුවේ මහා දවාලේම
දුර යන්න තියෙනා නිසා අම්මේ
මග බලන් ඇති  නංගිගේ පැටවුන්

උයලා කැකුළෙන් රස බතක්
එක කටක් අම්මට කවන්නට
ඉඩක් ලැබුනොත් දිනෙක අම්මේ
තවත්නම් මට කුමකටද නිවනක්

 එදා සරත් කිව්වේ මොකක්ද? මෙන්න මේක:
(මේ තමයි තිලක සිත පොත දොරට වඩින දා විශාරද සරත් පීරිස්  සංගීතයද සපයා ගායනා කරපු අලුත් ගීතය . පොත දොරට වැඩිය දා පිලිබඳ සොඳුරු මතකය පස්සේ ලියන්නම්. මේ ගී නිර්මාණය එලි දක්වන්න වෙහෙසුණු සරත් පීරිස්  හා ජයවීර බණ්ඩාර  මිතුරන්ට නොමද ස්තුතිය)

Monday, August 4, 2014

එදාට එනවා නේද?

ඹ නිවාඩුවේ එහෙ මෙහෙ ඇවිදිනවා විතරයි.මොනවා හරි බ්ලොග් එකටත් ලියලා දාපන්, නැත්නම් අර වතාවක් දුවට කියල ලියලා දැම්ම වගේ පොස්ට් එකක්වත් දාහන්. එහෙම කිව්වේ මගේ බ්ලොග් එක ගිය මාසේ පාලොස් වැනිදා ඉඳන් පාලුවට ගිහින් තියෙනවා දැකපු මගේ හිතවතියක්.

ගිය මාසේ 24 වැනිදා නිවාඩු එන්න ඕනි නිසා රෑ දොළහ විතර වෙනකන් අමතර වැඩ කරලා තමයි තියෙන වැඩ ටික සේරම හමාර කලේ . ඒ ආපු හැටියේම මට ලංකාවේ වැඩ මුළුවක් සඳහා සේවා දායකත්වය සපයන්න තිබ්බා . මාස ගානක් ඇරියස් වෙලා තිබ්බ වැඩ කටයුතුවල  නියැලෙන ගමන් සමුළු වැඩේ සාර්ථකව හමාර උනා කියමුකෝ . මෙන්න බොලේ මේ අට වැනිදා තියෙන පොතක් දොරට වඩින උළෙලකට ලක ලැහැස්ති වෙන්න වෙලා.

මේ පොත මගේම පොතක් හින්දා මග ඇරින්නත් බෑ අර මගුල් ගෙදර කතාවේදී වගේ . ඉතින් මම මුහුණු පොතට දැමු මිතුරු ඇරයුම මගේ බ්ලොග් මිතුරන් වෙනුවෙනුත් මෙහෙම ලියන්නම්,

මේ එන සිකුරාදා, අට වැනිදා මගේ පොත ' තිලක සිත ' නිකුත් වෙනවා
ඔබව මුණ ගැසෙන්නට ආසයි
විටක් කාලා ටිකක් කතා කර කර ඉන්න
එන්න
හවස තුනයි තිහට , කොළඹ හත නිදහස් මාවතේ පිහිටි ජාතික පුස්තකාල සේවා මණ්ඩල ශ්‍රවනාගාරයට

මේ පොතේ තියෙන සටහන් බොහොමයක්  මගේ බ්ලොග් පොස්ට්. ඒ වුනත් අලුතින් සංස්කරණය කරලා හැම කතාවටම ඔවිනිගේත් දෙව්නිගේත් චිත්‍රය බැගින් එකතු කරලා තමයි අච්චු ගැහුවේ. කවරය සකස් කිරීමත් හොඳ ටීම් වර්ක් එකක් උනා. රන්ගි, සමන්, හරිෂ්, ලිෂාන් රුවන්  ඒ ගැන බොහෝ වෙහෙසුනා.

මුහුණු පොතේ ඉඳ හිට මා ලියන සටහන් හා බ්ලොග් පොස්ට් වලට ප්‍රතිචාර දැක්වූ මගේ දයාබර මිතුරු මිතුරියනි මේ පොත මෙතරම් ඉක්මනින් බිහි වීමේ යෝධ ශක්තිය මට ගෙන ආවේ ඔබයි.  ස්වභාවයෙන් කම්මැලි ලියන්නකු වන මම අවුරුදු පහළොවකට පසු යලි අතට ගත් පෑන අත  හරින්නට බැරි විදිහේ මිතුරු දිරි ගැන්වීමක් ඔබෙන් මට ලැබුනා . ඊට ප්‍රතිචාර දක්වනු වස් මා කළ  යුතුව  තිබු යුතුකම් බොහොමයක් මගේ අතින් මග අරුනාට ඔබ අමනාප නොවන බව මම දනිමි.

ඉතින් ලෝකයේ කොයි මුල්ලක සිටියත් මේ පොත දොරට වඩින  දා මෙන්ම ඉන් පසුවත් මම ඔබ සමගයි. පුළුවන් කමක් තියෙනවා නම් එන්න .
ආරාධනා පත්‍ර එහෙම ගැහුවේ නෑ .   පුස්තකාල මණ්ඩල ශාලාවේ ඉඩකඩ ටිකක් මදියි . ඒත් අපිට එළියේ තණ බිස්සේ ඇන තියාගෙන හරි ටිකක් කතා බහ කරන්න පුළුවන්. ලොකු දිග දේශන නෑ . උලෙළේ සියලු කටයුතු මෙහෙයවන්නෙත්, පොඩි අදහස් දැක්වීම් දෙකක් කරන්නෙත්, සින්දුවක් දෙකක් කියන්නෙත්  මගේ  ළබැඳි මිතුරන් කිහිප දෙනෙක් .
විශේෂ අමුත්තෝ නෑ.  මොකද එදා එන හැම කෙනෙක්ම මට  අති විශේෂ අමුත්තෙකු වන නිසා

ඊට අමතරව මගේ ජීවන කතන්දර වලදී මා සඳහන් කළ අපුරු පුද්ගලයන් කිහිප දෙනෙක් එදාට එනවා . ඔවුන්ට පොතක් පිළිගැන්වීම තමයි එදා තියෙන සුවිශේෂම අංගය.

ගතින්  බැරිනම් සිතින් හෝ ඔබත්  එදාට එනවා නේද?


(ඔන් ලයින් මිල දී ගන්නට මෙන්න මේ ලින්ක් එකෙන් යන්න. www. books.lk ඔස්සේත් ගන්න පුළුවන් . නුගේගොඩ සරසවි, ගුණසේන ඇතුළු පොත් කඩවලට දාලයි තියෙන්නේ.   බොරැල්ල ඇල්විටිගල පාරේ නො 69/1 හි පුරනී ඔෆිස් එකේත්  පොත් තියෙනවා..මෙය කර්තෘ ප්‍රකාශණයක්)

Tuesday, July 15, 2014

අසිරිමත් මොළය හා තුන්වරක් තිස්ස


බට  ලෝකය වටා හතරපාරක් ගිහින් එන්නට කියා කවුරුහරි කීවොත් අනේ අම්මේ කොච්චර දුරක්ද කියා හිතේවි. ඒත් දන්නවද වැඩක් ? අපේ මොලයේ ඇති සියුම් ස්නායු තන්තු සියල්ලේ මුළු දුර  අර කිව්වා විදිහේ ලෝකය වටා හතර පාරක් ගිහින් එන දුරට ආසන්නයි. ඒ විතරක්ද කුඩා නියුරෝන බිලියන් අසුවක් පමණද ඒවා අතර මුට්ටු ට්‍රිලියන දහයක් පමණද තිබෙන බව අනුමාන කෙරෙයි. අපිට නිතිපතා ලියන්ට කියවන්ට , එහෙ මෙහෙ යාමට, කල්පනා කිරීමට , සැලසුම් කිරීමට  අවැසි සෑම දෙයක්ම පාලනය කරන්නේ මෙවායින්ලු.

මේ සා සංකීර්ණ මිනිස් මොළය ගැන කතා කරන්නට යාමේදී  මට තිස්සලා තුන් දෙනෙක් සිහියට නැගේ.

පළමු තිස්ස
මම මුලින්ම තිස්සලා ගෙදර ගියේ ගැමුණුත්  සමග උසස් පෙළ ලියා ගෙදර හිටි සමයේදීය . තේ වතු යායක්  අතරින් හොරෙන් රිංගා යන වට වංගු පාර දිගේ ගිය බසය පුංචි නාන පීල්ලක්  අසබඩ නතර කළේය. අපි  එතනින් බැස  ගල් පඩි පෙළ දිගේ ඉහළට ඉහළට බඩ  ගෑවෙමු  . අප්පා නැග්ගා නැග්ගා. දැන් කඳු මුදුනත සානුවක් දිගේ ගමන් කරමු  . තේ වතුයාය හමාර වී ගම්මානය එළඹ ඇත.
අර තියෙන්නේ තිස්සලා කුඹුර.

