Monday, December 23, 2013

අමරා සමග ට්‍රිප් එකක්

පොඩි මාමාගේ පස් අවුරුද්දේ  දානයට ලක ලැහැසිති වී සුද්ද බුද්ද වූ මිදුල පුරා විසිරී තිබු කිරිවණා ගල් පතුරු  චිරි චිරි හඬින් දෙපැත්තට කරමින් ආ බයිසිකලය කරගස් කොටයට හේත්තු කළ  පියුම් බණ්ඩා මාමා කොට කාකි කලිසම ටිකක් හරි ගස්සා ගස්සා ආච්චී ලඟට ආවේය. අතේ උණ්ඩි කරගෙන හිටි කරදහි ගොන්න අස්සෙන් එකක් පෙන්වා  මෙසේ කිව්වේය.

'ආ ලොකු අම්මා මේක කාට හරි කියල අත්සන් කොරල ගන්න. ටැලිගිරම් එකක්!'.

ආච්චී වෙවුලන කටහඬින් 'ඇයි මයේ අප්පා කාට හරි කරදරයක් ' වෙලාද කියා ඇසුවාය .

තේ පඳුරු හා මල් පඳුරු උඩට රෙදි වේලෙන්නට දමමින් සිටි පුංචි අම්මා  දිග ගවුමේ තෙත අත්දෙක පිස දමමින් එතැනට දිව ආවාය. අත්සම ගසා ටෙලිගිරම් කොලය දිග හැර  කියෙව්වාය.

'හේමා කෝච්චියෙන් ගෙදර එනවා ඉස්ටේෂමට එන්න'

ටැලිගිරම්  එක එවල තිබේ කොළඹ මාමාය. 'අයියා  ගිය සතියේ ලියමනක් එවලා තිබ්බනේ හෙට සෙනසුරාදා කෝච්චියෙන් එනවා කියලා දානෙට වුවමනා අඩුම කුඩුමත් අරගෙන . එතකොට කවුද මේ හේමා කියන්නේ.? 'පුංචි අම්මාගේ   මුවින් එලියට දැමු ප්‍රශ්නයම  ආච්චිගේ මුනේ ඉස්පිල්ලක් පාපිල්ලක් නැතිවම ලියවිලා තිබුණි.

කවුද මේ හේමා ? කවුද මේ හේමා ? එදා දවස පුරා ආච්චිලා ගෙදරත් අපේ ගෙදරත් හිත් හාර හාරා ඇවිස්සු ප්‍රශ්ණයයි.

පහුවදා ටව්මට ගොස් උඩහ කඩේ කාර් එක කතා කරගත් ආච්චී  මාවත් දමාගෙන සෙනසුරාදා හවස උඩරට  මැණිකේ  කෝච්චිය එන වෙලාවට ස්ටේෂමට ගියාය .සද්දෙට හුව දාගෙන ගස්සා ගස්සා පද්ද පද්දා ආ මැණිකේ කන් හිරි වට්ටන කීෂ් හඬක් සමග ඇදීවිත් යකඩ පීලි මත  නතර වෙන්නටත් ඉස්සර අපේ ඇස් කොච්චි පෙට්ටි සේරෝම පුරා දුවන්නට පටන් ගත්තේය.

බහින හැම පිරිමියාම හදිස්සියට අපිට පෙනුනේ මාමා වගේය , බහින හැම ගැහැනියම අපට සිතුනේ  පෙර නුදුටු   'හේමා'  වෙන්නැති කියලාය.

අන්තිමේ මාමා  ළඟටම එනකන්  අපි දැක්කේ නැත. අතින් කටින් බෑග් මලු උස්සාගෙන හිනා වෙවී ආ මාමා ඇහුවේ ' ඇයි අම්මා ආවේ පොඩි එකෙක් එව්වානම් හරිනේ කියලාය.

ඒ ප්‍රශ්නයට  පිළිවදන් නුදුන් ආච්චිගේ මුහුණ  නොඉවසිලිමත්ය. තාමත් වටපිට බලයි.
කාවද අම්මා හොයන්නේ ? මාමා ආච්චිගෙන් අසයි.

ආච්චි හීං සැකමුසු හඬකින් මෙසේ කීවාය.
මම එන්න නොවෙයි හිටියේ. ඒත් මේ දන්නේ නැති බවලතෙකුත් එනවා කියලා තිබ්බ නිසයි ආවේ.

දැන් ආච්චිගේ මුනේ තිබු ප්‍රශ්නාර්ථ ලකුණ මාමාගේ මුණට මාරු වෙලාය. ඇස් පුංචි කරගෙන උන්තැනම ඉද්දගැහුවා සේ කෙලින් හිටගත් මාමා ඒ කතාව මොකක්දැයි විමසන්නට විය. ආයේ කවුරුවත් ආවේ නැනේ , යන්කො එහෙනං ගෙදර.

කතාවක් බහක් නැතිව  තුන් දෙනා ගෙදර ගොස් බහිද්දී කවුරුත් බලා සිටියේ මාමා බහින තුරු නොව හේමා බහින තුරුය.

කවුරුත් බලාපොරොත්තු සිඳගෙන සිටිද්දී ' මේ මොන විකාරයක්දයි අසන්නාක් මෙන් මල පැන්න මුහුණින් අතට අහුවෙන බෑග් ටික දරාගත් මාමා කා සමගවත් වචනයක් නොදොඩා ගෙට රිංගා ගත්තේය.

නුරුස්නා මුහුණින් තේ කෝප්පය බී සන්සුන් වූ මාමාගේ අතට නොබෝ වෙලාවකින් ඔහුම එවූ ටැලිගිරම් එක පත්වුණි.

ටික වෙලාවක් ඒ දෙස බල සිටි මාමා හතර අතින් රජයමින් තිබු කුහුල මුසු මුස්පේන්තු අඳුර දෙබෑ කරමින් කොක් හඬලන්නට විය.

අනේ අම්මේ මුන්ට පිස්සු. මේ කිරි හට්ටි ටිකයි පළතුරු ටිකයි උස්සගෙන තනියම එන්න බැරි හින්දයි මම ඉස්ටේෂමට කවුරු හරි ගෙන්නා ගන්නා ටැලී ගිරම් එකක් ගැහුවේ. මදැයි .
ඔහු ආයෙමත් සිනහසේද්දී  ඔහු ලඟට කිට්ටුවන්නට පසුබාමින් මදක් ඈතට වී සිටි  කීප දෙනා ඔහු වටකොටගෙන ඇවිත් හිට ගත්හ.

'ඒත් ඔවුන්ගේ මුණුවල තිබු  ප්‍රශ්නාර්ථ ලකුණ පුංචි වෙලා තිබුනා මිස අතුරුදන්ව නොතිබිණි.

ඉතින් මම එව්වේ' හෙට මා කෝච්චියෙන් ගෙදර එනවා කියලා ' මුන් හෙට මා කියන එක හේමා කියල කෙටි කරගෙන .
එවර හිනාවට මාමාත් සමග ආච්චීත් අනිත් සියල්ලෝම එක්කාසු වුනෝය.

හාහ් හාහ් හා හෙහ් හෙහ් හේ  හොලො හොලො හොලො

මේ කතාව සිද්ද වී අවිරුදු දහයකට විතර පසු අපේ යාලුවෙකුගේ ගෙදර තවත් මේ හා සමාන දෙයක් සිද්ද වෙමින් තිබුණි. නිවාඩු මාසයේ ලෝකාන්තය බලන්නට පන්තියේ උන් ප්ලැන ගසා කතා කරගත් මාසයේ තුන්වන සෙනසුරාදාට දවසක් තිබියදී මගේ මිත්‍රයාගේ ගෙදරට ටැලිගිරම් එකක් ලැබුනේය. මේ වනවිට මිතුරාගේ අයියා ලෝකාන්තයේ යන බෑග් , උෂ්ණ ඇඳුම් , මප්‍රල්, කැප් තොප්පි, මගට කන ජාති ලැස්ති කරමින් සිටියේය.

ටැලිගිරම් එක කඩුවේ අම්මාය.

අම්මාගේ මුහුණ අබ නොවෙයි කුරහන් අහුරක් දැම්මත් පුපුරන මට්ටමට රත්වී තිබිණි. විටෙක එය රතු පාට වී ඊළඟට කළු පාට වී කේන්තිය වචනවලට දොරේ ගැලුවේය.

'ලොකුපුතා මන් හිතුවේ නෑ  උඹල  මේ විදිහේ නැහැදිච්ච කොල්ලෝ ටිකක් කියලා. මම උඹට ට්‍රිප් නෙවෙයි මේ ගෙදරින් අඩියක් එලියට තියන්න දෙන් නෑ!
ඇයි ඇයි අම්මේ . ලොක්කා කලබල වෙලාය.
කාත් එක්කද උඹල හෙට ලෝකාන්තේ යන්න හිටියේ. කිව්වේ පන්තියේ පිරිමි ළමයි විතරයි යන්නේ කියලනේ. කව්ද එතකොට අමරා කියන්නේ?

ආයෙමත් ප්‍රශ්නයක්! කව්ද මේ අමරා? කව්ද මේ අමරා.?
අපේ යාළුවාගේ අයියාට ටැලිගිරම් එක ලැබී තිබුනේ ' සෙනසුරාදා උදේ  අමරාවත් රැගෙන' ස්ටේෂමට එන්න කියලාය

මේ අවනඩුව නිසා බොහෝ හිත් වේදනා වින්දා  මදිවාට ට්‍රිප් එක යන්නටද බැරි උණු අපේ මනුස්සය පසුව දැනගෙන තිබුනේ ඔහුට ටැලීගිරම් එක එවූ මිතුරා ලියා තුබුණේ කැමරාවත් රැගෙන ස්ටේෂමට එන ලෙසය.

