පහුවෙලා හමු වූ තාත්තා

ඉන්දියාව කියන්නේ කියවලා ඉවර කරන්න බැරි මහා නවකතාවක් කියලා මට සිතෙයි.  මහා සාගරේ වගේ සංකීර්ණ චරිත, වලාකුළු වගේ සැහැල්ලු චරිත, මහා අපුල චරිත, ඒ විතරක් නෙවෙයි ඔය ඔක්කොම ගති ලක්ෂණ එකට තියෙන චරිත මහා ගොඩක් හමුවන අපුරු පොතකි එය.

කාලිඩ් මගේ කන්තොරුවේම වැඩ කල විනෝදකාමී කිව් එස් කෙනෙකි. හයිදරාබාද් නගරයේ සිට පැමිණි ඔහු මට  මුණ ගැසී සෑහෙන කලක් යනතුරුත් ඒ හැටි කුළුපග කමක් අප අතර ඇති වුයේ නැත . අපි කතා බහ කලෙත් අඩුවෙනි.ඒ අපි දෙන්නාටම පොදු මාතෘකාවක් නොමැති නිසා වන්නට පුළුවන .

ඒත් කාලයත් යනවිට අපි එකම වාහනයේ වැඩබිම් බලන්නට යාමත් හවසට ඇවිදින්නට යද්දී මුණ ගැසීමත් නිසා ටිකෙන් ටික අපිට කතා බහ කරන්නට දේවල් එක්කාසු වුනේය.

දවසක් අහම්බෙන් මෙන් ඔහු තාත්තා ගැන කිව්වේය. ඒ අපි හවස ඇවිදිමින් සිටිද්දීය.

'අපේ තාත්තා 1996දී තමයි මලේ . එතකොට එයාට අවුරුදු අසු හයයි . අවුරුදු අසූ ගනන්වලදිත් තාත්තා හොඳට විනෝදෙන් හිටියා, හවසට ඇවිද්දා, ඩිප්ස් ගැහුවා. ව්‍යායාම කළා. 

උඹ විශ්වාස කරපන් මම ඉපදෙනකොට අපේ තාත්තට පණහත් පැනලා. මම පවුලේ දොළොස්වැනියා. මට තේරෙන වයසේදී මට හිතුනේ තාත්තා අපිට ගොඩක් ඈතින් ඉන්න කෙනෙක් කියලා, ඒත්  තාත්තා ගොඩක් වයසට ගියාට පස්සේ එයාට හිටිය හොඳම යාලුවා වුනේ මම. ඒ කාලේ තමයි තාත්තගේ අතීත කතා  මුල හිටන් මාත් එක්ක කිව්වේ. අපේ ගෙදර වෙන කාත් එක්කවත් කියලා නැතිව ඇති ඒවා .

අපේ තාත්තා අපිව තුරුලට ගත්තා කියලවත් මට මතක නෑ. තාත්තා වැඩ ඇරිලා ගෙදර එනකොට වටින් ගොඩින් කළුවර වෙලා . ඒ වෙලාවේ පවුලේ හැමෝම හිටියේ විශාල කෑම  කාමරයේ. කෑම කන්න විතරක් නෙවෙයි අපි පැදුරු එලාන පොත් කියෙව්වේ කාර්ඩ් සෙල්ලම් කලේ රණ්ඩු වුනේ ඒ ශාලාවේ ඉඳන්. ඇරත් අඳුර වැටුනට පස්සේ එලි පහලියේ ඇවිදින්නත් බෑනේ. තාත්තගේ කාමරේට යන්න ඕනි මේ කාමරේ මැදින්. තාත්තා අපිත් එක්ක එකතු වුනේ නෑ . කෑම කෑවෙත් තනියම එයාගේ කාමරේ ඉඳන්. අම්මා එයාට කෑම අරන් ගියා.සත්කාර කරා.