බෑවුමේ පුංචි බේසමක් වන් වළක හෙල්මළු ලියදි වලින් හැඩ වැඩ  වී  මනරම් වූ කුඹුරු කෑල්ල පිහිටියේය. තැන තැන උස්ව වැදුණු ගස් කීපයක් නිසා හාත්පස සුන්දරව පෙනුනේය. අලි කාකි තොප්පියක් දාගෙන කොට කලිසමක් ඇදගෙන ලියදි අතරේ මහා හයියෙන්  උරුහම් බාමින් ඇවිදින්නේ තිස්සය.
එදා ඔහු ලියදි පුරා සැහැල්ලුවෙන් සින්දු කියමින් දුව පැන ගිය  හැටි මට අමතක නොවේ .

දෙවන තිස්ස

තිස්සත් මමත් සරසවි බිමේදී කතා කරමින් සිටියෙමු , ඔහු දොස්තර කෙනෙකු වන්නට ඉගෙනීම අරඹා ඇත .ඒ පීඨයේ මුල්ම දවස් කීපයයි.
'මචන් හරි වැඩේනේ මට මේ ඉංග්‍රීසි  තව හදා ගන් නැතිව කෝස්  එක කරගෙන යන්න අමාරුයි. ඒ නිසාම  එහෙන් මෙහෙන් කැපිලි ටිකක් එනවා' කියා කීවේ තරමක හිතේ අමාරුවෙනි.
ඊළඟට දෙවැනි අවුරුද්දේදී ඔහු බැච් එකේම පළමුවැනියා හෝ දෙවනියා වී ඒ හිතේ අමාරුව ප්‍රමෝදයක් බවට හරවාගෙන තිබුනේය.

ඔය කාලයේම මම දෙවන තිස්සත් සමග  විදුසර පත්තරේකට එක එක විදිහේ ලිපි ලියමින් සිටියෙමු. අපි කලේ තැන තැන ඇවිද අපුරු මිනිසුන් සොබා සම්පත් ගැන පත්තරේට ලිවීමය. වරෙක හොර්ටන් තැන්නේ ඇවිද ගොස් කඳුකර වැසි  වනාන්තරය ගැන හොයා සතියේ විශේෂාංගයක් ලිව්වෙමු. කඳුකරයේ අර්තාපල් වගාවට වින  කරන  අලුත් බැක්ටීරියාවක් ගැන  ලිව්වෙමු .

මේ අතරේ අපට ආරංචි වුනේ වී වර්ග කිහිපයක්ම අලුතින් හඳුන්වා දුන් විද්වතෙක්  කුරුණෑගලට නුදුරු පර්යේෂණායතනයක සිටිනා බවය. ඔහු ගැනත් ලියන්නට අපි දෙදෙනා ඔහු සොයා යන්නට තීරණය කළෙමු. උදේම  අරුනාචලම් ශාලාවෙන් හීල වැළඳු අපි දවල් දහය පමණ වන විට ඉබ්බාගමුවට  පැමිණියෙමු. පර්යේෂණායතනයට ගොඩ වී අර විද්වතා ගැන ඇසු විට අපට ලැබුනේ කිසි සේත්  බලාපොරොත්තු නොවූ උත්තරයකි.

අනේ ඒ මහත්තයා අසනීප වෙලා මෙහෙන් අයින් වුනා. දැන් කල්පනාව අඩුයි. නිතර අමතක වෙනවා. ටිකක් කේන්තිත් යනවා. අත් උදව්වට ඔය මෙහෙන් කව්රුහරි ගිහින් තාමත් උදව් වෙනවා.

'අනේ ඉන්න තැනක් කියන්න අපි ගිහින් හම්බ වෙන්නම්'.

එහෙත් අපිට හමු වූ නිලධාරීන් කිව්වේ අපව දිරිමත් කරන කතා නොවේ.
'එයා අසනීපෙන් ඉන්නේ කවුරුවත් එනවට කැමති නෑ' .

'කමක් නෑ අපිට පාර කියන්න' . අපි පෙරැත්ත කර පාර  අසා ගත්තෙමු.

අපි ඒ මහා  පර්යේෂකයා සොයා ගියෙමු. ඒ ගෙදර තරමක් පරණ තාලේ විශාල එකක් විය. එය නෙක නෙක පළවැල පිරුණු ගෙඋයනක් මැද පිහිටියා වුවද පාලු සිරියක් ගත්තේය. පාර අයිනේ වූ මලකඩ කෑ යකඩ ගේට්ටුව අගුලු ලා නොතිබිණි. එහෙත් එය අරගෙන වත්තට ඇතුළු වීමට අපට දිරියක් නොවුනේ, කළු, තඩි නපුරු පහේ බල්ලන් දෙදෙනෙක් මිදුලේ  කුසීතව බුදියාගෙන සිටි බැවිනි.

අපි පාරේ සිට කතා කළෙමු.  ගෙදර කවුදෝ? ගෙදර කවුදෝ ? අපි පත්තරෙන් ආවේ .

ගෙදර දොර ජනෙල් ඇර දමා තිබෙන නිසා කවුරුන් හෝ නිවසේ සිටිනා බව ඉතා පැහැදිලිය.
මම පාරේ වැටී තිබු යකඩ කුරු කැබැල්ලක් ගෙන හඬ නැගෙන සේ ගේට්ටුවට තඩි බෑවෙමි . මේ සියල්ල සිදුවන අතරේ ගෙදර බල්ලන් දෙන්නා වගේ වගක් නැතිව කුසීතව බුදියාගෙන සිටියෝය.

අපේ කන්කරච්චලය මැද්දේ  උගුර පාදන හඬක් ඇසුණි .  බස්තමක් අතින් ගත් වයස්ගත උනත් ආරෝහ පරිණාහ දේහධාරී පුද්ගලයක් හෙමින් ගෙදර දොරකඩට පැමිණ හිට ගත්තේය. ඔහුගේ කට හඬ තීව්රව මතු වුනේය.
'යනවා යන්න !'

එවිට බල්ලන් දෙදෙනා නැගිට අපට බුරන්නට පටන් ගත්තත් උන් අඩියක්වත් සෙලවුනේ නැත.

විද්‍යා පත්තරවලට  ලියන සරසවි කොල්ලන් දෙදෙනාට මීට පෙර ගිය හැම  තැනකදීමනම්  හොඳ පිළිගැනීමක් සැලකිල්ලක්  ලැබිණි. එනිසා මෙතුමාටද කරුණු හරියට පෙන්වා දුන්නොත්  අපට සම්මුඛ සාකච්චාවක් ලබා දෙනු ඇත .

අපි ගේට්ටුවට මෑතින් හිටගෙනම  කිව්වෙමු .
' අපි පත්තරෙන් ආවේ මහත්තයාගෙන් පොඩි සාකච්චාවක් ගන්න, පොඩ්ඩකට ඇතුලට එන්නද?

ඉන්පසු ඔහු බස්තමේ වාරුවෙන් අඩියක් ඉස්සරහට පැමිණියේය.
මිටි තාප්පය අල්ලාගෙන බස්තම  ඉහලට උස්සා අපට සැර දැම්මේය.

පත්තරෙන්  නෙවෙයි මොකෙන් උනත් එපා දුවපියව් යන්න.!
කියා  කීවේ පැත්ත පළාතටම ඇහෙන හඬකිනි.

මෙතෙක් වෙලා එකතැන බුදියාගෙන  බුහ්  බුහ්  ගාමින් සිටි අර යක්ෂ බල්ලන් දෙදෙනා තම ස්වාමියා සතුටු කරවන්ට මෙන් වහා ක්‍රියාත්මක  මිනීමරු  වෘකයන් දෙදෙනෙකුගේ  මාරාවේශයෙන් අප සිටි  දෙසට දිව ආවේ එවිටය .

අතේ තිබු තඩි සෙනිත් කමරාව බදාහත් මමද  කඩදාසි පයිල්  කවරය තදින් ගත් තිස්සද දෙපයට ගතේම වාරු දී දුවන්නට පටන් ගත්තෙමු.

තවදුරටත් අනතුරක් නැතැයි  සිතෙන තරම් දුරක් දිව ආ අපි දෙදෙනා බෝක්කු කණු දෙකක් මත වාඩි  වී හති හළමින් උනුනුන් දෙස බලා සිටියෙමු. තිස්සගේ බැල්ම මට තාමත් මතකය. බිය සන්ත්‍රාසය. ආත්මානුකාව මැදින් සිදුවීමේ හාස්‍යයද ඔහු විඳිමින් සිටියේය.

අප දෙදෙනා පත්තර වලට ලියන්නට දේ සොයමින් එක්ව ගිය අවසන් චාරිකාව එයයි.