හෙට මා හේමා වුනු සේම කැමරාව අමරාව වී ඇත. මේ කොයි හැටි උනත් ශතවර්ෂයක් පමණ අපේ ගම් දනවුවලට දුක සතුට දෙකම මුසු හදිස්සි පණිවිඩ ගෙන ආවේ ටැලිගිරම් සේවයයි.

අපේ ගම්වලට නම් වැඩිපුරම ලැබුනේ කාගේ හෝ මරණයක් පිලිබඳ පණිවිඩයකි. ඒත් මේ සංසාරේ අනියත බව කියමින් පණිවිඩ පිට පණිවිඩ තැන තැනට බෙදා දුන් ටැලීගිරම් උන්නැහැද පසු ගියදා දෑස පියා ගත්තේය.

වෙනත් වචන වලින් කියනවානම් පහුගිය ඔක්තෝබර් පළමුවැනිදා පටන් ලංකාවේ ටැලිගිරම්  සේවාව නතර කර දමුනේය.

අනිච්චාවත සංඛාරා !!



( සේයාරුව දෙව්නිගෙන් )

Sunday, December 15, 2013

මට ගඟක් තිබුනා


මට ඔයක් තිබුනා
ඉස්කෝලේ ඇරිලා
ආපු හැටියේම
බත් ටික එහෙ මෙහෙන් අතගා
රැලේ උන්  එක්ක දුවගොස්
දියබුන් ගගහ පීනපු

රෙදි සෝදන ලියෝ
කිචි බිචිය අතරෙම
කාගේ දරුවත් එකයි
මෙහෙ වරෙන් කියලා
ඇඟ පුරා සබන් ගා
නාවලා පිහිදාපු

වේලෙන්න වෙලා නැති
කලිසම තෙතයි තාමත්
ඉලාස්ටික් පටිය ඇද
ඔලුවේ දමාගෙන
අඩක් හෙලිකොට්ටෙන්
හු තිය තියා නියර පිට
වැටි වැටී ගෙදර එනකොට
ආයෙමත් මඩකරි

හෝදලා ගෙට අරං
හීල්බත් කවලා
ලාම්පු පත්තු කෙරුවාම
වෑල්ව් රේඩියෝවෙන්
'ලන්දේසි දුපත'
අක්කාට තුරුළුවී
අසා ගත් කයි කතන්දර

හීනෙන් ආයිමත් ගඟබඩ
සිරීපාදේ යන
කහපාට සමනල්ලු
දේදුනු පියාපත්
සලන බත්කුරු පෙළ
හීන් බෝවිටියා ගහ
උඩ හිටපු කුරුල්ලා

පාන්දර හුළං එන්නට
ජනේලය ඇරියාම
අරපේන  ඉදල්ගස්හින්න
හරි පුදුම ඉස්ටේෂම
වහලේ ඒ පැත්තේ වතුර
වලවේ ගඟට එක්වෙන
මේ පැත්තේ වතුර සේරම
එක්වේවි මගේ  ගඟට
තිරිකුනාමලේ ගොස්
මුහුදු යන්නට හිතං

වයස විස්සක් වෙද්දී
මට  ආයේ හම්බුනා
මගෙ ඔයම ගඟක්වී.
දැන් ලොකුයි හරි  හැඩයි
දෑල උණපඳුරු ටික
නැමී නැමී හාදු දෙයි

හංගගෙන අපෙ රහස
අක්බාර් පාලමින් එගොඩට
පියමනින වෙලාවක
බැචෙක් ඇහුවා මගෙන්
මොනොවා තිබිලාද බොට
ඔය තරම් ආඩම්බර ?

ඇඳුම් පිළිවෙලක් නෑ
කෙල්ලෝ ඒ හැටි බලන් නෑ
පස්ට් ක්ලාස් මුකුත් නෑ
තේ වතු වාහන මන්දිර
ෆැක්ටරි මුකුත් නැති උඹ
ඇයි ඔය තරම් ගෙම්බර?

මම ඉතින් හිනැහුනා
බල බලා ගඟ දිහා
හවස ගැටඹේදී හමුවෙලා
ටිකක් වටපිට ඇවිදලා
කතා කර කර ඉමුද කියලා
ඇහුවා මගෙ ගඟ කොඳුරලා


(සටහන: මතක කතන්දරයක් ලියන්න ගත්තාම මට හිතුනා මේ විදිහට ලියන්න ඕනි කියලා. එත් මේක කිසම පිලිවෙළකට , විරිතකට ලියන්න මම දන්නේ නෑ. )

චිත්‍රය ඇන්දේ  ඔවිනි 

Monday, December 9, 2013

ඉලෙක්ට්‍රෝනික මැ(සි)විල්ල

ගුල්ලා, හඳුනා හා මනප්පු යනුවෙන් අපේ ආදරණීය සරසවි මිතුරෝ   තුන්දෙනෙක් සිටියෝය. මේ තුන් දෙනාම ඕනෑම සොඳුරු කල්ලිගැසීමක පොදු සාධකයක් වුනු අතර එකෙක්ගෙන්වත් කටින් වචනයක් පිටවුයේ ඉතා කලාතුරකිනි. ඉතා තීක්ෂණ සවන් දෙන්නෙකු හා අමුතු පරිණත අද උදහස්  තියෙන පුද්ගලයෙකු වූ ගුල්ලා ඔහුගේ නිරීක්ෂණ හා නිගමන ගැන කෙටි වචන ස්වල්පයක් කතා කරන්නේ දවස අවසානයේය. සමහර විට කතා කරන්නෙම නැත. හඳුනා සාපේක්ෂව ඊට වඩා වචන පිට කරයි. ඒවා  සියුම් උපහාසය මුසු රසවත් වදන්ය. මනප්පුවානම් කතා කරන්නෙම නැති ගානය. එත් ලස්සන හිනාවකින් නිරන්තරයෙන් පිරී තුබූ උගේ මුහුණ හා ඇස්දෙක දකින්නට නැති මිතුරු සමාගමක් හරියට හිල නැති උළුඳු වඩයක් වගේය.

දවසක්  මනප්පුවා හඳුනා  හා ගුල්ලා එක්කාසු වී ඒ උන් තුන් දෙනාම පමණක් සිරීපාදේ බලන්න වන්දනා ගමනක් ගියෝය. සමන් දෙයිහාමුදුරුවනේ කතා කරන්නෙම නැති තුන් දෙනෙක්ගේ ට්‍රිප් එක කොහොම තියෙන්නට ඇත්ද? උන් උන්ගේම කල්පනා ලෝකවල ගැලෙමින් ගමන් ගිහින් ආවා උනාට උන් එද්දී ගමන් විස්තරේ බලා හිටියා වගේ කියන්නට අපේ බොහෝ දෙනෙක් සමත්ව සිටියහ. එවන් මඩ විස්තර අතරින් හොඳම එක මෙහෙමය.

තුන්දෙනාම  නල්ලතන්නියට යනකම්ම කරබාගෙනම ගියෝය. එතෙන්දී ගුල්ලා අනිත් දෙදෙනා අමතා 'එහෙනම් නගිමු' නේද කියා ඇසුවේය. අනිද් දෙන්නම හ්ම් කිව්වෝය. සීත ගඟුල හරියේදී හඳුනා කිව්වේ 'අප්පේ මාර කන්ද නේද' කියලාය. එයටත් අනිත් දෙන්නා හ්ම් කිව්වෝය. පහුවදා පාන්දර සිරීපාදය වැඳපුදාගෙන ඉර සේවය එහෙම බලා අහවර වූ පසු මනප්පුවා 'බහිමු නේද' ඇසුවේය. අනිත් උන් දෙන්නා හ්ම් කිව්වෝය. මේ දවස් දෙකේ මුළු ගමනේම කෙරුණු කතාබහ හැටියට වාර්තාගත වුයේ මේ වචන ටික විතරය.

වැඩිපුර කතා බහ නොකලාට අපේ සුමිතුරන් තිදෙනාගේ  තිබුණු දයාබරම ගති ගුණනම අනුන්ට ඇහුන්කම් දීමත් නිරතුරු  මිතුරන් ඇසුරු කිරීමත්ය .මේ තුන් දෙනාම අද වන විට  වගකිවයුතු නිලතල දරමින් කතාබහින් සිරිසාර වූ පවුල් ජීවිත ගෙවමින් ජීවත් වෙන හැටි බලන්න ලස්සනය.

මම දවසක් වෙනත් රටක සිට ලංකාවට එන්නට ගුවන් යානයේ වාඩිවී සිටිද්දී මා ළඟ සිටි මැදිවියේ නෝනා මහත්මිය  හෙමින් හෙමින් මා හා කතාවට වැටුනාය. ටික වේලාවකදී අප තරමක් කෙටියෙන් දැන හඳුනා ගත්තාට පසු එකිනෙකා කෙරෙහි මිත්‍රශීලී විශ්වාසයක් ඇති වුවාට පසු ඇය ඇසුවේ 'මම  ටිකක් වැඩියෙන් කතා කලාට කමක් නැද්ද මට සෑහෙන දවසකින් කාත් එක්කවත් කතා කරන බැරි උනා' කියලාය.
.
මට නිදහසේ මනෝපාරක්   ගහගෙන යන්නට  තිබුනානම් හොඳයි කියා  මුලදී සිතුනත් ඇය එම ඉල්ලීම කළ  ආචාරශීලී විලාශය නිසා මම ඊට ගරුසර ලෙස කැමැත්ත පළ කලෙමි. ඇය කතා කලේ ඇගේ කුඩා කාලය ගැනමය.ගෙදර කුස්සියේ බංකුවල වාඩී වී රටේ නැති දේවල් කතා කරමින් කෑම කාපු විදිහ ගැන, ඉපනැලි ගොයමේ සරුංගල් ඇරිය හැටි,ලිඳෙන් නාපු හැටි, නෑ ගෙවල් වල ගිය විස්තර මහා ගොඩක් කියද්දී මමද හුම්මිට් තියමින් අසා සිටියෙමි.

