මගේ දැලි රැවුල

අපේ ගේ ඉස්සරහ  ජනේලය ඇරිය හැටියේම පෙනෙන චුට්ටන් උණ  පඳුර   විසිරුණු  කොළ වට්ටියක් දරාගෙන බට බට බට ගොන්නක්  උඩට විහිදුවාගෙන සිටියි. එය විසිතුරු මල් කඩයකින් මිලදී ගෙනත් ඉන්දුවේ දැන් අවුරුදු හය හතකට ඉස්සරය. මේ උණ පඳුර පේන මානයේ සිට සෙල්ලම් කරන්නට  අපේ දෝනියන්  කැමතිය.

ලොකු  දෝනී  දෑවුරුදු ළදරියක්ව සිටියදී අප කොහේදෝ යද්දී පාර අයිනේ ළඟ ළඟ පේලියට උණ  බට හිටවා පිදුරු සෙවිලි කර තිබු එළවලු කඩයක් ළඟ නතර කරන්නයි ඇවිටිලි කළාය . ඉන්පසු බොහෝ වෙලාවක් උණ බට අල්ල අල්ලා  කොහේදෝ චමත්කාර ලෝකෙකට ගිය ඇය එතැනින් ආපසු ආවේ සැහෙන වෙලාවක් අරගෙනය.උපතින්ම ලැබුණු උරුමයක් සේ ඇයට උණ ගැන උනක් තිබේ, ඉතින් ඇය ගෙදර වත්තේ කුඩා උණ පඳුර  ලඟට යන්නට ආසා කිරීම අහන්නත් දෙයක්ද?

ඒත් ඇයට උණ  පඳුර ළඟටම යන්නට අවසර නොලැබෙයි. දවසක් උණ පඳුර අස්සේ සිට එලියට ඇදී ආ ගැරඬි පැටියෙකු අපේ රඹුටන් ගහේ  සිටි ඇටි කුකුලා පාත් වී ඩෑහැ ගන්නා හැටි ඇයද දුටුවාය. ඒ නිසා සෙල්ලම් බෝලයක් උණ  පඳුර ලඟට ගියත් ඇය තනියම ගොස් ඇහිඳ ගන්නේ නැත.

උණ  පඳුරක් හෙවනේ ගහල කොළ ගොල්ලේ සැඟවුණු වෛවර්ණ රබර් බෝල මෙන් උණ පඳුරු හා මුසු වූ මගේ කතන්දර සැඟවී තිබෙයි, මම ඒවා කාටත් හොරින් වරින්වර බලා අල්ලා චමත්කාරය විඳ  ආයෙමත් එතැනම දමා එන්නෙමි.

ඉන්දියාවේ කේරලයේ රාජ්‍ය බම්බු සංස්ථාව කියා එකක් තිබේ. උණ  බම්බු වලින් සෑදු අත්කම් කැටයම් පමණක් නොව ගේ දොර බඩු මුට්ටු  පවා බොහෝ සෙයින් තිබෙන එරට වාසී මාගේ මිතුරකුටද  උණ ගැන මහත් උනක් තිබේ. ඔහුගේ ගම්මානෙය් ගඟ අවට තිබුණු අනන්තවත් උණ පඳුරු ගැන ඔහු නිතර කියවයි. ගිය අවුරුද්දේ  ඔහු මට ලස්සන උපන් දින කාඩ් එකක් දුන්නේය. උණ පඳුරු හෙවණක වාඩි  වී දරුවෙකුට කිරි දෙන මවකගේ සෙනෙහබර මුහුණකි. ඊට දකුණු පැත්තේ මෙසේ ලියා තිබිණි.

'ඔබ අඬද්දී අම්මා සිනාසුන එකම දවස ඔබ උපන් දිනයයි' 

ඔබට සුබ උපන් දිනයක් වේවා!!.

මේ කතාව මම කොතෙක් වාරයක් කියවා තිබුණත් අම්මා ගැන කතාවත් උණ පඳුරු වල කතාවත් එක සැරේ මතක් වෙද්දී හීන් සැරේ මුවට හිනාවක් නැගුනේය. ඔය කතාව ඇත්තම නොවෙයි.මම ඉකි ගසා හඬද්දී මාවත් තුරුළු කරගෙන අපේ අම්මා හිනා වුනු තව දවසක් තිබු බව මම දැන සිටියෙමි.

අවුරුදු කාලය ලං වෙද්දී අපේ අයියලා මේරු උණ  ගසකින් පුරුක් තුන හතරක් කපා ගෙනෙන්නේ  උණ වෙඩිල්ල හදන්නටය. අවුරුද්ද පුරා සතෙන් සතේ එකතු කළ පුංචි මැටි කැටය බිඳ සල්ලි එක්කාසු කර ලාම්පු තෙල් කඩෙන් ගේන්නේ උණ  වෙඩිල්ල පණ  ගැන්වීමටය.

කාල තුවක්කුවක් අටවන්නාක් මෙන් ලී කරුවක් උඩ උණ දණ්ඩ  රඳවා ගත් විට. එහි එක කොනක් බිමය එකක් ඈත කඳු වළල්ල දෙසට එල්ල වී කරුව උඩ  රැඳවී තිබෙයි.  බිම ගෑවෙන කෙලවරේ පුරුක් බිත්තිය සිදුරු  කරන්නේ නැති මුත් වෙඩි පිටවන පැත්තේ පුරුක් අතර බිත්ති බිඳ  තනි කාල තුවක්කු බටයක් හදා ගැනෙයි. බිම ගෑවෙන පැත්තේ මතුපිටේ  අඟලේ අඟලේ සිදුරක් හාරා ගන්නේ  මුනිස්සම් කෙටීමටය. මුනිස්සම් යනු වෙන මොනවත් නොව ලාම්පු තෙල්මය.

