ගේ දොර විකුනාලා.. ගමකට නයි ඇදලා ...

දෝනීගේ පන්තියේ දරුවන් හැමෝම පාහේ ළමා  නාට්ය උළෙලක්  සඳහා හවස පුහුණු වීම් වල නිරත වෙති. වෙනදා තිබුණු නෙට් බෝල් ප්‍රෑක්ටිස් අර සංගම් මේ සංගම් මදිවාට මේ හින්දාත් හැමදාම හවස් වෙනකන් ඉස්කෝලේ ළඟ ගාටන්නට බැරි නිසා මම කිව්වේ ඔය තරම් අතිරේක වැඩ නොකර නිදහසේ ඉන්නටත් පොතක් පතක් බලා ගන්නටත් කාලය ඉතිරි කර ගන්න යි කියලාය.

'දුවේ ඔය තරම් මහන්සි වෙන්නේ මොකටද? හැම දේම බදා ගෙන ඉඳලා අන්තිමේ මට වගේ වෙයි.' එහෙම කියලා කට ගන්නට කලින්  'ඇයි දැන් ඔයාට මොකක්ද වෙලා තියෙන්නේ ?'' කියා ළමයින්ගේ අම්මා මගේ ඇඟට ගොඩ වුවාය. 

ඇත්ත නේන්නම් මට මොකුත් වෙලා නෑනේ.

ඒත් මගේ හිත එතැන නොරැඳවී  දශක කිහිපයක් එහා අතීතයට ඉගිල්ලී ගියේ මටත් නොකියාමය
මා කුඩා කාලයේ නාට්‍යය කලේ පුංචි ඉස්කෝලේ සිමෙන්ති වේදිකාවේදීය. සති දෙකකට වරක් සාහිත්‍ය සමිතියට අපි නොවරදවාම නාට්‍යයක් කළෙමු. කිසිම ගුරුවරයෙකුගේ උපදෙස් නොලබා පන්තියේ යාළුවො එක්කාසු වී කළ  මේ රංග ජවනිකා දෙක තුනක් මට මතක් වේ.

සුබ සහ යස නාට්‍යය කරද්දී යසලාලක තිස්ස රජ්ජුරුවෝ සුබ සේ වෙස් මාරු කර ගනිද්දී ඇඳුම් මාරු කර ගත්තේ සබාව මදදීමය. එහෙත් සබා තොමෝ කොක් හඬ ලන්නට පටන් ගත්තේ අපි ඇඳුම් මාරු කරන කොට නොව අපි මුහුණේ අලවාගෙන තිබු රැවුලත් ගලවා මාරු කරද්දීය.

තවත් දවසක සපතේරු කතාවක් රඟ  පාද්දී අපට එක විදිහේ දිග කලිසම් වුවමනා විය. අම්මා පරණ පිජාමා සරොම් කිහිපයක් කපා පුංචි මිතුරන් තුන් දෙනාට  වෙලාවේ හැටියට එක වගේ  දිග කලිසම් තුනක් මසා දුන්නාය.

කතාවේ දෙබසක් කියමින් බිම වාඩි  වෙන දර්ශනයකදී මගේ අලුත් කලිසම බරාස් ගා ඉරී විවර වූ විට සාහිත්‍ය සමිතියේ වැඩ මහා හිනා හඬ මැද්දේ  නතර වී ගියේය.

ඊළඟට නාට්‍ය මතකය පේරාදෙනි වල ගාවට ගොස් මාර ගස් හෙවනේ පැල පදියම් වෙයි.

කලින් කිහිප වතාවක් නරඹා තිබුණු හුණු වටයේ කතාව නාට්යය පේරාදෙණි වලේ පෙන්නු දවසක අපි  සරච්චන්ද්ර  එළිමහන් රඟහලේ රූස්ස රොබරෝසියා ගහ පිහිටි පඩි පේලියේම වාඩි වී සිටියෙමු.

සයිමන් සශාවා  ගෘෂාගෙන් බහ ඉල්ලන ජවනිකාව රඟ දැක්වෙයි. සොල්දාදුවාගේ ප්රශ්නාවලිය( මතක හැටියට)
ගෑණු  දරුව කොයි පළාතේද කියල දැන දන ගන්න කැමතියි.
ගෑණු  දරුවාගේ ඉවසීම කොහොමද? සීත කාලේ ඇපල්  එහෙම ඉල්ලාවිද ගැණු දරුවා.
දියේ ඉන්න මාලුවෙක් වගේ ගෑනු දරුවා නිරෝගිද කියල දැන ගන්න කැමතියි.

මේ ප්‍රශ්ණ  සියල්ලටම හුරුබුහුටි රසවත් බසින් පිළිවදන් දෙන ගෘෂා  අවසාන ප්‍රශ්නය අසන තෙක් රැඳෙන්නට කල් වේලා නැතියෙන් මෙසේ කියන්නීය.

ඊළඟ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ :ඔවු මම කැමතියි !

මේ වචන පෙළ  ඇසෙනවාත් සමගම වලේ අඳුරු මුල්ලක සිටි එකෙක් අවට කඳු වළලු සිසාරා යන හඬකින්  මෙසේ කීවේය.