ඊළඟට ඇයගේ වත්මන් ජීවිත කතාව දිග හැරියාය. ස්කෑන්ඩිනේවියානු රටක සිය සැමියාද දරු දෙදෙනාද සමග පදිංචිව සිටින ඇය කීවේ 'අපි හතර දෙනා හොඳ සමගියෙන් සමාදානෙන් ජීවත් වෙනවා. ඒත් කතා බහ කරන්නේ කලාතුරකින්. අපි ලැප්ටොප් හරි පොතක් හරි දිග අරගෙන දවසම ගෙදර හිටියත් වචනයක්වත් කතා නොකරපු දවස් ඕනා තරම් තියෙනවා . අනේ අපේ ගම ගැන ඒ කාලේ කෑම ගැනනම් කතා කරන්නේ නෑ. අපේ අනිත් තුන් දෙනාටම බෝරින් සබ්ජෙක්ට් එකක් ඒක'.

ඇය මවු රටට යන්නේ අවුරුදු පහකට පස්සේය. ඇය මා අල්ලාගෙන තියෙන්නේ අවුරුදු පහක් තිස්සේ කතා කරන්නට බැරි වූ රස මතකයන් වල ඇරියස් එක තරමකට හෝ  කවර් කරන්නටය.

යුරෝපයේ ජීවත් වෙන හැමෝම මේ වගේ නොවුනත් එහෙම ජීවත් වන පවුල්ද එතෙරත් මෙතෙරත් තිබෙන මම දන්නෙමි.. කතා බහ නොකර සිටීමට කැමති පිරිසක් මැද කතා බහ කරන්නට ආසා ඇති  කාට හෝ කාලාන්තරයක් ඉන්නට ලැබුනොත් එයනම් අබග්ගයකි.

වරක් මම ගුවන් තොටුපලක වාඩි  වී  සිටිද්දී  මා ඉදිරියේ සිටියේ ඉතා වයසක හරිම සිරියාවන්ත ආච්චී කෙනෙකුත් ඇයගේ නව යොවුන් මිනිපිරියත්ය. ඔය දෙදෙනාම එකිනෙකා ගෑවෙන සේ වාඩි  වී පොත් දෙකක් කියවමින් සිටියහ. මිණිපිරී කියවනා පොතේ රසවත් යමක් තිබුනේනම් ඇය වහා සිය අත්තම්මාට ඒ කොටස විස්තර කර කියා දෙන්නීය. ඉන් පසු දෙදෙනාම විනාඩි දෙක තුනක් සිනා වෙති. ආදර ලෙන්ගතුකම් පෙන්වා ගනිති. ආච්චී කියවන පොතේද ඒ වගේ තැන්  හමු වෙයි. ඇය සිය මිනිපිරිය වහා තව ටිකක් ලඟට ඇදගෙන තමන් සොයාගත් රස කොටස කියවයි. ආයිමත් දෙදෙනාම සිනාසෙති. මේ රස ජවනිකා මාලාව   පැයක් තිස්සේ බල බලා මා වින්දේ සොම්නස් සුවයකි.

ඒත් මෑත අවුරුදුවල නම් පවුල් පිටින් මට හමු වන්නේ ටැබ් හා ස්මාර්ට්ෆෝන් දෙස බලාගෙන තනි තනි ලෝකවල සැරිසරන පවුල්ය. ඔවුන් එකිනෙකා කතා කරන්නේ නැත. කියන්නට ඕනෑම නම් යමක් බලෙන් වාගේ කියලා දැම්මාට අනිකා ගණන් ගන්නේ නැත.

ඉලෙක්ට්‍රොනික නිස්සබ්ද පවුල් දැක දැක මම අපේ ගෙදර ගැන කල්පනා කරමි.

දෙයියනේ අපේ ගෙදර පිරිලා තියෙන පොඩි උන් දෙන්නාගේ බොළඳ කතාබස්, සණ්ඩු සරුවල් හා උන්ගේ අම්මාගේ චුරුචුරුව හා හිනා හඬ නැති වෙලා හැමෝම ටැබ් ටිකක් දිහා බලා ඉන්න දවසක් උදා උනොත්.

අනිත් මොන දේ නැති උනත් රණ්ඩු සරුවල් වෙන  චුරු චුරු ගාන, මැසිවිලි කියන, ආයෙත් හිනාවෙන ගෙදරක ජීවත් වෙන්නට ලැබෙනවානම් මම කැමතිය.

Image; Sunday  Times

Monday, December 2, 2013

23 ශ්‍රී පාන් බාගේ

මීට දශක දෙකකට ඉතර  ඉස්සර අපි ඉන්දියානු චිත්‍රපට උළෙලක් බැලුවා. ඒකෙ පෙන්නාපු චිත්‍රපට අතරින් මගේ හිතට අල්ලාපු හොඳම එක තමයි පිරවී. ඒක මලයාලම් චිත්‍රපටියක්.

සරසවි සිසුවෙක් වෙච්ච තමන්ගේ පුතා එයිද බලන්න හැමදාම ගමේ අන්තිම බස් එක එනකන් බලා හිටි තාත්තා කෙනෙක් ගැන හිත උණු වෙලා යන ෆිල්ම් එකක්. කතාවේ හැටියට ඒ පුතත් අතුරුදන් වෙලා.

ඇල්දෙනි, කඳු, කෙත්යායවල් පහු කරගෙන ආපු  පුංච් බස් එකේ එක ගමනාන්තයක් තිබුනේ ගමේ පුංචි කඩ කෑල්ලක් ළඟ. අන්තිම බස් එක එනකොට හතර අතින් කළුවර වැටිලා. කඩවල ලාම්පු එලියෙනුයි වාහනේ ලාම්පු එලියෙනුයි තමයි එලිය උනේ.

අපේ ගමේ බස් එක ඊටත් පුංචිද මන්දා. බස් එක ඇවිත් රැට නතර කරන්නේ අපේ ආච්චිලා මිදුල අද්දර. එතනත් පුචිම පුංචි තේ කඩයක් තිබ්බා. තාමත් තියෙනවද කොහෙද. මේ බස් එකේ හැඩය හරියට පාන් බාගයක් වගේ.  කවුරුත් කිව්වේ පාන් බාගේ බස් එක කියලා.

1975 අවුරුද්ද විතර වෙනකන් අපේ ගමට බස් එකක් ආවේ නෑ . පළවෙනියට බස් දාපු දවසේ 23 ශ්‍රී නොම්මර තියෙන පාන් බාගේ බස් දෙකක්‌ම ගමට ආවේ පොල්මල් එහෙම ගහල සරසවාගෙන.

එදා අපි උදේ හිට හවස් වෙනකම්ම ගමේ ඉඳන් කිට්ටුම නගරෙට වාර හතරක් විතර බස් එකේ ගියා ආවා . එක පැත්තකට බාගේ ටිකට් එකක් ශත දහයයි. මම එදා ගමන් බිමන් ගියේ කකුල් දෙකට දිග මේස්  දෙකක් දාලා සපත්තු නෙවෙයි සෙරෙප්පු දෙකක් දාලා. වෙනද වගේ නිකම්ම රබර් සෙරෙප්පු දෙක දාගෙන යන එක හරි මදි වගේ හිතුනා.

පළවෙනි දවසෙම හැන්දෑවේ එක බස් එකක් ලොරියක හැප්පිලා පැත්තක් කුඩුපට්ටම් උනා. ඊට  පස්සේ දිගටම ආවේ තනි බස් එකක්. රියදුරු දාවිත් මාමා , කොන්දොස්තර හුදුමාමා. අපේ ගමේ ඉඳන් දෙපැත්තේ ගම් දෙකේ හිටියේ.

කොළඹ නගරේ  වාහනයක් පදවන එක කොයි තරම් මානසික පීඩනයක් දෙන දෙයක්ද. බස් එකකනම් කවුරුත් බහිනකන් පරක්කු උනොත් බස් පලුවන්ට වගේම අනිත් කට්ටියටත් නහුතෙට තද වෙනවා.

ඒ කාලේ හොඳයි දැන් නරකයි කියන්ට යනවා නෙවෙයි හැමදාම. ඒත් ඔය කියන තදියමක්නම් අපේ ගමේ පාන් බාගේ බස් එකට තිබ්බෙම නෑ.

උදේ පාන්දර ට්‍රිප් එක වෙලාව වරද්දන්නෙ නැතිව හරියට  ගියේ ඉස්කෝලේ ළමයිනුයි රස්සාවලට යන කිහිප දෙනෙකුයි පරක්කු කරන්න හොඳ නැති හින්දා.

අනිත් ඒවා බොහොම නිවී සැනසිල්ලේ හෙමින් සැරේ ගිය ගමන්. ගමේ දානේ ගෙදරක් හරි උත්සවයක් හරි තිබ්බොත් එතැනට දාවිත් මාමයි හුදු මාමයි  එක්කරගෙන ගිහිල්ල කෑම වේලක් දෙනවා. එතකන් බස් එක නතර කරගෙන හිටියට කවුරුත් දොස් කියන්න ආවේ නෑ. පෙළක් වෙලාවට බස් එකේ කට්ටියටම රස කැවිලි පාර්සලයක් හම්බ වෙනවා.

බස්එකේ පිටිපස්සේ වහලෙට නගින්න ඉණිමගක්  තිබ්බා. වහලේ තිබ්බ යකඩ රාක්කෙට එළවලු ගෝනි පටවනකන්, බානකන් කවුරුත් ඉවසාගෙන හිටියා.