ඉන්පසු තිස්ස දිගින් දිගටම පිළිවෙලකට වෛද්‍ය විද්‍යා හා මනෝ විද්‍යාත්මක ලිපි ඉතා සරල බසින් පත්තරවලට ලිව්වේය. මමත් අපිළිවෙල පත්තර ගමනක් ගියෙමි.

තුන්වන තිස්ස
එදා අපව එලවා ගත් විද්වතා මෙන්ම ලෝ පුරා මිලියන  ගානක් සිටින අමතක වීමේ රෝගයෙන් හෝ  අංශ බාග රෝගයෙන් පෙළෙන්නන් වෙනුවෙන් මහා වැඩ කොටසක් කරන ලොව ප්‍රමුඛ පෙළේ  විද්වතෙකු  සිටියි ..
ඕස්ට්‍රේලියාවේ සුපතල රෝහලක  ස්නායු  විද්‍යා ඒකකයේ අද්යෂක වරයාද, සරසවි කතිකාචාර්යවරකුද   වන මහාචාර්ය තිස්ස විජේරත්න ලෝක ස්නායු විද්‍යා ෆෙදරෂණය වෙනුවෙන් ලෝ පුරා ඇවිදිමින් දැවැන්ත මෙහෙයක් කරමින් සිටියි.

ශ්‍රී ලංකාවේ රෝහල්වල අංශ බාග රෝගීන් සඳහා වෙනම ප්‍රතිකාර එකක ඇති කිරීමට ඔහු සෑහෙන දුරට සම්මාදම් වුනේය. එය තවදුරටත් කරමින් සිටී.

එන ජුලි 22 වැනිදාට යෙදෙන ලෝක මොළ දිනය නිමිත්තෙන් ලෝ පුරා බෙදා හරින දැනුවත් කිරීමේ අත් පත්‍රිකාවේ නිර්මාපකයාද ඔහුය.සරල හුරු බුහුටි කාටත් තේරෙන බසින් ලියා ඇති ඒ අත් පත්‍රිකාව http://www.wfneurology.org/world-brain-day.

එහි කියනා විදිහට ඔනෑම පුද්ගලයින් තුන් දෙනෙකුගෙන් එක අයෙකුට ආඝාත තත්ත්වයක් (ස්ට්‍රෝක්  එකක්) හෝ ඩිමෙන්සියාව නම්  අමතක වීමේ රෝගය හෝ ජීවිත කාලය තුළ  ඕනෑම මොහොතකදී වැළඳීමේ අවදානමක් තිබේ. එහෙත්  මේවා කලින් වලක්වා ගත හැකි තත්වයක් බව බොහෝ දෙනා නොදනිති. ලොව පුරා මිලියන ගණනක් අසරණ අංශ බාග රෝගීන් හා ඩිමෙන්සියා රෝගීන්, පමණක් නොව ඔවුනගේ නෑසියෝද දහදුක් විඳිති.

ලෝ වැසියන් අබාධිතයන්  බවට පත් කරන ප්‍රධානම හේතුවක් වන්නේද මොළය සම්බන්ධ රෝගාබාධයන්ය. ඉතින් මේ අති සංකීර්ණ මිනිස් මොළය ගැන අපි දන්නා දේ ප්‍රමාණවත්ද ?  මේ පිළිබඳව මිනිසුන් දැනුවත් කිරීම් තුලින් මානව සංහතිය වෙනුවෙන්ම කළ හැකි සේවය අනුපමේයි  නේද ?

****
ආ  ළඟදී සිට මට තිබෙන අමතක වීමේ තත්ත්වයක් නිසා කියන්නට බැරි වූ දෙයක්ද තිබෙයි.
මේ ඉහත කී තිස්සලා තුන්දෙනා යනු එකම එක පුද්ගලයෙක් බවය.
අනේ වාසනාවන් !. කරනවානම් ලෝකයට කරන්නට අපට කොයි තරම් දේ තිබෙනවාද?.

 

Thursday, July 3, 2014

අප්පොච්චියේ.....වලේ ගහ !

ලේ ගහ ගැන හැමෝම ලියලා . ඒ නිසා මොකුත් නොලියා ඉන්නයි හිතුවේ. ඒත් මුහුණු පොතේ  දහස් ගණනකගේ ශෝකාලාප කියෙව්වම මේ ගහ කොයි තරම් නම් ආදරයට ලක් වෙච්ච ගහක්ද කියලා හිතුනා .වල කිව්වේ පේරාදෙනි සරසවියේ සරත්චන්ද්‍ර එළිමහන් රංග පීඨය. ඒ මැද විරාජමානව දන්නා කාලෙක ඉඳන් වැඩ හිටපු රොබරෝසියා ගහ මේ සතියේ  අවසන් ගමන් ගිහින් .කඳේ ඇතුළතින් දිරා ගිය නිසා ආරස්සක පියවරක් විදිහට කපා දාලා කියලයි ආරංචි .

මම දන්නා තරමින් මේ ගහ තමයි ලකාවේ වැඩියෙන්ම නාට්‍යය බලාපු ගහ. පස්ස පේලිවලට නාට්‍යය හරියට පේන් නෑ කියලා , උදැල්ල දානවා කියලා වැඩියෙන්ම බැනුම් අහපු ගහත් ඕකයි. ඔය මොනා වුනත් මලින් බර වුනාම ඔය තරම් චමත්කාරයක් මැවූ ගහක් ගැනත් මං දන්නේ නෑ . ඒ වගේම තමන්ගේ සෙවනේ පෙම් බස් දෙඩු සිය දහස් ගණනක් මානව මානවිකාවන්ගේ හිස් මතට හීන් සැරේ එකින් එක ලා රෝස පැහැ සෙනෙහෙ මල් වස්සපු දයාබර ගහක් ඔය.

ඔය ගහේ  88 සහ 89 අඳුරු අවුරුදු වල මල් පිපුන් නෑ .සිසුන් අතුරුදන්වීම්, ඇඳිරි නීති මැද්දේ දිගට දිගට ගිය අරගල නිසා ඒ අවුරුදු දෙකේ වලේ නාට්‍ය පෙන්නුවෙත් නෑ . හැබැයි ඔන්න අනුවේ අවුරුද්දේ ආපහු මළ පාළුව සුද්ද බුද්ද කරලා සරසවි මානව මානවිකාවෝ ඔය පළාතේ ගැවසෙන්න පටන් ගත්තම , වලේ නාට්‍ය පෙන්නමු කියලා  ලක ලැස්ති වෙනකොට මෙන්න බොලේ ගහ පුරවලා මල් ආවා පැත්ත පලාතම චමත්කාරයෙන් පුරවමින්. හරියට අර යෝධයාගේ මල් උයනේ කතාවේ වගේ ( ඇත්ත කතාවනම් නම් අර අවුරුදු දෙකේ ඔය ගස්වල මල් පිපුනද නැද්ද බලන්දවත් කිසි කෙනෙක් ඒ පැත්ත පලාතෙවත් බැලුවේ නැති එක )

වලේ පෙන්නාපු නාට්‍යය බර ගානක රඟපාපු පේරාදෙනි සරසවියෙන්ම බිහිවෙච්ච සුපිරි කළා ශිල්පියෙක්නේ ජයලත් මනෝරත්න. උන්නැහේ වගේ වලට ආදරේ කරපු කළා කරුවෙක් මේ ගහ කපලා දාලා තියෙනවා දැක්කානම් හරියට කම්පා වේවි. අපිට කියවුනා වගේ ' අප්පොච්චියේ ' කියලා කියාවි.

අපේ යාලුවෙකුට වලත්, වලේ ගහත් ඔය මනෝරත්න උන්නැහේත් සම්බන්ධ කරලා පොඩි විහිලු කතාවකුත් හදලා තිබ්බ. කතාව මතක් කරේ අපේ රුවන් රත්නායක. දවසක් අපේ යාලුවා වලේ නාට්‍යයක් බල බලා ඉන්දැද්දී පොඩි වුවමනාවකට එලියට යන්ට හිතිලා. ඉතින් මිනිහා කරුවලේ දනි  පනි  ගාලා නැගිටලා අඩි  හතරක් යන්න වුනේ නැතිලු.

අනේ  කලබලෙත්  කළුවරත් නිසා  හරියට පෙනුනේ නැති යෝද රොබරෝසියා ගහේ හැප්පිලා පහළ පේලියට දොක්කන් උනාලු. ඒ පේලියේ හිටි කෙල්ලන් රොත්ත බය බිරාන්ත වෙලා එක පාර නැගිටිනවා වේදිකාවේ හිටි මනෝරත්න  දැක්කලු අඩ  අඳුරේම.

මනෝ 'අප්පොච්චියේ' කියලා මහා හයියෙන් කිව්වලු.