අන්න කෙල්ලෝ '

මෙය මොන තරම් නාට්යමය ස්වරයෙන් කියවුනාද යත් සමහරුන්ට අසුනේ මේ නළුවේම  කොටසක් ලෙසයි. එම කට හඬේ තිබු  දුක්බර එහෙත් හාස්‍ය මතු කරවන ස්වරය නිසා එවදන් ඔහුගේ හද පත්ලෙන්ම නැගුනු ඒවා බවකි හැඟුනේ. 

හිත ගත් මියුලැසියන්ගෙන් යාලු වෙන්නට ඇසීම පළමු විමසීමෙන්ම බෑ  කීම. මනෝ ගැසීම . ආයිමත් ඇසීම.එවර හා කීම හෝ බෑම කීම හෙවත් ඇණ ගැනීම සරසවි දිවියේ සුලබ මනෝ බාවයකට මුල් හේතුවයි.

ඒ නිසාම අඳුරේ ඇසුණු හඬ ගෑමත් සමගම එළිමහන් රඟ හලම සිනා හඬින් ගිගුම් දෙද්දී වේදිකාවේ සිටි සයිමන් සෂාවාගේද  මුවේ මන්දහාසය උතුරා ගියේය.  ගෘෂාගේ මනාපය ලැබීමේ සතුටු මුහුණින් යුතුවම ඔහු එළිමහනේ රළ නගන රස සාගරයටද  එක්කාසු  වුනේය.

අවුරුදු පතා සරසවි පීඨ  දිනයන්ට තොවිලයක්ද ඇතුළු මතක හිටිනා නාට්‍ය දෙක තුනක් අපේ කට්ටිය විසින් එකතු කලා වුනත් මට තාමත් සුනිල් ශාන්තයන්ගේ මිහි කත නලවාලා ගීතය කොහේ හෝ ඇසෙද්දී අපේ  අවසන් නාට්‍යයේ පළමු ගීතමය ජවනිකාවට අනුව රඟන්නට සිතෙයි.

අවූරුදු ගණන් වැහි වැහී ඇරි  ඇරී කල් ඇදුණු  සරසවි ජීවිතයේ අවසන් අවුරුද්දේදී පිටව යන්නට තිබ්බේද අග මුල නොමැති නුහුරු විපරිත සමාජයකටය. අහිංසක පම්පෝරි ගසමින් බලාපොරොත්තු ගොන්නක් සමග කැම්පස් ආ ගමේත් නගරයේත් කොල්ලන් හා කෙල්ලන් ඒ වන විට අරමුණකින් තොර හිස් බවකින් පෙළෙමින්  සිටියෝය. ළමයින් දෙතුන් දෙනෙකුට ඉගැන්නු සමහර දෙමවු පියන්ගේ ගේදොර උකස් වී තිබුනේ ගත්තු බැංකු ණය ගෙවා ගන්නට පරක්කු වූ නිසාය. කොල්ලන් ඉක්මනට සරසවියෙන් පිටවී හොඳ රස්සාවකට ගිය පසු හදා ඉවර කරන්නට බලාපොරොත්තුව සිටි ගෙවල් බාගෙට වැඩ නිම වී  දිය සෙවෙල් බැඳෙමින් එහෙම්මම තිබිණි. කෙල්ලන්ගේ බර අහවර වූ පසු යන්නට සිටි වන්දනා ගමන් විනෝද ගමන් තවත් අම්මලාට කවදාවත් යන්නට නොහැකි විය.

මේ මානසික පරිසරයේදී වුවද අපේ අවසන් නාට්‍යය සඳහා හොඳ උද්යෝගයක් තිබිණි. ගෙවල්වලින් ගෙනා පරණ මැන්ඩලින් හා වයලින් හොයා ගත් සංගීත කණ්ඩායමක් බැචාලා හා බැචිලා අතරින් මතු විය. මේ පිරිස මීට කලින් ගාන්ධර්ව සබාවලදී හෝ අනෙකුත් ආර්ටිස්ට් පන්නයේ වැඩ වලදී එළි පහලියට ආවුන් නොවීය.
නළුව ඇරඹුණේ කෝලම් ඇඳුමින් සැරසුණු  ගැටයන්  තුන් දෙනෙකු අපුරු රංගනයක යෙදෙමින් වෙදීකාවට ගොඩ  වීමත් සමගය. 'මිහිකත නලවාලා ' ගීයේ තාලය හා අනුවාදනය සහිතව මේ ගීතයයි ගැයුනේ

ගේ දොර විකුනාලා..........
ගමකට නයි ඇදලා........
සර-සවියට යන මේ........
පිටිසර හෙළ කොලු රැ  ළ    රැ  ව ටේ . ....


මේ පද පෙළ ඉවර වේද්දීම ප්‍රේක්ෂකාගාරය මොන තරම් මුසපත් වුනාද කියනවා නම් ඊළඟ විනාඩි හත අටේ   ගැයූ දෙඩූ  කිසිවක් කාටවත් අසුනේ නැත්තේ නොනැවතී නැගුණූ  ඔල්වරසන් හඬ නිසාය.

(සේයාරුව දෙව්නිගේය)