අපේ ගෙදරට නිතරම වගේ පත්තරයක් දෙකක් ගන්නවා. සඳුදාට  මිහිර පත්තරේ, මාසෙකට දෙපාරක් ආපු ( 12 වැනිදායි 26 වනිදයිද කොහෙද) නවයුගය පත්තරෙයි ඉරිද  සිළුමිණයි, රිවිරැසයි ලංකාදීපෙයි. ගොඩක් වෙලාවට පත්තර ගෙන්නගන්නේ දාවිත්  මාමාට සල්ලි දීලා.ටව්මේ කඩෙන් අරන් අපේ ගෙදර ළඟදී හීන් හෝන් පාරක් ගහලා පත්තර ටික  මිදුලට විසි කරලා යනවා.

උදේ පාන්දර නැගිටලා, හදිසියෙන් ලෑස්ති වෙලා ඉස්කෝලේ යන්න බස් එකට නැග්ගම අපේ ගෙදර එකෙකුට හරි මොකක් හරි අමතක වෙලා . ගොඩක් වෙලාවකට බස් සීසන් එක. ඉතින් 'අනේ මාමේ පොඩ්ඩක් නතර කරන්න' කියන්නේ හෝල්ට් දෙකක් විතර ගියාම. ඊට පස්සේ ආපහු අරගෙන එනකන් බස් එක විනාඩි පහක් දහයක් නවත්තගෙන ඉන්දැද්දී කිසි කෙනෙක් මුණ රොස්පරොස් කර ගන්නවානම් මම දැකලා නෑ .

හවසට අපේ ආච්චිලා ගෙදර ඉස්සරහ රතු පස් ගොඩේ බස් එක නවත්තලා රෝද හතරට තඩි ගල් ගෙඩි හතරක් තියලා ඊට පස්සේ බස් එකේ ගියර් ලිවර් එක ගලෝල ආච්චිලා ගෙදරින් තියනවා . ඊළඟට හුදු මාමයි දාවිත් මාමයි බස් පාර දිගේ ආපහු කන්ද නැගගෙන යන ගමන් හම්බවෙන පළවෙනි අතුරු පාරෙන් හැරිලා සිරි මාමලා ගේ පිටිපස්සේ ඉඳන් කිතුල් රා වීදුරු දෙකක් බොනවා. රාජලා පෙට්ටි කඩෙන් රතුළුණු ගෙඩි දෙකයි උම්බලකඩ කෑලි දෙකයි අරගෙන හප හපා සිංදුවකුත් කියා කියා කුරුල්ලෝ දෙන්න වගේ ගෙවල්වලට යන්නේ ඊට පස්සේ.

ඔන්න ඕක දැකලා මටත් පුරුද්දක් තිබ්බ උම්බලකඩයි රතුලුනුයි එකට කන්න. රා වීදුරුවක් බොන්නනම් වාසනාව ලැබුනේ ඊටත් සැහෙන කාලෙකට පස්සෙයි.

දවසක් අපි  ඒ හැටි කලබලයක් නැති සෙනසුරාදා දවසක බස් එකේ කොහේදෝ යනවා. අතරමගින් බස් එකට ගොඩ වෙච්ච මැණිකා ආච්චි බස් එක පිටත් වෙලා ටිකක් දුර යද්දී එක පාරටම කෑ  ගහන්න පටන් ගත්තා.

'අනේ පුතේ ඩිංගකට නවත්තපල්ලා .මට රත්තිව දිගේලි කරලා එන්න බැරි උනා. දැන්  ඔය කාගේ හරි කුඹුරකට පැනලා කෝටුපාර කයිද දන්නේ නෑ  දෙයියනේ'

දාවිත් මාමා  හිනාවෙවී බස් එක නතර කළා. ' ලොකු අම්මා එහෙනම් ගිහින් වැස්සිව ගැට ගහලා එන්න.

විනාඩි හත අටකට පස්සේ මැණිකා ආච්චි ලහි ලහියේ ආපහු ආව හරක දිගේලි කරලා. එහෙන් මෙහෙන් හීනි මඩ  පැල්ලම් දෙක තුනක්  සාරියේ තැවරිලත් තිබ්බා.. ඒ එනකොට පාතින් තිබ්බ අත්තකින් කහ වෙච්ච හින්නාරන් ගෙඩි පොකුරක්  කඩා ගෙන ඇවිත් දාවිත් මාමා අතේ තිබ්බා.

එදා ගමනාන්තයට යනකන් දාවිත් මාමාගෙයි බස් එකේ හිටි හැමෝගෙමයි මුණු  පුරා හිනා පොකුරක් රැඳිලා තිබ්බා. හරියට අර ඉදිච්ච හින්නාරන් ගෙඩි පොකුර වගේ.

Image from : guidetobelize.info/

Tuesday, November 26, 2013

දෙවන උපත

හපොළ ගැන කතා කරන්නට මට බොහො දේවල් තිබේ. ඇසුවේ දශකයේ මුල අවුරුද්දක මහපොළ සංවත්සරය අපේ ඉස්කෝල තියන්නට සුදානමක් තිබුනේය. මිහිදුම් මිටියාවතක පුංචි දුම්රියපළක් අසබඩ අතු පතර විහිදුවාගත් දේවදාර ගස්  පේලියක් දෙපැත්තේ අපේ පාසල තිබුනේය. රෑට  බලුප් එල්ලා සරසවන්නටත් තොරණ  බන්දින්නටත් ඉඩ දී සැණකෙළි සිරිය විඳින්නට කැමතිදැයි ඇසු විට දේවදාර ගස් පේළිය හා කියමින් අතු වැනුවේය. පිනි බින්දු තැවරුණු හීන් ලා කොළ පාට අතු ඉති සලමින් උදැසන ඉර එලිය හා හිනැහෙමින් හා කිව්වේය.

ඉස්කෝලෙට හම්බ වෙන්න යන අලුත් ගොඩනැගිලි තාර දැමු පාර ගැන කතා බහ වෙද්දී මම මහපොළ ගැන තිබෙන ලිපි ලේඛන හොයා හොයා කියෙව්වෙමි . හැමදාම පවතින ආණ්ඩුවට විරුද්ධ පැත්තේ සිට තර්ක විතර්ක ඉදිරිපත් කැරෙන අපේ ගෙදරදීත් මහපොළ සංකල්පය ගැන නම් තිබ්බේ ප්‍රසාදය මුසු වූ  අද උදහස්ය. ඒ වැඩිපුරම සරසවි සිසුන්ට දෙන්නට යන මහපොළ ශිෂ්‍යත්වය  හා බැඳුනු මනාපයකි.

මේ ආදී අවබෝදයකින් සිටියදී අපේ පන්තියට අලුත් සිංහල ගුරුවරයෙක් ආවේය. ඔහු හා හා පුරා කියා දුන් පැවරුම මහපොළ ගැන රචනාවක් ලියා ගෙන එන්නටය. පහුවදා හැමෝගෙම රචනා පොත් එකතු කර ගෙන එකින් එක කියවන අලුත් සිංහල සර් මගේ පොත අතට අරගෙන කියවද්දී මම ඔහුගේ මුහුණ දෙස බලා සිටියෙමි. එහෙත් මා  බලාපොරොත්තු වුණු  අගය කිරීමේ ලකුණු ඔහුගේ මුහුණේ නොවීය. මම වයසට ගැලපෙන් නැති තරම් මේ වැඩේට මහන්සි වූ බවත් ගුණාගුණ විචාරමින් පෙලින් පෙළ පරිස්සමට ලියු බවත්  මට සහතිකය.

ඔහු ඊළඟට පන්තියටම ඇහෙන්නට මෙසේ කිව්වේය. 'සමහර ළමයි ලස්සනට ලියල තියෙනවා සමහරු පත්තරවල තියෙන ඒවා එහෙම පිටින්ම මේකේ ලියාගෙන ඇවිල්ලා තියෙනවා '.

ආපසු නම් කතා කරමින් පොත් ටික බෙදා දෙද්දී අලුත් සිංහල සර් මා දෙස දෙවරක් බැලුවේය. ඔහු ලකුණු නොදී පොත ලඟ තබාගෙන මා ලඟට කැඳවා විස්තර ඇසුවේය. මහපොළ ගැන  අපේ ගම් මණ්ඩිය හා ගෙදර ගැන තොරතුරු  ඇසු ඔහු අපේ තාත්තාගේ රස්සාව මොකක්දැයි ඇසුවේය  'ඉස්කෝලේ උගන්වනවා' මම කිව්වෙමි. තාත්තගේ නම මොකක්ද? මම තාත්තාගේ නම කිව්වෙමි.

එක්වරම මුවට මදහසක් නනවාගත් ඔහු
' ආ එයාගේ පුතානම් ඉතින් අහන්න දෙයක් නෑ හොඳට ලියන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනිනේ'
 .මගේ පොත ආපසු අරගෙන රචනාවට ලකුණු දහයෙන් දහයක් දුන්නේය
'මම ඔයාගේ තාත්තා දන්නවා. හිතවත්  කම හින්දා ලකුණු දුන්නා නොවෙයි. මම මෙච්චර වෙලා හිතාගෙන හිටියේ මේ මොකක් හරි පත්තරේකින් ගත්ත එකක් ඔය ළමයා ලියල තියෙන්නේ කියල. දැන්නම් එහෙම  සැකයක් නෑ. .

ඒ සිද්දියෙන් පසු මහපොළ වෙළඳ සැණකෙළිය අපේ ඉස්කෝලේ පැවැත්වෙන ලක ලැහැස්තිය එන්න එන්නම වේගවත් විය, තව නොබෝ දිනකින් මහා වෙළඳ සැණකෙළිය පැවැත්වෙන නිසා අලුතින් තාප්ප හදන්නටත් විදුලි කණු හිටුවන්නටත් බඩු බාහිරාදිය  ගෙනත් දමලාය. දවසක් කොළඹ ඉඳලා පැමිණි මහත්තැන් කිහිප දෙනෙක් විදුහල්පතිවරයා සමග ඉස්කෝලේ මිදුලේ බර කතා බහක්ය. ඔවුන් දෙවාදාර ගස් වැටිය අසලට ගොස් ආයිමත් කතාව පටන් ගත්තෝය. විදුහල්පති තුමාගේ මුහුණ ලේ රත් පැහැ  ගෙන තිබේ, එය හොඳ විදිහේ කතා  බහක් නොවන බව බලා සිටි උන්ට පෙනේ.