තව දවසක් ඔය රූස්ස රොබරෝසියා ගහ තිබ්බ පේලියේම  ඉඳන් අපි  හුණුවටයේ කතාව නරඹමින් ඉන්නකොට වෙච්ච  රසබර සිද්දියක් මෙතැන ලියලා තියෙනවා .

පේරාදෙණියෙන් පිටමන් වෙලා දසක දෙකක් ගෙවුනත් තාමත් ඒ චමත්කාරජනක කාලය ගැන දවසකට වරක් හරි මතක් වෙනවා.  වලේ ගහ සමුගත් බව ආරංචි වෙලා මගේ අතින් ලියවුනු, තාලයකට නැති කවියයි මේ . මෙතන 'සරා සඳ' කිව්වේ වලේ මැවුම්කරු මහැදුරු සරත්චන්ද්‍රයන් . එතුමා මිය ගිහින් එන අගෝස්තුවට අවුරුදු දහ  අටයි.

පහු ගිය ටිකෙත් නිතරම
ඔබ මතක් වුනා මට
නුවර ආ වෙලාවක
බලා අතගා ඔබේ මුදු බඳ
යන්න හිටියේ කොහෙද මේ වැඩ ගොඩ

කොයිතරම් මගේ දුක
ඔබට කිව්වාද මම
ඉස ඉස මලින් මල
ඔබ හිනැහුනා විතරනේ
ඈ වගේමයි ඔබත් හරිම හිතුවක්කාර

සරා සඳ බැස ගිහින්
දහ අටයි එන මහට
ඔබත් යන්නට ගියා
පාලු මුඩු බිමක් කොට
වලට පෙම් බැන්ද මගෙ හදවත

 Photo Courtesy ; Sunday Observer and Gauge News

Wednesday, June 25, 2014

පහේ පන්තියේදී මගේ දේශපාලනය

ගේ සමහර යාළුවෝ  කියන්නේ ඔය පවුලේ විස්තරයි  යාලුවන්ගේ විස්තරයි විතරක්ම ලියන්නේ නැතිව ලියාපන්කෝ දේශපාලනය ගැන නැත්නම් ආගමේ ප්‍රශ්න ගැන ටිකක් කියලාය.

අනේ අම්මේ ඒක නම් කරන්න බෑ .මම මේ බ්ලොග් එක මුලින්ම ලියන්න පටන් ගත්තේ පස් දෙනෙක් සතුටු කරන්නටය. ඔවුන් අප්‍රිය කරන දෙවල් ලියන්නට මට සිත් දෙන්නේම නැත .ඒ පස් දෙනා නම් අපේ පොඩි උන් දෙන්නාත් මා නිසා තිස්සෙම කරදර වන මාගේ ආදරණීය බිරිඳත්  අපේ වියපත් අම්මා හා තාත්තාත් යන පස් දෙනාය. මේක කියවන සියලුම දෙනා ඒ අතර වයස් පරතර වල සිටිනා, තමන්ටද  ළමා කාලයක් තිබුණු හා වයසට යන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින්නන්  නිසා මා ලියන දේවල් සමෝසමේ  පත්තියන් වෙනවා ඇතැයි  මට සිතෙයි.

මම දේශපාලනේ ගැන නොලිව්වාට  පහේ පන්තියේදී මම මුල් පෙලේ පක්ෂ තුනකට උද්යෝගයෙන් සහයෝගය දී තිබේ.  අපේ බාප්පා සමග (පසු කාලයක අපිට ඉගැන්වූ )සිල්වා සර් මුලික වී ගමේ හන්දියේදී රතුපාට අති දැවැන්ත රැළියක් සංවිධානය උනේය. ඒ අනුව මුලින්ම සම සමාජ පක්ෂයට චන්දය දෙන්නට මම තීරණය කර ගතිමි.

රැස්වීමේ ප්‍රධාන කතිකයා වුනේ පසුව බොහෝ කලක්  පාර්ලිමේන්තුවේ සිටි ඇමතිවරයෙකි. එදා ලැලී ස්ටේජ් එකේ රබර් බෝලයක් මෙන් පෙරළෙමින් ගම දෙවනත් වෙන්නට ඔහු කළ  කතාව අසා සිටි මටනම් හිතුනේ මේ පක්ෂය ඊළඟ චන්දෙන් උඩින්ම දිනනා බවයි. ස්ටේජ් එකේ සිටි තුන් හතර දෙනාත් එසේ සිතා සිටිනා බව පුංචි උනත් මට නිරීක්ෂණය කර ගන්නට පුළුවන් විය.

මහා ජනතාවට සිටියේ හරියටම හතර දෙනෙකි. මමත් ඕනෑම අංජබජල් වැඩකට මා සමග එන අපේ රන්ජි අයියාත් , අපේ පන්තියේ ගාමිණීත් සමග ඒ වනවිට චන්දය දෙන්නට වයස සපුරා සිටි එකම පුද්ගලයා වූ, කැකුණ ගහේ බැඳ තිබු තඩි ස්පීකර් සැට් එකේ අයිතිකාරයද ඒ හතර දෙනාය.

ඊට පස්සේ අපට ගෙවල්වලට හා කඩවලට බෙදන්නට කියා රතු පාට පත්තර ටිකක් ලැබුණි. මේවා බෙදද්දී වැඩිහිටි තරුණයෙක් කිව්වේ ගියපාර නිලට මේ පාර කොළට. වැඩේ හරි ගියේ නැත්නම් ඊළඟ පාර  සත්තයි අපි මේකට දෙනවා කියලාය. ඔහු  71 කරදරවලට අසු වී හිරේ සිට ආ අයෙකු බව මම පසු කලෙක දැන ගත්තෙමි.

මම ගෙදර ගොස් අපේ අම්මයි තාත්තයි කැන්වසින් කළෙමි. ගෙදර සියල්ලෝ හිනා උනා මිස කවුරුවත් මගේ වචනයක් ගණනකට නොගත්තෝය. අම්මලා  චන්දය දෙන්නේ කාටද කියා ඒ දවස්වල දැන ගන්ට හැටියක් නොතිබුණෙන් මම පමණක් සම සමාජයට වැඩ කරමින් සිටියෙමි.

දින කීපයක් ගෙවුනාට පසු  තවත් හැන්දෑවක  අපේ නෑදෑ ගෙදරකට කාර් කීපයක් ආවේය. මේ ආරංචියත් සමග අපි හැල්මේ එදෙසට දුව ගියෙමු. සැනෙකින් පවුල් කීපයක විස්සක් තිහක් පැමිණ ඒ ගදර සාලයේත් මිදුලේත්  තැන්  තැන්වල එක් රොක් වී කාර්වලින් එන අමුත්තන් දිහා විමසිල්ලෙන් බලන්නට පටන් ගත්තෝය.

ඒ යු ඇම්පී එකෙන් චන්දය ඉල්ලන අපේක්ෂකායාය. එදා  මළ ගෙදරකදී මෙන් මාරි බිස්කට් හා අලියා බීමවලින් ආ හැමෝටම සංග්‍රහ කළා මතකය. පසු කලෙක රටේම බලගතු දේශපාලකයෙක්  වුනෙත් අපේ පවුලේ නම් ජන්මාන්තර වයිරයට පාත්‍ර වුනෙත් මේ පුද්ගලයාය. ඒ අපේ තාත්තාට දේශපාලන දඬුවම් මාරුවක් දෙන්නට මොහු මුල් වූ බවට වූ සාධාරණ විශ්වාසයයි.

කොහොමින්  හෝ එදා රැස්වීම ඉවර වෙනකොට මේ මුඛරි  අපේක්ෂකයා එතන සිටි පිරිස අමුතු ඇන්දවිල්ලකට ලක් කළ නිසා මටත් යු අන් පී කාරයෙක් වෙන්නට සිතුනේය. එදා ගමේ පාර දිගේ කෙටි පෙළපාලියකද මේ රථ කිහිපය පස්සෙන් ගියේය. අලියාට ජයවේවා කියා කියා ගිය මේ පෙළපාලියට මමද රන්ජි අයියාද  එකතු වුනෙමි. එදා සිට දවස් කීපයක් යනකන් මම යු ඇම් පී කාරයෙක් වීමි.

ඔහොම ඉඳිද්දී ගමේ සිරි ලංකා කාරයෝ පිරිසක් අපේ ගෙදරට පැමිණ තාත්තා මෙවර නිස්සබ්ද මොකදැයි ප්‍රශ්න කරන්නට පටන් ගත්තෝය. 'අපි එදා ඉඳන් වාමාන්ශිකයි තමයි ඒත් මේ පාර කාටවත් වැඩ කරන් නෑ'. තාත්තා  කිව්වා මතකය.