ළමයි ඉගෙන ගන්නේ කොහොමද කන්නේ බොන්නේ කොහොමද කියලා තාත්තා වද  වුනේ නෑ.  අම්මා අහස පොලව ගැට ගගහා ගෙදර ප්‍රශ්න කල්පනා කරෙත් නෑ . මටවත් හිතා ගන්න බෑ මේවා හැම දෙයක්ම මෙච්චර ලස්සනට උනේ කොහොමද කියලා. මට හිතෙනවා තාත්තගේ හිතේ තිබ්බ සැලසුමකට තමයි මේවා ඔක්කොම උනේ කියලා. අපි දොළොස් දෙනාම හොඳට ඉගෙන ගත්තා. ඒ විතරක් නෙවෙයි ළමයින්ගේ ළමයිනුත්  හොඳට ඉගෙන ගත්තා .

ඉතින් ඒ පළාතේ හැම පවුලක්ම එහෙමද? මම ඇහුවා
මොන? අපේ පැත්තේ  ඉස්කෝලේවත් ගියේ නැති ළමයි කොච්චර හිටියද ?
ඒකයැ  වැඩේ අපේ  තාත්තත් තව පොඩ්ඩෙන් ඉස්කෝලේ නොයවා  ඉන්නයි තාත්තගේ සීයා හදලා තියෙන්නේ'. ඔහු සැහැල්ලුවෙන් කිව්වේය.

කාලිඩ් එකම මාතෘකාව ගැන දිගට දිගට කතා කරන්නට අකමැතිය. මමද වැඩි කතාකාරයෙක් නොවන නිසා ඔහු මා සමග කතා බහ කරන්නට කැමතිය.

ඊටත් සෑහෙන දවසකට පසූ අපි කන්තෝරුවේ කලබල නැති හෝරාවක චිර ප්‍රසිද්ද කොහිනුර් දියමන්තියත් ,හයිදරාබාද් වල සිටි අන්තිම නිෂාම් රජතුමා ගැනත් ඔහුගේ නමින් ඉදිවූ ඔස්මානියා සරසවිය ගැනත්  කතා කරමින් සිටියෙමු. ඔස්මානියා සරසවිය උසස් පිළිගැනීමක් ඇති සරසවියකි.

'මගේ තාත්තාත් ඔකේ තමයි වැඩ කරලා තියෙන්නේ'. යමක් මතක් වූ කලෙක මෙන් කාලිඩ් කිව්වේය.
තාත්තා ඒකේ මොකක්ද කළ රස්සාව?. ' සීනියර් ලෙක්චරර්! '

ආ ඉස්කෝලේවත් නොයවා ඉන්න හදපු  මනුස්සයා  ඒ තරම් ඉහළට ඉගෙන ගත්තේ කොහොමද? මම ඇසුවෙමි.

කලිඩ් කවදාවත් නැති තරම් වගකීම්  සහගත මුහුණක් ආරෝපණය කරගෙන කතාව පටන් ගත්තේය.

'අපේ තාත්තා පුදුම දහිරියක් තිබ්බ මනුස්සයෙක්. ඒ ජවය තමයි අපේ ළමයින්ටත් තියෙන්නේ. තාත්තා  අපිව වඩාගෙන හුරතල් නොකරාට පරම්පරාවම  ඉස්සරහට තල්ලු කරා .

තාත්තාගේ පවුලේ කිසිම නෑදෑයෙක් අපි කවුරුවත් දැකලා නෑ . එයාට සහෝදර සහෝදරියෝ නෑ.
තාත්තට අවුරුදු පහ වෙද්දී  අපේ සීයා ඒ කියන්නේ තාත්තගේ තාත්තා මලා . අවුරුදු හය වෙනකොට තාත්තගේ අම්මත් මලා. ඒත් ඇය ලෙඩ ඇඳේ ඉද්දි තාත්තාගේ අනාගතේ හරිගස්සලා තියෙනවා . මෙහෙම කිය කියා ;