පසුවදා ආරංචි වුයේ අපේ ඉස්කෝලේ මහපොළ නොපැවැත්වෙන බවත් ඒ සඳහා වෙනත් ස්ථානයක් තෝරා ගත්තු බවත්ය. මේ විනම්බෑසියට හේතු වුයේ සැණකෙළියට ඉඩකඩ සපුරා ගන්නට පාසල් මිදුලේ විරාජමානව සිටි දේවදාර ගස් පේලිය කපා දමන්නැයි  කළ යෝජනාවට විදුහල්පතිතුමා තදින් විරුද්ද වූ නිසා මහපොළ සහ ඒ  සමග ලැබෙන ප්‍රතිලාබ සියල්ල අපේ ඉස්කෝලෙට අහිමි වූ බවය.

මහපොළට වඩා දේවදාර සුවඳට අප හැමෝම ආදරය කල නිසා අපේ ප්‍රින්සිපල්  ගත්  තීරණයට කවුරුවත් ආයේ වචනයක් කියන්නට ආවේ නැත. දේවදාර අතු පෙරටද වඩා සිනා සෙමින් අපේ  සුදු කමිස වලට පිනි කැට අත අරිමින් කෙළි  කවට කම් කිරීම දිගටම කරගෙන ගියේය..

කාලයත් සමග මහපොළ බොහොමයක් සරසවි දරුවන්ට උදවු උපකාර කළා උනාට වෙලේ නියරේ ඉඳන් පොත් පාඩම් කළ  අපේ ගෙදර තුන් දෙනෙක් එකම කාලයක සරසවියේ ඉගෙන ගත්තා උනත් එකෙකුටවත් මහපොළ හම්බුනේ නැත.  රජයේ සේවකයින්ගේ ළමයින් වූ අප දිහා මහපොළ බැලුවේ ඒ විදිහටය.

ඒ කාලේ මහපොළ දීමනාව එක ළමයෙකුට මාසෙකට රුපියල් පන්සීයකි.. එය එකෙකුට  මාසේ පිරිමසා ගන්නට  සෑහුනේය .

මට මහපොළ නොලැබීම ගැන මටත්  වඩා විස්සෝපෙන් සිටි මගේ මිත්‍රයෙක් සිටියේය. ඔහු  මහපොළ මුදල් ලැබිච්ච හැටියේම මා සොයාගෙන එයි. ඉන්පසු වුස් කැන්ටිමට මාව ඇදගෙන ගොස් කිඹුලා බනිස් ,කෙසෙල් ගෙඩි සමග තේ පැන් සංග්‍රහයක් ලබා දෙන අතරේ හැම මාසෙම මේ වගේ දවසට අහන ප්‍රශ්නය අහයි.
 'උඹට ලෝන් එකක් එහෙම ඕනිද?
ඒ අහනකොටත් ඔහුගේ අත සාක්කුවට ගිහිල්ලාය. සමහර විට කලින් මාසේ ඉල්ලා ගත්තු මුදල මම දීලා හමාර වී නැත. මට සල්ලි තිබ්බත් නැතත් අමුණුවාගෙන් රුපියල් පණනහක් සීයක් අරගෙන ගෙදරින් සල්ලි එවූ හැටියේ ගෙවා දැමීම මට පුරුද්දක් වුනේය.

මේ  මා සරසවි ජීවිතය පුරාම නොකඩවා අත් විඳි සුන්දර සෙනෙහෙබර මාසික හමුවකි.

වුස් කැන්ටිමෙන් කෑ  කිඹුලාට අමතරව සරසවි ගමන පටන් ගනිද්දීම හමු වූ තවත් කිඹුලෙක් මගේ  මතකයට එන්නේය. ඒ මට හමු වූ පළමු පගා මරුවාය.

මම උසස්පෙළ ගොඩ යද්දී අපේ ගෙදර තව දෙන්නෙක් සරසවියේ සිටියෝය. එතකොට ගෙදර ආර්ථිකය හොඳටෝම වැටී තිබුණි.. මහපොළ හෝ වෙනත් කිසිම සහයක් නොලබා සරසවියේ සිටින දරුවන් දෙන්නෙකුට උගන්වමින් ගෙදරට විය හියදම් කරද්දී තිබෙන අමාරුව ඇත්තෙන්ම බරපතලය. ඒ මදිවාට  තවත් එකෙක් එහෙ යන්නට ලැස්ති වී සිටියි.

ඒත් අපි මේ සටනටද හවුලේ මුහුණ දුන්නෙමු. අග හිඟ කම් මැද්දේ වුවද සතුටින් සටන් කළෙමු.

මට පේරාදෙනි යන්නට බැගයක් ඇඳුම් සුට් එකක් අලුත් කන්නාඩි කුට්ටමක් අරන් දෙන්නට අම්මා ළඟ විසඳුමක් තිබ්බේය. ඒ ඇයට ඉල්ලන්නට ඉතිරි වී තිබු එකම ණය  මුදලය. කුළුඳුලේ පේරාදෙනි යන්නට දවස් තුනක්  තියෙද්දී අම්මාත් සමග මම අදාළ  කන්තෝරුවට ගියේ අම්මාගේ පඩියෙන් ටික ටික කපා ගන්නා පොරන්දුවට ලැබෙන මාස තුනක වැටුප් අත්තිකාරම රැගෙන එන්නටය. එය රුපියල් දෙදහස්  ගණනකි.

උදේම චෙක් එක ලැබෙතැයි සිතුනද එය සැහෙන්න පරක්කු වෙන සෙයක් තිබුණි. අප මෙන්ම නොයෙකුත් රාජකාරි කර ගැනීමට ආ පිරිස දිග බංකුවල වාඩි  වී කාසේ රෝගෙට බෙහෙත් ගන්නට දොස්තර මහත්තයා එනතුරු සිටින රෝගීන් මෙන් ඔහේ බලා සිටියෝය. මේ ඉන්දැද්දී එකා දෙන්නා තමන්ගේ කාරිය කරගෙන පිටව යනු දක්නට ලැබිණි.

මේ පිරිස අතරට  වරින්වර පැමිණෙන ජැන්ඩියට හැඳගත්  මැදි  වියේ මහත්තයෙක් මොන මොනවා හෝ විස්තර අසාගෙන යයි. ඔහු පෙන්වන්නේ උනන්දුවෙන් වැඩේ කරන්නේ ඔහු බවය. කවුරුන් හෝ ණය මුදලක්  ලබාගෙන එලියට යන්නේ නම් ඔහුත් ඔවුන් පස්සේ  එලියට ගොස් ආපසු එයි. ඒ එද්දී හීනියට ස්පිරිතු  සුවඳක්ද හමා එයි. ඔහු වරින් වර ඉන්ගිරිසියෙන්ද කතා කරයි. කවුදෝ කිව්වේ ඔහු අහවල්  අංශයේ ලොක්කෙකු බවයි.

කන්තෝරුව වහන්නට ඔන්න මෙන්න කියලා තියෙද්දී  අපටද චෙක් එක ලැබුනේය. අම්මා  චෙක් කොලය කියවා බලා මා දෙස බැලුවේ  සතුටු සිනාවක් නන්වාගෙනය.

ඉන්පසු අපි දෙන්නා අත්  අල්ලාගෙන කන්තෝරුවෙන් එලියට ආවේ සොම්නස් මුනුණිනි . දැන් හෙට මේක මාරු කරලා ඕනි සේරම ජාති ටික ගනිමු. බෑග් එකක් සපත්තු දෙකක්‌ . තව පුතාට යනකොට ගෙනියන්නත් කීයක් හරි ඕනිනේ.

එළියේ පොද වැස්සක් ඇද හැලෙමින් තිබුනේය. කන්තෝරු නිම වී ගෙදර යන එන්නන්ගෙන් හා වැහි හිරිකඩෙන්  පාර කළබල වී තිබුනේය.

අපට කන්තෝරුවෙන් එලියට බැස  අඩි  දහයක් යන්නට හම්බුනේ නැත. අර කලින් කී ජැන්ඩි මහත්තයා අප පස්සේය. රැල් බුරුල් ඇර කතා කළ  ඔහු මෙසේ කිව්වේය.

'ඉස්කෝලේ හාමිනේ මම ඔය ණය පාස් කරලා දෙන්න සෑහෙන්න මහන්සි උනා. මගේ ගෝලයිනුත් මහන්සි උනා.  එහෙම නොවුනානම් මෙහෙ පෝලිමේ තියෙන වැඩ කන්දරාව හැටියට තව සුමාන දෙකක් වත් යනවා ඕක ගන්න  .'

 අම්මා ඔහුට මුව නොසෑහෙන සේ ස්තුති කළාය  . 'අනේ පින් සිද්ද වෙනවා  '.

ටීචර් එහෙම කියලා බෑ  මම තව හතර දෙනෙකුට කීය කීය හරි දෙන්න පොරොන්දු වෙලා ඔය වැඩේ ඉක්මන් කලේ. කොටින්ම මට ඒ මිනිස්සුන්ට රෑට කෑම බීම ටීක අරන් දෙන්නත් රුපියල් දෙසීයක් විතර  වියදම් කරන්න වෙනවා.

අපි දෙදෙනා ඔහු දෙස පුදුමයෙන් බලා සිටියෙමු. මනාව ඔප දමන ලද ඔහුගේ සපත්තු දෙකට එහෙන් මෙහෙන් මඩ  වතුර ඉසී තිබුනේය.අපරාදේ අලුත් සපත්තු කුට්ටම .