ඒත් තාත්තාට ඒ විදිහට ඉන්න වුනේ සතියකට අඩු කාලයකි . තාත්තාට පනස් හයේ දේශපාලනයේදී හමු වූ, අපේ ආසනය බාර මන්ත්‍රීවරයා වූ, හිටපු ඇමතිගෙන් ලියුම් කරදහියක්  ලැබී  තිබිණි.

' හිතවත් ඉස්කෝලේ මහත්තයා, මම මේ පාර චන්දෙ ඉල්ලන්නේ නෑ. මම ඒ වෙනුවෙන් ඉතා දක්ෂ උගත් ඉඩම් හිමි වැවිලිකරුවෙක් වන මගේ නෑදෑයෙක් නම් කළා. ඔබෙන් මා ඉල්ලන එකම දෙය නම් මොහු මා වෙනුවෙන් ගමේ හිතවතුන්ට හඳුන්වා දෙන ලෙසයි'.

කිව්වත් වාගේ අපේක්ෂකයා හඳුන්වා දෙන රැස්වීම ගමේ කඩයක් අබියසදී පැවැත්විණි. ගමේ සිරි ලංකා කාරයෝ කිහිප දෙනෙක් පැමිණ තාත්තා කැඳවාගෙන ගියෝය. අනිවාර්යයෙන්ම කරනා පරිදි මමද ඒ පස්සෙන් ගියෙමි.

බඩ මහත බුරුසු රැවුලක් තිබුණු සිරි ලංකා අපේක්ෂකයා අනිත් දෙන්නාට තරගයක් දෙන්නට තරම්  නොවන බව පෙනෙන්ට තිබිණි.
පරදින බව දන්නා මොලේ ඇති හිටපු ඇමතිවරයා බිලි බෝයි කෙනෙක් සටනට ඒවා ජාම් බේරාගෙන මාරු වෙලාය.

හඳුන්වා දීමෙන් පසු අලුත් අපේක්ෂක තුමා නැගිට්ටේය. මහත බඩ  නිසා තිස්සෙම එල්ලා වැටෙන කලිසම අත්  දෙකෙන්ම උස්සා උස්සා කතාව පටන් ගත්තේය. බුරුසු රැවුල අස්සෙන් ඔහු කියනා කිසිම දෙයක් කාටවත් තේරුනේ නැති ගානය. ඔහු වචන හොයා හොයා ආග්  ආග්  ගාමින් තැටමුවේය. පිටිපස්සේ සිටි තරුණ ගැටවුන් ' මොකට මේ මනුස්සයා එව්වද චන්දය ඉල්ලන්න කියලා කිව්වා මට ඇසුනි.

කොහොමින් කොහොමින් හෝ ඊළඟට කතා කළ  ගමේ සමිති සබාපතිගේ වචන නිසා සබාව ආයෙමේත් උද්යෝගයට පත් වුනේය. දැන්නම් දිනන්නේ මේ පක්ෂය බව මට සිතුනි.. අනිත් රැස්වීම් දෙකටම වඩා මේකට සෙනගද වැඩිය. කොහොමත් අපේ ගමේ වැඩිපුර හිටියේ සිරි ලංකා කාරයෝය.
එදාද රැස්වීම අහවර වී ටික දුරක් ගිය පෙළපාලියක අපි සටන්පාට කියමින් උද්යෝගයෙන් ගියෙමු. 'නිල්පාටට  ජයවේවා . අපේ අත රත්තරන් අත'

එදා හිට ටික කලක් යනකන් මම සිරි ලංකා කාරයෙක් වී සිටියෙමි.

මේ මම පහේ පන්තියේදී දේශපාලනය කළ  හැටියි.
මම දේශපාලන පක්ෂ සියල්ල අත හැර දැම්මේ පහේ පන්තියෙන් ඉහළටද ඉගෙන ගන්නට සිදු වූ නිසාය.

ඒත් කරුමය කියන්නේ මා මුලින් කී පස් දෙනාද ඇතුළුව අපි හැමෝගෙම ජීවිත ඉරණම තීරණය කරන්නේ  පහේ පන්තියෙන් ඉහළට ගොඩ නොවූ අර දේශපාලනයම වීමය.

photo: thehindu.com

Monday, June 9, 2014

කහ පාට ආදරය 2- ඔරේන්ජ් බාර්ලි

කොහේදෝ දේශයකදී ලියවුණු, කියවුණු කතාවක් අපේ රටේ නම් ගම් යොදාගෙන කහ පාට ආදරය 1 කොටසින් ලියා මම බෙහෙවින් සතුටු වුනෙමි. කියවූ ඔබද ප්‍රමෝදයට පත් වන්නට ඇතැයි  සිතමි. දැන් අපේ  හිත් ආයෙත් පියවි ලෝකයට ගෙන එන්නට සිදුව තිබේ . මේ දෙවන කොටසට පාදක වුනේද  මීට අවුරුදු විසිපහකට පමණ පෙර ලෝකයේ කොහේදෝ  රටක සිදු වූ ඇත්ත කතාවකි. ඒත් හිරකරුවෙකුගේ කතාවකි.
**********

නගරයේ තැන තැන ආපන ශාලාවලින් පිටවන කුණු කානු අතරේ පියඹා පිළුණු මස් කැබලි හා බත් ඇට අහුළා ආයිමත් කොහොඹ අත්තේ  වසා හොටය උල් කර ගන්නා  කපුටන් හැරුණුවිට ජීවයක් ඇති කිසිවෙක් හාත්පස ඉන්නා බවක් නොපෙනුණේය. එහෙත් බොහෝ මිනිසසු  නගරයේ එහෙ මෙහෙ ගියහ. ඒ මුහුණුවල  ලේ මස්  තිබෙන පාටක්  නොපෙනුණු අතර ඔවුන්  ගහක් ගලක්  තියා කපුටෙක් කුරුල්ලෙක් ගැන වුවත්  කතා කළා නම් ඒ මහා පරිස්සමකිනි. සැකයකිනි.

පරසිඳු වියලි නගරයේ උසාවි ගොඩනැගිල්ලේ සිට ආපහු රිමාන්ඩ් සිර ගෙදර  වෙත ඇදෙන මිනිස් රූ පෙළකි. ඔවුන්ගේ දැත් සම්බන්ධ වී  තිබුනේ සීතල යකඩ දම්වැලකිනි. ඉදිරියෙන් හා පසු පසින් කාකි ඇඳුම් හැඳි නිලධරයන් දෙදෙනෙකි . තමන් අල්ලා ගත්තේ මොන එහෙකටදැයි කියා හෝ තමන්ට වෙන්න යන්නේ මොකක්දැයි කියා හරියටම දන්නේ  නැති සිරකරුවන් තිදෙනාද  තම තමන්ගේ ඉදිරි ජීවිතයක්  ගැන කිසිම බලාපොරොත්තුවක් තබා ගන්නේ නැතිව ඔහේ ගමන් කලෝය..

අවුරුදු විසි පහකට ඉස්සර කු... නම් නගරයේ ටියුෂන් පන්ති යාමට ආ.. නම් පළාතේ දුෂ්කර ගමක සිට පැමිණි අප කතා නායකයා වන රන්ජුලද මේ පිරිස අතරේ සිටියේය.
කු... නගරයේ ටියුෂන් පන්තියට යන්නට හා එහි ජීවත් වන්නට අවශ්‍ය ගාස්තු ඔහු විසින් සපයා ගත්තේ ටියුෂන් ගුරාගේ පොස්ටර් අලවීමෙනි. පෝස්ටර් ඇළවීම  යනු ගෝනි බිල්ලන්ගේ අවධානය පහසුවෙන්ම දිනා ගත හැකි ක්‍රියාවක් බව ඔහු සිතුවේ නැත .

ඒ භීෂණ සමයයි .
 තරුණ ලේ කකියමින් තිබු කාලයයි. මොකුත් විචාරන්නේ නැතිව විප්ලවය ගැන හිත ගිය කාලයයි. මේ ටියුෂන් පන්ති යන දවස්වල ආදරය වගේ දෙයක්ද රන්ජුලගේ හිතට දැනී තිබුනේය. ඒත් යන්තමින් දේශපාලන නැඹුරුවක් තිබු අවංක රන්ජුලට ආලය යනු  හිතට රිංගවගන්න නුසුදුසු දෙයක් යැයි හැඟුනේය.

එහෙත් ඇය වරින් වර ඔහු දෙස බලා සිටියාය . ඒ හැටි ලස්සනක් නොතිබුණු, හේන් කුඹුරු අතරේ දුහුවිල්ලට හා ඉර කෝඩයට අවපැහැ ගැහුණු  මුහුණක් තිබුණු ඇය හිනාවෙනකොට  කාන්තිමක්  බැල්මක් හෙලන්නට පමණක් සමත් වුවාය.ෆ්ලෝරයිඩ් ලයින් එකක් වැටී තිබුණු දත් දෙපෙළ ඇයට ඒ හැටි අවලස්සනක් ගෙනාවේ නැත . කාන්දමක් සේ තම හිත අල්ලා ගන්නට හදන මේ මුහුණ අමාරුවෙන් මග හරින්නට වෙහෙසුණු ඔහුට ඇය කරදර කරන්නට නොආවාය. ඇයත් කුලෑටිය. ඔහුත් කුලැටිය . දෙන්නට දෙන්නා වචනයක් කතා කරලා නැත .මීට අවුරුද් විසි පහකට පෙරත් එහෙමය. අදටත් එහෙමය. හෙටටත් එසේම වනු ඇත .