' පුතේ මෙහාට වරෙන්. අම්මා කියන මේ කතාව හොඳට හිතට ගනින් . උඹ මොන විදිහකින් හරි ඉස්කෝලේ යන්න ඕනි. හොඳට ඉගෙන ගන්න ඕනි. අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම නැතිව උනත් උඹට එතකොට හොඳ කලක් යාවි.  පුතාට මතකද  අපි දෙන්නා දවසක් අර විශාල නගරේ හයිදරාබාද්වල මසුඩ් මාමලාගේ ගෙදර ගියා.  මමත් මළොත් උඹ මෙන්න මේ පොත  අරගෙන  එහෙ  පලයන්.මේකේ ලියල තියෙන්නේ . ඒ ගෙදරට යන පාර. ඇඩ්රස් එක. උඹ අකුරු දන්නා කෙනෙකුට පෙන්නලා මේක කියවා ගනින්'

මේ කිසි දෙයක බරක් පතලක්  කාලිඩ්ගේ පුංචි තාත්තාට ඔලුවට වැටුනේ නැති ගානය. ඒත් අම්මා කී කතා මැදින් ඔහුට රසවත් මතක කීපයක් හිතට ආවේය. ඒ තමන්ගේ දුර නෑයෙක් වන මසුඩ් මාමාගේ ගෙදර ගිය ගමන හා බැඳී ඒවාය. ඔහු සිය පවුලත් සමග  සුවපහසු ලෙස සිටින හැටි, ලොකු ළමයින් ඉස්කෝලේ  ගිය උජාරුව ඔහුට මතක් විය. ජනෙල් කුරු අතරේ එල්ලී  කිරිදත්  පා හිනැහුණු දැරිය ඔහුට මැවී පෙනිණි . තාත්තා මියගිය අලුත අම්මාත් සමග මසුඩ් මාමලා ගෙදර ගොස්  සිටි දවස් කීපය ඔහු ජීවිතයේ සතුටින්ම සිටි කාලයයි.

අම්මා  අනුමාන කළා වාගේම ඇය තවත් සති කීපයකින් මිය ගියාය.

පවුලේ තාත්තාගේ පැත්තේ නෑදෑයින්  පැමිණ අවමගුල කළාට පසු කාලිඩ්ගේ තාත්තාට සිදුවුනේ මසුඩ් මාමලා ගෙදර යන එක කෙසේ වෙතත් සීයාගේ අණට කීකරු වී ඔහුගේ ගෙදර යන්ටය.  රෙදි උරයක දමාගත් පරණ නුල් රෝද, රබර් කෑලි  කීපයක් වූ ඔහුගේ මුළු සේසතට අම්මා දුන් අර ඇක්සයිස් පොතද කොහොමින් හෝ එකතු වී තිබුණි .

සීයලා ගෙදර  අලුත් ජීවිතයත් සමග කාලිඩ්ගේ තාත්තාට  මා පිය සෙනෙහසේ අඩුව අමතකව ගියේය.ඔහු බඩවැටිවල දුවමින්, නාවර පෙරාගත් කොල්ලන් හා කෙල්ලන් සමග රැලේ වැටෙමින් හත් වැනි වියට එළඹියේය.

දවසක් පුංචි අම්මා කෙනෙක් පැමිණ සීයාට මතක් කලේ ' කොල්ලාට අවුරුදු හතයි දැන් ඉස්කෝලෙකට බාර දුන්නොත් හොඳයි නේද' .කියලාය

පුංචි තාත්තා මෙය අසා සිටියේය. ඔහුගේ හිත සතුටුන් පිරී ගොස් ඇත . අම්මාගේ වචන ඔහුට මතක් වුනේය.

'කොහොම හරි ඉස්කෝලේ පලයන් මයේ පුතේ !.

ඔහුගේ සිතුවිලි  සතුටු මාලිගාව සීයාගේ එක රළු නිගමනයකින් සුන්නද්දුලි වී ගියේය.

' මුට මොන ඉස්කොලද? නෑ නෑ  ඌ ඉස්කෝලේ යන්ට ඕනි නෑ !