උණ කොටයේ යට පැත්තේ ලාවට ගිනි මාලයක් ගසා කොටය රත් වූ පසු උණ වෙඩිල්ලේ සිදුරට ගිනි පුලින්ගුවක් ලං කරද්දී වෙඩි පත්තු වෙන්නට පටන් ගනී. මුලින් මුලින් පුස් වෙඩි 'බෑන්'සද්දෙන්  නිකුත් වුවද උණ  කොටය හොඳින් රත් වෙද්දී  කඳු වළලු දෙවනත් කරන වෙඩි හඬ නැගේ. දැන් මොන තරම් අනතුරුදායකදැයි  හිතුනත් මේ සෙල්ලම හොඳ පරෙස්සමින් කරන්නට කොලු කුරුට්ටෝ දැනුවත් වී සිටි නිසා උණ වෙඩිල්ල මුල් වූ  අතුරු ආන්තරාවක් ගැන මා අසා තිබුනේ නැත.

අපි කඳු මුදුන් වලට ගොස් වැඩිම සබ්දය පිටවන උණ  වෙඩිල්ල අයිති කාරය ගැන සෙව්වෙමු.. පහුවදා ඉස්කෝලේ කතා කරන්නෙත් උණ වෙඩි ගැනය. ඒ අවුරුද්දේ ගමේ කොළු රැල අතර වීරයන්  වෙන්නේ සද්දෙන්ම  හඬ පිටවෙන උණ  වෙඩිල්ලේ අයිතිකාරයන්ය. තරගයක් නෑ කිව් ගමේ තරගය.

අයියා හා යාළුවෝ උණ වෙඩි පත්තු කරද්දී අපි අත් උදවු කාරයෝය. ඒ වෙඩිල්ලෙන් පසු උණ බටයේ පිරෙන දුම කුඩා සිදුරට මුව ලං කොට පිඹ ඉවත් කරන්නටය.

වෙඩිල්ලට ගිනි පුලින්ගුව ලං කරන කට පුංච වටේට දැලි තට්ටු බැඳෙයි.

දවසක් මෙහෙම බැඳුනු දැලි තලියක් ඇඟිල්ලට ගෙන මම මුහුණ පුරා ගා ගත්තෙමි. හීනියට උඩු රැවුලත් ඇඳ  ගත්තෙමි.

දැන් බලා සිටින සියලු දෙනාට එය විකට ජවනිකාවකි, මම රඟමි. අයියා හා යාළුවො උණ වෙඩි පත්තු කරද්දී මට කවටකම් කරති. අම්මා හා අක්කලාත් හැන්දෑ අඳුර පාත් වෙන මිදුලේ දසුන බල බලා  සොම්නස් වෙති.

ඔය වෙලාවේම අපේ තාත්තා කොහේදෝ දුර ගමනක් ගොස් බඩු මලු උස්සගෙන හොඳටම මහන්සියෙන් ගෙදරට ගොඩ උනේය. ඔහුගේම වචනවලින් කියනවානම් තාත්තා එදා සිටියේ උරූ ජුවල් ගිහිල්ලාය. ඒ කාගේදෝ අකටයුත්තක් ගැන උරණ වීම නිසාය.

මේ කිසි දෙයක් නොදත් පුංචි පහේ මන් මිදුලට ආ හැටියේම දැලි තවරා රැවුල ඇඳ  ගත් මුහුණ තාත්තා වෙත පෑවේ ඔහු සතුටු කරන්නටය. එත් මට ලැබුනේ බලාපොරොත්තු වුණු  ප්‍රතිචාරය නොවේ.

'පොඩි පුතා මොන  විකාරයක්ද ඔය. මුනේ දැලි තරියක් ගාගෙන . ගිහින් හෝද ගන්නවා ගුටි නොකා.'

මගේ යටි තොල පෙරළී ,මුහුණ විරුවන් වී කඩා හැලුණු කඳුළු පේලියට රැවුල හේදී ගිය නිසා ලිඳ ලඟට යන්නට ඕනෑ  වුනේ නැත.

මම ඒ වෙනුවට කලේ අම්මාගේ තුරුළට පැන ඇති තරම් හැඩීමය.

මාව ලෙහි හොවාගෙන අම්මා මා සනසද්දී මට තවත් අනාගත අනතුරක් ගැන හැඬුම් අස්සේ කල්පනා වුනේය. ඇඬිල්ල නැවැත්වූ. මම  අම්මාගේ මුහුණ දෙස බැලුවෙමි.

'අම්මේ;

'අයි මයේ පුතේ'

චිමිනි ලාම්පු එළියෙන් ශෝබමානව තිබුණු අම්මාගේ මුහුණ දෙස බලාගෙනම  මම මෙලෙස ඇසුවෙමි.

'එතකොට අම්මේ කවදාහරි.... මට නැවත ඉකි ගැසුනේය.

ඉකිය අතරින් මම ඉතිරි ටික කියා ගත්තෙමි.

' කවද හරි මගේ මුනේ ඇත්තටම රැවුල ආවොත් එදත් තාත්තා මට බනියිද?

අම්මා මා තදින් තුරුළු කරගෙන හයියෙන් සිනාසෙන්නට පටන් ගත්තාය.

මම දිගටම හැඬුවෙමි .

ඇය දිගටම සිනාසුනාය.

(Picture: indianetzone.com)