දැන් ඔහු ලෝකයේ අනිත් අර්ධ ගෝලයේ ජීවත් වන බව මම දනිමි. ඇය ජීවත් වෙනවාද නැද්ද  කියාවත් දන්නා කෙනෙක් නැත. ඇගේ නමක් ගමක් ඉන්නා තැනක් නෑදෑයෙක්  යාලුවෙක් කිසිම කෙනෙක්  ඔහු  දන්නේ නැත. මීට අවුරුදු විසි පහකට පෙර එකම ටියුෂන් පන්තියේ වාඩි වී සිටිද්දීත් දැනගෙන හිටියේ නැත .
ගමේ හා නගරයේ ඔහුගේ සගයන් එකා දෙන්නා මිලිටරි  අත් අඩංගුවට පත් වන්නට විය . එකෙකුගේ සිරුර නගරාසන්නයේ ටයරයක දැවෙමින් තිබුනේය.

මේ කරදර මැද  රන්ජුල කො... නම් නගරයට පලා ගියේය .

පන්සලක නවාතැන් ගෙන රේස් බුකියක රස්සාවක් කරමින් පරිස්සමින් ජීවත් වුනේය. දැන් කරදර අවසාන වුවා නේදැයි කියා හිතිච්ච දවස්වල ගමෙන් ලියුමක් ලැබුනේය . වා.. නම් නගරයේ කච්චේරියේදී ඉන්ටවිව් එකක් . ඒ ගමට ආසන්න ප්‍රධාන නගරයකි.

'කාලෙකින් අම්මත් බලාගෙන ගමට ගිහින් ආවැකි'. හොඳින් හැඳ පැළඳගෙන කොළඹ සිට ගමට ඉන්ටවිව් එකකට යන රන්ජුල . හැම දේම වෙන්නේ තනිකර විරුද්ධ  පැත්තටය  හරිනම් ඉන්ටව්  එන්නේ ගමේ සිට කො.. නගරයටය.

ඔහුගේ ගමට කිට්ටුම  නගරයේ බස් නැවතුම්පලට රන්ජුල ගොඩ බැස්ස  හැටියේම ඔහුගේ දෑතට මාංචු වැටුනේය.එය සෙට් කරපු ගේමක්ය. ඉන්ටවිව් ලියුම  සෙට් කරපු උගුලක්ය . ඔය ඉන්නේ ත්‍රස්තවාදියා .ගමෙන් අතුරුදහන් වී සිට දැන් මාට්ටු  වී ඇත  . තම ප්‍රාණසම පුතනුවන් කොටු කරගෙන ඉන්නා  බව ආරංචි වූ  රන්ජුලගේ මව හඬා දොඩමින් කියන්ට පුළුවන් හැම ලොක්කා ළඟම  පින්සෙන්ඩු උනාය. ඒ නිසා ඔහු එකවර ටයර් සෑයකට යන ඉරණමින් ගැලවිණි.  කොහෙන්දෝ  ඔහුට නඩුවක් පටලැවිණි . රිමාන්ඩ් හිරගෙදර සිට  පට්ට අව්වේ උසාවියට වරින්වර රැගෙන යන්නට වන නඩුවකි එය .

එහෙම  යන අතර වාරයේ දන්නා කියන එකෙකු හිටියොත් හිනා වෙන්නේවත් නැත. ත්‍රස්තවාදියෙකු අඳුනනවා කියන්නේ තමනුත්  ත්‍රස්තවාදියෙක් වෙන වැඩක් බව සිහි බුද්දිය ඇත්තෝ දැන සිටියහ . පන්තියේ සගයන් ගමේ යාළුවන් ළඟම නෑදෑයන් මාංචු දාගෙන උසාවියට රැගෙන යන ඔහු  දුටුවහොත් අඳුනන වගක් නොපෙන්වා  අහක බලා ගනී.

මේ වෙන දේවල් මොන තරම් කර්කශ  මානසිකත්වයක් හදනවාද? නගරය වියලිය. වැහි පොදක් නැත. උදේ සිට  මේ දැන් වන තුරු වතුර පොදක් බොන්නට ලැබුනේ නැත. පරිසරයත් වියලියි. හිතත් වියලියි. තොල කටත් වියලියි.

දම්වලෙන් බැඳ පාර දිගේ දක්කාගෙන උසාවියේ සිට ආපසු යන රිමාන්ඩ් සිරකරුවන් අතරේ  රන්ජුල  හිස් බැල්මෙන් නගරයේ මිනිසුන් දෙස බල බලා ගමන් කළේය. දහසක් දෙනා  මැද තනියම සිටින පිටසක්වල ජීවියා ඔහුය .

ජීවිතය එපා වූ කාලකන්නි සිතිවිලි වලින් තෝන්තු වී සිටි රිමාන්ඩ් සිරකරුවාට නගරය මැදදී විදුලි සැරයක් වැදුනාක් මෙන් එක්වරම ඒ ඇස් දෙක හමු වුනි. අර ටියුෂන් පන්තියේ ගොළුම ගොළු හදවත හිමි කෙල්ල. දෑසේ විශ්මය ශෝකය හා කාන්තිය තවරාගෙන  බලා සිටියාය .

යදමින් බැඳ  ඇදගෙන යන ඔහුගේ දෑස ඇයට හමු විය. ඒ ඇස්  දෙක දිහා  බැලීම ඇයද අනතුරේ හෙළන්නක් බව ඔහු දැන සිටියේය. එහෙත් තම වියළි   ජීවිතය මත ඒ දෑසේ කාන්තියෙන් පතිතවන  සිසිලස අත හරින්නේ කෙලෙසද? .

ඔහු හිත්පිත් නැති මැටි රුපයක් මෙන් ඒ දසුන හැරදමා  ඉදිරියට පිය මැන්නේය. පිය මනින්නට සිද්ද වුනේය. එසේ නොවුනානම් දම්වැලෙන් බැඳුණු අනිත් සිරකරුවන් අතරේ පය ඇදී පැකිලී වැටෙන්නට පවා ඉඩ තිබිණි. පසුපස හැරී බලන්නට ඔහුට වුවමනාය. ඒත් එය අනතුරුදායකය. කුරා කුහුඹුවකුටවත්  වරදක් නොකලා යැයි ඔහු සිතන ඒ කෙල්ල කරදයේ හෙළන්නේ කුමකටද?
.
ගරාවැටුණු සිතිවිලි මැදින් ඔහු තවත් මීටර් දෙසීයක් පමණ ඇවිදගෙන ගිය විට පාරේ ඉදිරියෙන් ආ වැඩිහිටියෙක් කාකි නිලධාරීන්ට ඔවුන් පසු කර ආ මාර්ගයේ යමක් පෙන්නුවේය.
රැකවළුන් දෙන්නා පමණක් නොව හිර කරුවන් තිදෙනාද ආපසු හැරී ඒ දෙස බැලුවෝය.

පුදුමයකි!. කහපාට ඔරේන්ජ් බාර්ලි බෝතලයක් අතින් ගත්  කෙල්ලක් ඔවුන් පසු පස හඹා එයි. තමන් පත්වන සැකමුසු අනතුරුදායක තත්ත්වය ගැන අවබෝදයක් නැතිවාක් මෙන් ඇය දිව එයි. පස් දෙනාම මදකට නතර වූ තැන ඇයද හති හල හලා නතර වුවාය.ඊළඟට මුරණ්ඩු ලෙස බීම බෝතලය ඔහු වෙත දිගු කළාය.

කහ පාට ඔරේන්ජ් බාර්ලි බෝතලය තමන් දෙසට දිගු කරගෙන සිටින අවිහිංසක තරුණිය  දෙස බලා සිටිද්දී ඔහුට තමන් සිටින්නේ කොහෙදැයි හිතා ගැනීමට නොහැකිව මදක් සිහි විකල් විය . ඊළඟට ඔහු තමා ඉදිරියෙන් සිටගෙන ඉන්නා  රැකවල් බටයා දෙස බැලුවේය. කලින් දවසක මාපට ඇඟිලි දෙකෙන් තමාව බාල්කයේ එල්ලා මුගුරු පහර එල්ල කලේ මොහු වැන්නෙකුම නොවේදැයි ඊළඟට සිතුවේය.
එහෙත් රැකවල් කරුවා ඔහුට බීම බෝතලය ගන්නැයි හිසින් සන් කළේය.