ඒ අතරේ ඔහු නොනවත්වා හෑල්ලක් කියවාගෙන ගියේය. මේ ඔහු ඉල්ලන්නේ රුපියල් දෙසීයක පගාවක් බව ඒ වන විට අපට වැටහී තිබුණි.  ඒ කාලෙත් සියයට දහයක්

අම්මාගේ මුහුණ පුදුමයත් කේන්තියත් ශෝකයත් විසින් විපිළිසර වෙද්දී මම අම්මාගේ අතින් ඇදගෙන එතනින් යන්නට පිටත් වුනෙමි.  පාර දෙගේ ගලා යන වැහි වතුර තීරු මග හරිමින් සෙනග බේරමින් අපි ඉදිරියට ඇදෙද්දී බේබදු මහත්තයාද අප පසු පස්සේමය.
අපෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොලැබු තැන ඔහුගේ කන්දොස්කිරියාව තීව්ර වුනේය.

'මිනිස්සුන්ට උදවු කරනවට අපිට හොඳ  පාඩම්. අඩු ගානේ රුපියල් සීයක්වත් තිබ්බනම් මගේ ගෝලයෝ දෙන්නට මොනා හරි කන්න බොන්න අරන් දෙන්න තිබ්බා' කියමින්  ඔහු අප දෙදෙනා ඉස්සරහ  ආයිමත් සිට ගත්තේය.

මගේ සිත කෝපයෙන් නලියයි. කවුරුන් හෝ අල්ලසක් ඉල්ලා සිටිනවා මා දුටු පළමු වතාවය.

අම්මාත් හොඳටෝම  හිත කලබල වී නැවත බෑග් එකට අත දමා මොනවාදෝ සොයයි, ඇය ඔහු ඉල්ලන  මුදල දෙන්නට යන්නේ නැති බව මට ස්ථිරය. අපි දෙන්නාම ළඟම  ආපසු යන බස් ගාස්තුවට අමතරව  රුපියල් විස්සකට වඩා නොතිබුණු බව අපි දෙන්නාම දැන සිටියෙමු.

අම්මා පෙරටත් වඩා කලබලයට පත් වෙලාය. හෑන්ඩ්  බෑග් එක අවුස්සා අවුස්සා බලයි.
'ඇයි අම්මේ' මම ඇසුවෙමි. අම්මා බෑගය අදිද්දී බලාපොරොත්තු සහගතව ඒ දෙස බලා සිටි බේබදු  නිලධාරියාද අම්මාගේ නොසන්සුන් මුහුණ  දෙස බය බිරාන්තව බලා සිටියේය.

'අර චෙක් එක නැති වෙලානේ පුතේ '

ඇයගේ බිඳුණු හඬේ  තිබු  දෝමනස්ස බාවය නිසා පගා මහත්තයා පවා බෙහෙව්න් තැති ගත්තේය.  මම ඔහු දෙස රවාගෙන බලා සිටියෙමි. මේ මිනිහාගේ මළ කරදරේ නිසා අමමාට චෙක් කොළය පරිස්සමට බෑගයට දා ගන්නට බැරි වෙන්නට ඇත.

මොහොතකට පෙර අම්මාත් මාත් පිවිසුණු සොඳුරු සිහින ලෝකය  කඩා වැටී ඇත.

'බලන්න බලන්න' පගා මහත්තයා කියයි, ඔහුගේ මුහුණ හුළං ගිය බැලුමක් සේ හැකිලී ගිහිල්ලාය.

'අපි යන්  කන්තෝරුවට ගිහින්  කියමු. මේ මහත්තයාගේ කරච්චලේ  නිසා ඒක නැති උනා කියලා'.

මහත්තයා බැගෑපත් වෙයි. 'අනේ එහෙම කොම්ප්ලේන් කරන්න එපා මම ගත්තේ නෑ . හරි හරි මට සල්ලි එපා. අපි හොයමුකෝ චෙක් එක' .

අප දෙදෙනා ඔහු මග හැර කඩිනම් ගමනින් ආපසු කන්තෝරුව දෙසට ඇවිද ගෙන ගියේ පාරේ තෙතබරියන්ව ඇති කොළ බොල රොඩු බොඩු  අතරේ පවා චෙක්පත වැටී තිබෙනවාදැයි විමසිල්ලෙන් බලමිනි. අප පසු පසින් ටික දුරක් ඇවිද ආ පගා  මහත්තයා කන්තෝරුව ආසන්නයේදී ගලක් උඩ  යමක් කළ  බළලෙකු මෙන්  තාප්පයකට  මුවා වී අප දෙස බලා සිටිනු යන්තමින් මට පෙනිණි.

කන්තෝරුවේ අංශ ප්‍රදානියා සොයාගෙන හැල්මේ ඔහුගේ කාමරය සොයා අපි ඇදුනෙමු.  ඔහු ලොකු පයිල් බැග්  එකක්ද අතින් අරගෙන ඉස්සරහ  දොරින් ගෙදර යන්නට එලියට අඩිය තිබ්බා හාම මම ඔහු ලඟට දුව ගොස් සිද්ද වූ හරිය මුල හිටන් කිව්වෙමි. අම්මාට ඕනෑ වුනේ චෙක් එක නැති වූ කතාව විතරක් කියන්නටය.

'බලන්න මේ කාලකන්නි හින්ද මේ කන්තෝරුවේ වැඩ කරන අනිත් මිනිස්සුන්ටත් එක්ක නව නින්දාව. මම මේකටනම් ඇක්ෂන් එකක් ගන්නවාමයි.
චෙක් එක ඔය කලබලේ හින්දා වැටෙන්න ඇති. ටීචර්රුයි පුතයි බය  වෙන්න එපා.  මම ඒක කැන්සල් කරන්නම් හෙට උදේම්.  ඊට පස්සේ බැංකුවෙන් ලියුමක් ලැබුණහම අලුත් චෙක් එකක් ලියලා දෙන්නම්. දවස් හතරක් පහක් යාවි. අනේ කණගාටුයි වෙච්ච වැඩේට.

එදා ආපසු යද්දී මම ගමට යන බස් එකට ඉස්සෙලාම ගොඩ වී අම්මාටත් මටත් සීට් එකක් අල්ලා ගත්තෙමි. ඒ මට අන් කවරදාටත් වඩා අම්මාගේ ඇඟේ දැවටෙමින් ලඟින් වාඩි  වී සිටින්නට ඕනෑ  වූ නිසාවෙනි.

මා ලඟින් වාඩි වූ ඇය නොවක් වෙහෙස හා ශෝකය සඟවා මා දෙස බලා සිනා සෙන්නට උත්සහා කළාය.

එදා  දවස ගැන කලකිරීමෙන්දෝ  සැන්දෑ සුරියා රහංගල කන්දට මුවා වී හොරෙන්ම  පල්ලම් බහිමින් සිටියේය. ඉන් බේරී ආ කිරණ කදම්බයකින් මම අම්මාගේ ඇහි පිල්ලම් යට දිදුලන පුංචි කඳුළු බින්දුව හොඳින්ම  දුටුවෙමි.

වැඩුණු තටු විදහා ඉස් ඉස්සෙල්ලම මා ගෙදරින් එලියට පියමනිද්දී හමු වන ලෝකය හිතනා තරම් සුන්දර නොවන බවට ජීවිතාවබෝදය ලබමින් මා දෙවන වරට උපත ලැබුවේ ඒ කඳුළු බින්දුවෙනි.

Image;ivf.insight

Monday, November 18, 2013

චුටි උක්කුන් අයියා

පේ ගම් තුලානේ ඉපදෙන හැම කොලු පැට්ටාටම ගෙදරට වෙනම නමක් තිබුනේය. උක්කුන්, චුටි උක්කුන්, මහතුන්, රාජා, රාජු, නිලමේ, චුටියා හා චුටා ඒ වගේ කිහිපයකි. සමහර ගෙවල්වල ලොකු චුටාද , චුටි චුටාද කියා දෙන්නෙක් සිටියෝය.

ගැහැණු ළමයින් බොහෝ විට නෝනලාය. ලොකු නෝනා, මද්දුම නොනා, චුටි නෝනා . ගෙදරින් පිටතදී අර ගෙදර නෝනි මේ ගෙදර නෝනි වශයෙනි.

අපේ ලොකු අක්කා විතරක් මට කතා කරන්නේ උක්කුන් කියලාය. ඒ නමින් මා ඇමතුවේ ඇය පමණක්මය.ඒකත් හරි පුදුම වැඩක් ය. අනිත් අක්කලාද අයියාද පුංචි අම්මලාද මට කතා කලේ චුටි උක්කුන් කියලාය.

අයියාගේ යාලුවොද අක්කලාගේ යාලුවෝද  කවුරුත් මට චුටි උක්කුන් කියදදී මට අමුතුම ගැම්මක් ඇති වුනේය. එය මටම හරි හුරතල් හිතෙන නමකි.

ඒත් මේ ආමන්ත්‍රණය මගේ නොසතුටට  හේතු වුන වේලාවක්ද තිබුණි. ඒ අපේ පුංචි අම්මාගේ දුලා  පුතාලා  චුටි උක්කුන් අයියා කියා මට කතා කරද්දීය. අපේ නංගී පොඩි කාලයේ මට බබා බබා කියමින් හිට එක සැරේම චුටි උක්කුන් කියා කිරි දත් පාන්නට පටන් ගනිද්දී මම උපක්‍රමශීලීව ඇයට පොඩි අයියා කියන වචනය ඉගැන්වීමි. ඇති යන්තම් අපේ නංගීනම් මට චුටි උක්කුන් කියන්නට එන්නේ නැත.