ඊළඟට රන්ජුල එකම දම්වලින් යාවී  සිටින තම සගයන් පිරිස දෙස බැලුවේය. ඔවුහු  එකවර හිස වනා ඇගේ කාරුණික පිරිනැමීම පිළිගන්නැයි අභිනයෙන් කිව්වෝය.

ඔහු මොහොතක් යව්වනිය දෙස බලා සිට සිය දෑත දිගු කළේය.

ඒ ඔහු මේ ලොව විඳි ම්හිරිම මිනිස් සම්බන්ධතාවයයි .

තම සිරකරුවා  බීම බොන තුරු  කාකි රැකවල්ලු  ඉවසා බලා සිටියෝය.

ඇගෙන් නම ගම වතගොත අසා ගන්නට නොහැකිය. එකම ටියුෂන් පන්තියේ සිටියාට ඇගේ හිතේ  මේ තරම් ලෙන්ගතු  කමක් තිබුණ  බව ඔහුට දැනුනේ නැත. ඇය නැවත කවමදාකවත් හමු නොවන බවද ඒ  අතරේම ඔහුට පසක් විය. ඉස්සරහ දවස් වල මොනවා වෙන්නට බැරිද .

වැඩි සෙනෙහෙ ඇගේ ජීවිතයටද අනතුරක් කරනු ඇත. අනික ඒ හිතට සමීප වීම දෙහිතටම  වේදනාවකි.
ඔහු දෑසින්ම පමණක් බොහොම ස්තුතියි කිව්වා මතකය. ඉන්පසු   ස්වකීය ආත්මයම  බැඳ දමා ඇති විලංගුවද දරාගෙන, පසුපස නොබලාම හිරගෙදරට ඇවිදගෙන ගියේය.

කලකට පසු නොහිතු ලෙස බේරා ගත් ජීවිතය රැගෙන  දුරු රටකට ගිය ඔහු  සියළු දේ අමතක කරන්නට උත්සහ කළේය . එහෙත් කහපාට දොඩම් යුෂ වීදුරුවක් හෝ සිසිල් බීමක් නෙත ගැටෙන සැම විට බර කල්පනාවකට වැටෙන පුරුද්ද අත හරින්නටනම්  බැරි විය. අවුරුදු විසිපහකට පස්සේද එහෙමය.

photo from:  huffingtonpost.ca

Sunday, June 1, 2014

කහ පාට ආදරය -1


හ පාට දොඩම් යුෂ වීදුරුවක් හෝ වෙනත් සිසිල්  බීමක් දුටු සැනින් බර කල්පනාවකට  වැටෙන මගේ මිත්‍රයෙක් සිටියි. එහි රහසනම් ඔහුගේ හදවතේ  කෙළවරක දශක  ගණනක් තිස්සේ පිපී දිදුලන  පුංචි කහ පාට මලකි . මට හැර තාම කාටවත් කියා නැති ඒ කතාව  දෙවැනියට ලියන්නට ඉඩ තබා මේ  ලියන්නට යන්නේ වෙනත් ලෝක ප්‍රසිද්ද කතාවක මට මතක සාරාංශයයි. සමර්සෙට් මෝම් හෝ ඔස්කා වයිල්ඩ් වර්ගයේ කවුරුන් හෝ ලිව්වා කියා මට හිතෙන   මේ කතාවේ හැබෑ රචකයා සේම හරි කතාව මොකක්දැයි හොයා ගන්නට කවුරුන් හෝ උදව් කරනවා නම් මම හද පත්ලෙන් ස්තුති වෙන්නෙමි.

නම් ගම් හා කතා පසුබිම  ලංකාවේ හැටියට වෙනස්  කළ මගේ වර්ෂන් එක මෙහෙම යි .

බැච් ට්‍රිප් එකේ පළමු දවස අනුරාධපුර ගත කළ  කොල්ලන් කෙල්ලන් රැගත් බසය දෙවැනි දවසේ දවල් එකොළහ පමණ වෙනකොට අනුරාධපුරයෙන් පිටත්වුනේ දවල් කෑම කලාවැව ඉවුරේදී කන්නට හිතාගෙනය.

අනුරාධපුර ජයන්ති මාවත  පැත්තෙන් මල්වතු ඔය පාලම පේන තෙක් මානයට ආවා පමණි. තනි කෙලින් පාරේ මීටර පන්සීයක් විතර ඈතින් පරණ පන්නයේ බැග් කබලක් අතින් ගත්  සුදු සරමක් හා කමිසයකින් සැරසුණු මනුස්සයෙක්, වෙනත් ග්‍රහ ලෝකෙක ඉඳන් මේ දැන් ප්‍රාදීර්භුත වූ අයෙක් මෙන් පාරට අත දික් කරගෙන සිටියේය.

'බයිට් එකක් බයිට් එකක් ; කොල්ලෝ කීප දෙනෙක් කෑ ගැසුවෝය. අර මෑන් හිතල තියෙන්නේ මේක ලංගම බස් එකක් කියල  . මල්ලි අපි වාහනේ නවත්තලා මිනිහා දාගෙන යමු , ටිකක් දුර ගෙනිහින් බස්සමු. හොඳ බයිට් එක'.

සිසු නඩය  සමග ගානට සෙට් වෙලා හිටි ඩ්‍රයිවර කොලුවාද අන්ද මන්ද මගියා අසල බස් රිය නතර කළේය. ඔහු බසයට ගොඩ වෙද්දීම එකෙක්. 'රයිට් පස්සට යන්න පස්සට යන්න . ඔය දැන් නැග්ග එක්කෙනා ටිකට්  ගන්න . කොහාටද යන්නේ ?

ඔහු කමිස සාක්කුවට අත  දමා නෝට්ටු  කීපයක් ඇද්දේය .
'කොහාටද යන්නේ'. කොන්දොස්තර ඇසුවේය.

මගියාට දිව පැටලුනේය. ඔහුද ඒ ප්‍රශ්නයම ඇසුවේය . කොහාටද යන්නේ ?

මේ හලෝ ඔහේ බෝඩ් එක බලන් නැතිවද නැග්ගේ ? යන දිහා දන් නැතිව නගිනවා මෙතන ' . කට්ටියට බයිට් එක සෙට් වෙලාය. කෙල්ලෝ මැසිවිලි නගති. ඒයි  පව් පව් අහිංසක මනුස්සයෙක් රස්තියාදු නොකර බස්සලා යමු අනේ .
හැමෝම ආයෙමත් කොක්සන් හඬ නඟති.

බස් එක කෙලින් පාර දිගේ හැල්මේ ඉදිරියටම ඇදේ . ඒ ගමන කොන්දොස්තරලා රොත්තකි.
'ඔහේ කොහේ ඉඳන්ද එන්නේ ?.

'හිර ගෙදර ඉඳං . අද උදේ තමයි නිදහස් උනේ අවුරුදු දහයකින්'
.
එතෙක් උසුළු විසුළු හඬින් පිරී ඉතිරී තිබු බස් රිය බය බිරාන්ත නිහඬතාවයක ගිලුනේය. ඒ වෙලාවේ රජ කළ  භීතිය ගුවන් යානයක් කොල්ලකරුවෙකු විසින්  අල්ලාගත් විටෙක මෙන් විය.

හීන් හඬින්  සරසවි කොල්ලෙක් මෙසේ ඇසුවේය . මොනා වෙලාද හිරේ යන්න උනේ ?

'මගේ අතින් මිනිහෙක් මැරුණා. ගැටවර කාලේ අපෙත් අණක් ගුණක් නෑනෙ' .

මේ මිනිහා බස්සලා යමු නේදැයි අසන්නාක් මෙන් පිටුපස බැලූ ඩ්‍රයිවර් මල්ලී බස් රිය ස්ලෝ කළේය.

මේ අතරේ එකෙක් කිව්වේ නෑ අපි දිගටම යමු කියලාය ඒ කියන ගමන් ඉස්සරහම පේලියේ අසුනක මගියාට වාඩි  වෙන්නට සැලැස්සුවේය.
දැන් මේ මගියාගේ කතාව බස් එකේ පේලියෙන් පේලියට පිටිපස්සට යනකන් පැතිර ගිහිල්ලය.
හිර කාරයෙක්ලු! . මිනී  මරුවෙක්ලු ! .

දැන් මගියා බයිට් කරන්නට බලා සිටි කොල්ලන් බයිට් වී තිබේ. මගියා යන්නේ කොහාටද දැන ගන්නට වුවමනාව තිබේ. හෙමින් හෙමින් කිට්ටු වෙන 'කොන්දොස්තර' වෙත මගියා පුංචි නෝට්ටු කොළ ටික දික් කරමින් නුවරට එකක් දෙන්නයි කියයි.