මගේ හිතේ පැල පදියම් වී තිබු අදහස නම් මේ චුටි උක්කුන් කියන නම නිපදවා තියෙන්නේ ලොකු උන්ට මා ඇමතීමට මිස පොඩි උන්ට මා ඇමතීමට නොවේ කියලාය.

සාපෙ ලියලා ගෙදර ඉන්නා කාලේ පුංචි අම්මාගේ නංගී පාසලින් එක්කරගෙන පුංචි අම්මගේ කන්තෝරුවට ඇරලන  දවස් කීපයක කොන්තරත්තුවක් මට පැවරී තිබිණි.  පිටට නොපෙන්නුවාට මම මේ වැඩය බාර ගත්තේ හරි සන්තොශයකිනි. බාලිකා ඉස්කෝලයක්  ඇරෙන වෙලාවට එතනට යන්නට  හේතුවක් නිකම්ම ලැබී තිබෙයි.

හතරේ  පන්තියේ සිටි පුංචි අම්මාගේ නංගී එක්කරගෙන යන්නට ඇවිත් ගේට්ටුව ළඟ ඉදිද්දී ඈතින් එන ළදරියන් අතරේ මා දකින නංගී  දුවවිත් මගේ අතේ එල්ලෙයි.ඊළඟට ඇය පුංචි අම්මාගේ කන්තෝරුවට ගෙන ගොස් ඇරලන මම අපේ කොලු නඩය  සමග එකතු වෙමි.

මේ වැඩේ මම හරි සන්තෝෂයකින් දවස් තුනක්ම කලෙමි . එත් හතර වෙනි දවසේ මට නංගී හොයා ගන්නට බැරි විය. බාලොලියන් අතරේ බටු ඇටයක් තරම් වන කටකාර දඟකාර පුංචි කෙල්ල කොහෙන්දෝ එක පාර මතු උනේ ' චුටි උක්කුන් අයියා මම මෙහෙ' කියාගෙනය.

ලොකු පන්තිවල කෙල්ලන් ගොඩක් මැද්දේ චුටි උක්කුන් අයියා කියා මට  කතාකළ දාට පහුවදා සිට මම පුංචි අම්මාගේ නංගී ඇරලන කොන්ත්‍රාත් එකෙන් කර ඇරියෙමි..

තවත් කාලයක් යද්දී අපේ අක්කලාට ළමයින් එකා දෙන්නා ලබෙද්දී මා චුටික්කුන් මාමා බවට පත් විය. අක්කලා මට චුටික්කුන් කියා අමතද්දී හිතේ  පිරෙන සන්තෝෂය පොඩි උන් චුටික්කුන් මාමා කියා කියද්දී  තිබුනේ නැති බව ඇත්තය. ඒත් එව්වා එහෙම්මම සිදු විය. කොහේ  හෝ ඉඳන් ගමට ආ වෙලාවක ලෙමන් පෆ්  පැකට්ටුවක්ද අරගෙන අක්කලා ගෙදර යද්දී පොඩි උන් දෙන්නා ' චුටික්කුන් මාමා එනෝ; චුටි උක්කුන් මාමා එනෝ ' කියා ගම දෙවනත් කරමින් ගල් පඩි පෙළ  දිගේ පෙරලි පෙරලී ආවා මතකය.

කාලයත් සමග මම ඔය වචනයට පුරුදු වුනෙමි. නිකම්ම උක්කුන්ද, චුටික්කුන්ද , චුටික්කුන් අයියාද චුටික්කුන් මාමාද වුනු මම  ඔය කොයි ආමන්ත්‍රණයට වුනත්  නොසැලී සිටියෙමි.

එත් මේවා මෙතැනින් කෙලවර වෙන පාටක් නැත. දැන් දවස් දෙක තුනකට කලින් අම්මාට කතා කරද්දී අසන්නට ලැබුණු පණිවිඩයකින් කියවුනේ කාලයකට ඉස්සර 'චුටික්කුන් මාමා එනෝ' කියාගෙන ගල් පඩි පෙලේ දුව ආ අක්කාගේ දුව මවක් වෙන්නට යන සුබාරන්චියයි.

අම්මා සමග  සන්තෝෂය පල කරමින් කතා කරා උනාට මගේ හිත ආයිමත් පත්තු වෙන්නට පටන් ගෙන තිබේ. ඒ තව මාස කීපයකින් මා චුටික්කුන් සීයා වෙන හැටි මතක් වීම නිසාය.

(සේයාරුව දෙව්නිගෙන්)

Sunday, November 10, 2013

තුන්වැනි දේශකයා


මී අවුරුදු හත  අටකට උඩදී දවසක දේශකයන් පස් දෙනෙක් ඇවිත් හරි බැරි ගැහී , කලාතුරකින් ලැබුණු අවස්ථාවක විනාඩි විස්සක දේශනයක් ඇෂ්ටි  හැලෙන්නට දෙන්නම් කියා හිතමින් වේදිකාවේ වාඩි වී සිටියෝය. අවසාන අවුරුද්දේ ඉංජිනේරු ගැටයින් ගැටිස්සියන්ට රස්සා හොයා ගන්නට   මග හසර කියලා  දෙන ඉන්ඩස්ට්රියල් ඩේ  එක අදය

දේශනා ශාලාවෙන් එළියේ සැණකෙළි සිරියක් ගෙන තිබිණි. තැනෙක සිමෙන්ති කොම්පැනියක  වෙළඳ කුටියකි. අන් තැනෙක ඉදිකිරීම් සමාගම්වල එකිනෙකා පරයන සේ හැඩ  වැඩ ගැන්වූ  කුටි පෙළකි. ඔය අතරේ ඉංජිනේරු අංශවල සිසුන්ගේ හපන්කම් පෙන්නන නිමවුම්ය. කිරි පැකට්, නූද්ලෙස්, බර්ගර්ස්   මෙකී නොකී රස බොජුන් විකුණන අවන්හල්ම දෙකකි.

මේ අස්සෙම   ලාහට ගෙම්බන් එකතු කරන්නාක් සේ දුව දුවා හතළිහක් පනහක් වූ කරදඬු උස වූ ඇට්ටර පහේ කෙල්ලන් කොල්ලන් පිරිසක් දේශනා ශාලාවකට ගාල් කර ගන්නට  තරුණ කතිකාචාර්යවරියන් සමත් වෙද්දී එතුමියන්ලාගේ හොඳ පණ  ගිහිල්ලාය.

අද මේ දේශක මහත්තුරුන්ට එන්න කියල අපි විශේෂයෙන් ආරාධනා කලේ ඔවුන් විවිද ක්ෂේත්ර වල කාලයක් තිස්සේ රස්සා කරලා අද ඉන්ඩස්ට්රි  එක මොකක්ද කියල දන්නා නිසයි, මේ ප්රවීණ ඉංජිනේරුවන් පිරිස තමන් ඉගෙන ගත්තු හැටි ඒවා රස්සාවට යොදා ගත් හැටි දැන් ඔබ ඉදිරියේ රඟ  දක්වා..  සමා වන්න දේශනා කර පෙන්වනු ඇත

ට්රා න් ටිරින් ටිරින් ට්රානන් ටිරින් ටිරින්

පළමු දේශකතුමිය නැගී සිටියාය .

ඇය   පටන් ගත්තේ පහේ සිස්සත්තයෙනි. මම සිස්සත්තේ හොඳට පාස් වුනා ඊට පස්සේ ලොකු ඉස්කෝලෙක. මුල ඉඳන්ම පිළිවෙලකට ඕනෑකමින් වැඩ කරපු නිසා මගේ පුංචි කාලේ ඉඳන් දුටුව හීනේ හැබෑ උනා. තමයි විස්ස විජ්ජලේට එන එක . ආවේ ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න. මම මෙහෙ ඇවිල්ලත් හොඳට වැඩ කළා . දෙන සටහන් දෙතුන් පාරක් කියවලා හැමදාම අතිරේක පොත්පත් බැලුවා. මම හොඳ පන්ති සමර්තයකුත් එක්ක තමයි පිටවුනේ.

මම වැඩ කරන තෙල් පිරිපහදුවේ ඕනෑම බ්රේක් ඩවුන් එකකදී  මම මෙහෙදී ඉගෙන ගත්ත දැනුම  පාවිච්චි කරනවා. මම තුන්වෙනි අවුරුද්ද්දේ යාන්ත්රිරක ඉන්ජිනේරු විෂය සටහන් ඔක්කොම වැඩපොළට ගෙනිච්චා. ඇය උදාහරණ පෙන්වයි. මේ බලන්න මේවා යොදා ගත්තු තැන.

මේ දේශනය ඇසෙද්දී කොල්ලන් කෙල්ලන් හීන් දාඩිය දමාගෙන මලානික මුහුණින් බලා සිටියෝය. තුන් වැනි දේශකයාත් ළමුන් මෙන්ම විපිළිසර වී සිටියේය.ඔහුද තුන්වැනි අවුරුද්දේ හා හතරවැනි අවුරුද්දේ ඉගෙන ගත්තේ මොනවාදැයි කල්පනා කළේය, කල්පනා කළේය . එහෙත් ඔහුට හරියට මතක් වුනේම නැත.

දෙවන දේශක තුමාගේ දේශනයේදී අසා සිටි සියල්ලෝ සුසුම් හෙලන්නට පටන් ගත්තෝය. ඔහු විෂය ධාරාවේ සමහර  කොටස් කට පාඩමින් කියද්දීය. අවුට් වෙලා අවුරුදු ගානකට පස්සේ මෙච්චර මතකයක්. ඔහුත් ඉගෙනුමේ ජය දද  නංවන්නට පටන් ගෙන තිබුනේ පහේ සිස්සත්වයෙනි. ඉන් පසු හොඳින් ඉගෙනීම කර උගත් දෙයින් රටට වැඩක් කරමින් සිටියි. එක එක අවුරුද්ද වැඩ සැලසුම් කර ගත්  හැටි

ඉන්ජිනේරුවෙක් වෙන්නට  පොඩි කාලේ ඉඳන්ම සැලසුම් සහගතව ගමන ගැන ඔහු ඉතා සංයමයෙන් විස්තර කළේය. ඔහු කර තිබු ප්රස්චාත් උපාධි  පවා අවුරුදු ගානකට කලින් සැලසුම් කර ගෙන හිතා හිටි හැටියටම සිද්ද වී ඇත

මේ දෙදෙනාම අත ගැසූ හැම වැඩක්ම හිතුවාටත් වඩා සාර්ථක කර ගත වාසනාවන්තයෝය. අලුත් නිපැයුමක් කලත් එක පාරින් වැඩේ ගොඩ දමා ගෙන තිබිණි.

දෙවන දේශකයා පටන්ගත් බිස්නස් වැඩේද එසේමය. පටන් ගත්  දවසේ පටන් සාර්ථක වුනු ඔහුගේ ව්යාපාරය එකදු කුඩා පසු බෑමකට හෝ  ලක් වී නොතිබීම පුදුම සහගතය.

මේ දේශනා දෙක ඉවර වෙන විට බොහෝ දෙනෙකුගේ මුහුණු අඳුරින් බර වී තිබිණි. ඇයි දෙය්යනේ රස්සාවක් කරන්න මෙච්චර අමාරු. ගිය වාරේ උගන්නපු ඒවා මේ වාරේ මතක නැති අපට අනාගතයක් තියේද? වැඩි දෙනෙක්  සිතුවෝය.

ඊළඟට තුන්වැනි දේශකයාගේ නම කියවෙන විට  ඔහු තිගැස්සී බැලුවේය.   වනවිට ඔහු කල්පනා  කරමින් සිටියේ  තමන්ව  මොන එහෙකට මේ දේශනය කරන්නට එක්කාසු කර ගත්තාද කියලාය.

තුන්වන දේශකයා තම කෙටි දෙසුම පටන් ගනිද්දීම  මෙතෙක් සැසියේ ගලාගෙන    ඒකතානමය සුගම රිද්මය අවුල් කළේය. කොටින්ම ඔහු ගම කෑවේය.

මුලින් කතා කළ  දෙදෙනා කොපි කරමින් ඔහුත් කතාව පටන් ගත්තේ පහේ සිස්සත්තය ගැන කියමිනි.

‘මම පහේ සිස්සත්තේ නම් ෆේල් උනා

එසැනින්ම මේ දේශකයා මෙතැනට නොගැලපෙන බව බොහෝ දෙනාගේ මුහුණුවල  පල වූ අදහස විය. එක්කෝ මේ මනුස්සයා මේ වගක් නොකියා ඉන්නා තිබ්බා. තවත් කෙනෙක්   හිතුවේය.

තුන්වන දේශකයා දිගටම කතාව කරගෙන ගියේය.

පහේ සිස්සත්තේ ෆේල් නිසා මම ටව්මේ ඉස්කෝලෙට ගත්තේ නෑ . මටවත් අපේ ගෙදර කිසිම කෙනෙකුට ඒකේ වගක් තිබ්බේ නෑ. හතේ පන්තියේදී මම තරග විබාගයකින් ලොකු ඉස්කෝලෙට ගියා.
සාපෙ හා උපේ මම අපේ අම්මාට කැවුම්  උයන්න හිතෙන ගානට පාස්  වුනා.

මගේ තුන් හිතකවත් තිබ්බේ නෑ  ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න. අපේ ගෙදර කාගේවත් ගැන අදහසක් තිබ්බේ නෑ . මට අරක කරන්න මේක කරන්න කියල කරදරයක් තිබ්බෙත් නෑ .

මම මෙහෙ ඇවිල්ල පළමුවෙනි අවුරුද්ද යන්තම් පාස් වුනා. දෙවැනි අවුරුද්දේ වැඩ පහෙන් හතරක්ම ෆේල් . ඒත් තුන්වෙනි අවුරුද්දේ අවුරුද්දට අයිති වැඩ හයයි කලින් අවුරුද්දේ ඉතිරි වෙච්ච වැඩ  හතරයි සේරම වැඩ දහයම පාස් උනා.

වැඩ දහයම පාස් වෙච්ච අවුරුද්දේ මම චිත්රපට සංගමේත්, කළා කවයේත්, තව ගොඩක් සමිති සමාගම් වැඩ අටෝරාසියකටත් කර ගැහුවා.

හතරවෙනි අවුරුද්දේ  එක එක  හේතු අහේතු  හින්දා එච්චරම වැඩක් දාන්ට  බැරි උනත් මම විබාගේ වැඩ ටික ඔක්කොම පාස් වෙලා එලියට ආවා.

ඉන් පස්සේ අවුරුදු දහයක් යනකම් මෙහෙ ඉගෙන ගත්ත කිසිම දෙයක් මට කෙලින්ම වුවමනා වුන් නෑ . පාඩම් කොටස්  තෝරලා වෙන් කරලා කියන්න බැරි උනත්  අවබෝදයක් හා ඉවක් ලැබිලා තිබ්බ අවශ් දේ අවශ් වෙලාවට තීරණය කරන්න.

සබාවේ සිටි කොල්ලන් කෙල්ලන්ගේ අඳුරු වී  තිබුණු මුහුණුවලට එලිය වැටී තිබිණි. ඔවුන් දෑස් අයාගෙන මුව විවර කරගෙන තුන්වන දේශකයා දෙස බලා සිටියෝය.

මම හිතන්නේ මේ සරසවියේ ගත කරපු  අවුරුදු හතරත් මම කරපු තවත් එක ට්රේනින් කෝස්  එකක් විතරයි. ඒක ටිකක් කල් දික් උනාට මගේ ජීවිතේම නෙවෙයි.

තව එකක්. මම අලුතින්  සමාගම් හතරක් පටන් ගත්තා. ඒවායින් තුනක් බංකොලොත් උනා. එකක් හොඳට කරගෙන යනවා.

මට ඉස්සෙල්ල කතාකරපු දේශක තුමයි දේශක තුමියටයි මම ගරු කරනවා. ඔවුන් තමයි මේ රටේ සම්පත්. තමන් උගත් දැනුම ක්රමානුකුලව රටේ දියුණුවට යොදවනවා. අලුත් දැනුම හොයා ගෙන යනවා. ඔවුන් වාසනාවන්තයි.

ඒත් වගේ පිරිස ටික දෙනයි ඉන්නේ. වැඩි හරියක් අපි වගේ  ලාබ අලාබ   ජය පරාජය මාරු වෙවී ලබන උදවිය.    මිනිස්සු හැලෙන්න පටන් ගන්නේ  පහේ සිසත්තේ ඉඳන්. තව ටිකක් දහයේ විබාගෙන්. වැඩි කොටසක් උසස් පෙලින් හැලෙනවා. ඒත් මේ  කවුරුත් ජීවිතෙන් හැලෙන්න ඕනි නෑ .

මට කියන්න තියෙන්නේ මගෙන් කිසි ආදර්ශයක් ගන්න එපා . ඕගොල්ලෝ කැමති විදිහකට වැඩ කරගෙන යන්න. මම මේ දේශනාවට කරපු ආරාධනාව බාර ගත්තේ මගේ සමාගමේ ඔබ තුමන්ලා හත් අට දෙනෙකුට රස්සා අබැර්තු තියෙනවා කියන්න

මගෙන් උපදෙසක් ඕනිම නම් මම දෙන්නම්මේ ඉන්ජිනේරු රස්සාව හරි නෑ  කියල හිතුනොත් ඕනෑම වෙලාවක ඔබතුමන්ලා  වෙන වැඩක්  බලා ගන්න . ප්ර්ස්චාත් උපාදිය කලා වලින් කරන්න ආසා නම් කරන්න. තාම මෙහෙ අමාරුයි.. පිට රට පුලුවන් .

ජීවිතේ දවස් මාස අවුරුදු ඇවිත් යනවා. කාලය ගෙවෙනවා. ජීවත් වෙන්න තරම් ආදායමක් උපයා ගන්න පුළුවන් නම්  පසු තැවෙන්න එපා. ආයිමත් වෙනස් වෙන්න නොගැලපෙන දේ අත අරින්න අලුතින් පටන් ගන්න වයස් සීමාවක් නෑ . තමන්ට තමන් නැති කර ගන්න එපා. එච්චරයි.

ඉන් පසු සබාව මදක් නිස්සබ්ද වූ අතර  ප්රශ්ණ  ඇසීමේ වාරයේදී කිසිවෙක් කිසිම දෙයක් තුන්වන දේශකයාගෙන් ඇසුවේ නැත. වෙනුවට  දවස්වල කලා  කවයේ වැඩද සරසවි රසකතා ගැනද කතා කරමින් රසවත්   වුවෝය. හතරවන දේශකයාද පස් වන දේශකයාද ඉන් පසු සබාවේ කතා බහට ඉතාමත්ම සැහැල්ලුවෙන් සහබාගී උනේ රස කතා කියමිනි.

සැසි වාරයෙන් පසු මේ ගාම්බීර සබාව ගොන්පාර්ට් එකක් කර දැමු තුන් වන දේශකයා වට කරගත් අන්තිම අවුරුද්දේ සිස්ස සිස්යාවෝ කැකිරි පලමින් මොන මොනවාදෝ කියමින් සිටියහ.

විය යුතු පරිද්දෙන්ම තුන්වන දේශකයාට ඉන්පසු කවරදාකවත් කිසිම සරසවි දේශනයකට ආරාධනා ලැබුනේ නැත.


(සටහනසත් අත්දැකීමක් අතිශයෝක්තියට නංවා ලියා ඇති  ලියමනක් බැවින් සීරියස් නොගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටීමි )

Image: The Guardian