'නෑ සල්ලි එපා කමක් නෑ , දැන් නුවර ගිහින් කොහාටද යන්නේ? .
'සමහර වෙලාවට මම නුවරටම යන්නේ නෑ මහත්තයෝ , සමහරවෙලාවට මම නුවරට ගිහින් එතනින් කඩුගන්නාවේ මම දන්නා පන්සලක් තියෙනවා එහෙට යනවා'.
'මොකක්ද ඒ සමහර වෙලාවට නුවරට යන්නේ නෑ කියන එකේ තේරුම මොකක්ද? මගියා නිහඬය.

ඔහේගේ ගම කොහෙද ? ඔහේ කසාද බැඳලද ?
මගියා නිහඬය .
එක්වරම ඔහු හඬ අවදි කළේය.
'මම බැඳලා තමයි හිටියේ මහත්තයෝ . කුසුමා  හරි ලස්සන කෙල්ල' .
ආයෙත් නිහඬ බව

'මේ සිදිදිය  වෙනකොට අපි බැඳලා මාස කීපයක් විතරයි වුනේ'.

දොඩමලු මගියා කියන වචන පිටිපස්සේ සීට්වලට ඇහෙන්නට පටන්ගෙන  ඇත. හැමෝම පුළුවන් තරම් නිස්සබ්දතාවය රකිමින් මගියාගේ මුවින් ගිලිහෙන  වචන අහුලා ගන්නට වෙහෙසෙති. හරියට ඇහුනේ  නැති උන් අනිත් අයගෙන් අසා දැන ගනීති.

'මේ කාලකන්නි මිනීමැරුම වෙලා මම අවුරුදු විස්සකට හිරේ ගියාම ගෑනි අඬ  අඬා  හැම සතියෙම මාව බලන්න ආවා මහත්තයෝ.

එතකොට ඒකිට අවුරුදු විසිපහක් ඇති ,

'මම කිව්වා කුසුමෝ මන් බලන්න එන්න එපා. තව අවුරුදු විස්සක් කියන්නේ ඔහේගේ ජීවිතේ හොඳ කාලේ ඉවරයි. මාව අමතක කරලා වෙනින් අතක් බලා ගනින් කියල .

හුල්ල හුල්ලා අඬනවා විතරයි  පස්සේ  පස්සේ කුසුමා මාව බලන්න ආවම මම එයාව මග ඇරියා. මුණ ගැහෙන්න එන්නේ නැතිව හිටියා. ඒත් සතිපතා එයා ආවා. මම ගියේ නෑ  . පස්සේ ලියුම් එව්වා. මම ලියුම්වලට උත්තර ලියනවා තියා ඒවා කියවලාවත් බැලුවේ නෑ .

පස්සේ පස්සේ මට වෙසක් කාඩ් එකක් විතරක් අවුරුද්දකට සැරයක් ආවා.  දැන් අවුරුදු හතරක පහකට කලින් ඉඳන් ඒකත් නතර උනා .

මම හිතන්නේ දැන්නම් කුසුම ආයේ පෙළවහක ගිහින් දරුවෝ මල්ලෝ එක්ක සතුටින් ඇති'
මගියා ආයෙමත් නිහඬය  .

ඔහු පමණක් නොව අනිත් සියල්ලෝත් නිහඬය.
නිහඬ බව බින්දේද මගියාමය

'අනේ මහත්තයෝ  අවුරුදු විස්සකට අච්චු කෙරුවට මට දහයකින් නිදහස හම්බුනා . කල්කිරියාව හොඳ  හිරකාරයෝ කීප දෙනෙක් ජනරජ දවසේ නිදහස් කරනවානේ. ගිය සතියේ තමයි මටත් කිව්වේ අද නිදහස් කරනවා කියලා.

ඉතින් නිකමටවත් ගෙදරට කියලා යැව්වේ නැද්ද? හැමෝම වෙනුවෙන් එකෙක් ඇසුවේය.

'මම ලියුම්  කරදහියක්  යැව්වා.අපේ ගෙවල් තිබ්බේ මාතලේට ටිකක් මෙහා . මහා පාරින් හැරිලා හැතැප්මක් විතරයි යන්ට තියෙන්නේ. මම කුසුමට ලිව්වේ මෙහෙමයි; මම විසි දෙවැනිදා නිදහස් වෙලා  නුවර බස් එකේ යනවා. ඔහේ තාමත්  තනිකඩව මා එනකම් බලා ඉන්නවානම් විතරක්  අපේ ගෙවල් පැත්තට හැරෙන තැන මහා නුගේ  අත්තක කහපාට කොඩියක් දම්මලා තියන්න කියලා ලිව්වා. එහෙම නැත්නම් එත් කමක් නෑ මම දිගටම ගිහින් ඈත පළාතකට වෙලා ඔහෙලාට කරදරයක් නැතිව ජීවත් වෙන්නම් කියලත් ලිව්වා.

මේ වනවිට  බස් රථයේ කේන්ද්‍රය වී තිබුනේ මේ මගියා සිටි අසුනයි. ඔහු මේ දැන් කියන කතාවත් සමග එකතු වූ මගියාගේ වැදගත් හැසිරීම, සන්සුන් කතා විලාශය හා අහිංසක  බැල්ම නිසා ඔහු තව දුරටත් හිරෙන් නිදහස් වූ මිනීමරුවෙක් ලෙස කාටවත් නොපෙනිණි.

අපි කළාවැව  යන්න ඕනි නෑ කෙලින්ම  නුවර යමු . එකෙකු  කළ  යෝජනාව ඒකමතිකව සම්මත විය. දවල් කෑමත් අමතක කර දැමු  කොල්ලන් කෙල්ලන් පිරිස හා සුවිශේෂ මගියා රැගත් බස්රිය කැකිරාව හා දඹුල්ල පසුකර මාතලේ පෙදෙසට ලඟා වෙමින් තිබිණි.

කෙල්ලන් රොත්ත පිටින් ජනෙල් වලට ලං වී සිටියෝය. දැන් ලඟද දැන් ලඟද? මොන පිස්සුද තව කොච්චර දුරද?. බස් එකේ කසු කුසු කසු කුසු 
මගියා  විතරක් ඔහේ ඉදිරිය  බලාගෙන උපේක්ෂාවෙන් සිටියේය.

ඒත්  මාතලේ පැත්තට  බසය ලං වත්ම ලං වත්ම ඔහුගේ මුහුණේ මාංශ පේශීන්  නොසන්සුන්ව නැටුවේය. ඔහු දෑස පියා ගෙනම සිටියේය  ඔහු කියූ මග සලකුණු අනුව රූස්ස නුග ගහට තව ඇත්තේ කිලෝමීටර දෙක තුනකි.

ජනෙල් කවුළු ළඟ පොර කන්නන් පිරිස වැඩි විය. ඔලු තිහ හතළිහක් තිබ්බේ බස් රියෙන් එලිය පැත්තට වෙන්නටය.

'අන්න අන්න අර නුග ගහ පේනවා'
ඈතින් කුඩාවට පෙනෙනා  නුගය  දුටු එකෙක් කෑ  ගැසුවේය.
'ළඟ වගේ පෙනුනට හරි දුරයි ඒක'.

මගියා දැස්  වරක් ඇරපියා ඉදිරිය බලා යලි වසා ගත්තේය. ඔහු ගැන හැමෝටම අමතකව ගොස් නුග ගස එල්ලේ ඇස් යොමු වී තිබිණි.

තත්පර කීපයකට නතර වී  තිබු හදවත් සියල්ලේ ස්පන්දන වේගය දෙගුණ තෙගුණ කරමින් කෙල්ලක් මුර ගෑවාය .

'කහ පාට කොඩියක් තියෙනවා!'.

තවෙකෙක් එසැණින්ම කෑ ගැසුවේය
'තව කොඩියක් තියෙනවා'
නෑ  නෑ  කොඩි ගොඩක් !!

තව නොබෝ වෙලාවකින් කහපාට කොඩිවැල්  ඇද සරසා තිබු අතුරු මාවත දිගේ ප්‍රේමවන්ත මගියා ජයග්‍රාහී ලෙස පියමනිමින් සිටියේය.

************
සටහන; විදෙස් මුලාශ්‍රයකින් පරිවර්තනය කරන ලද මේ කතාව බොහෝ කලකට පෙර  මා කියවුයේ මනහර සඟරාවකින් කියා මතකය. මෙහි මුල් රචකයා හා කතාවේ  අලගිය මුල ගිය තැන හොයන්නට මට සහාය වෙන මෙන් ඉල්ලමි. මේ කතාව මුලින් ලිව්වේ මා ඉදිරියේ දිග අරුණු සබෑ අත් දැකීමක් වන කහපාට ආදරය-2 කොටසට ප්‍රවේශයක් හැටියටය. ඒ කොටස හෙට අනිද්දාම ලියන්නෙමි. 
Image; layoutparks.com