එහෙත් හත් හැවිරිදි කොලුවාගේ  ඉස්කෝලේ යන ආශාව ලෙඩ ඇඳේ සිටි අම්මාගේ මතකයත් සමග ඇවිස්සී මොනතරම් ප්‍රචණ්ඩ ජවයක් ලබා දුන්නේද යත් ' ඉස්කෝලේ යනවාමයි' කියා ඔහු හිතා ගත්තේය.

මිදුලේ පරණ අත්තිවාරමක් උඩට වී කළුවර වෙනතුරු අඳුරු මුහුණින් එල්ලයක් නැතිව බලා සිටි ඔහුට හදිසියේ යමක් මතක් විය.පරණ ලට්ට ලොට්ට පීර පීරා සෙවූ ඔහුට එය හමු විය. ඒ තමයි පරම්පරාවක ඉරණම  වෙනස් කළ මසුඩ් මාමලාගේ ගෙදර යන පාර. ඒ අරුම පුදුම ඇඩ්රස් එක.

හංගාගෙන සිටි පුංචි කාසි කීපයක් සහ කොළ ගැලවී එල්ලා වැටෙන අත්අකුරු හා පින්තුර සටහන තිබු පොතත්  අරගෙන,පහුවදා උදේ පාන්දරින්ම  ඔහු කාටත් හොරා පාරට පැනගත්තේය.

කඩපිල්වල හා හරක් මඩුවල ලගිමින් , ගොන් කරත්තවල එල්ලී යමින්,  බැනුම් අසමින්, කාසියක් දී ගත්  පුරියක් පමණක් කකා ඔහු පපුතුරේ ගසාගෙන පරිස්සම් කරගෙන යමින් සිටි. දාඩිය කිලුටට අවර්ණව ගිය  සටහන් පොත පෙන්න පෙන්නා පාර හොයා හොයා මසුඩ් මාමල ගෙදර යන ගමනේ අත් නෑර යෙදුනේය.
දින දහයක් දොළහක් රස්තියාදු වී දැලිකුණු පෙරාගත් කොලුවා අන්තිමේ තමා උපන් ගෙදර සිට කිලෝ මීටර් දෙසීයක් ඈත පිහිටි, ජනාකීර්ණ හයිද්‍රාබාද් පුරයේ හරි තැනට පැමිණ සිටියේය.

අම්මාගේ බලාපොරොත්තුව හරියටම හරි ගියේය  කොලු පැටියා  සෝදා නාවා කන්නට දී තමන්ගේ ගෙදර නවත්තාගනීමට අලුත් නෑදැයෝ කැමති වුහ. ඔහුට අලුත් දෙමව්පියන් ලැබිණි . ඉස්කෝලේ යන්නට ලැබිණි. හෙවනැල්ල සේ පිටිපස්සේ සිටින අලුත් යාළුවන් හා සහෝදර සහෝදරියන් ලැබිණි.

හොඳින්ම ඉගෙන ගත් කාලිඩ්ගේ තාත්තා උෂ්මානියා විශ්ව විද්‍යාලයේ උපාදිය ලබා එහිම  රස්සාවට බැඳුනේය. ඔහුගේ අත ගත්  මනාලිය වුයේ  පුංචි කාලේ අර ජනෙල් කම්බි කුරු අතරින් එබිකම් කල දැරිය හෙවත් මසුඩ් මාමාගේ  දියණියයි. ඈ  තමා අපේ කාලිඩ්ගේ අම්මා.

අපේ තාත්තා විශ්ව විද්‍යාලයේ හොඳට ඉගැන්වීම් කළා කියලා ඉන්දියාවේ හිටපු සුදු ආණ්ඩුකාරයත්  සහතිකයක් හිටන් දීලා තියෙනවා. මගේ මිත්‍රයා කිව්වේය.

ඉන් පසු කන්තෝරුවේ තේ හදන නේපාල ජාතික ළමයාට ' දොර් සුලේයිමානි ' කියා  කියමින් පුටුවට වාරු වී සොම්නස් හඬින්  සිනාසුනේය.

ටිකකින් අපට ප්ලේන්ටි දෙකක් ලැබිණි.

ඔහු තේ එක තොල ගාමින් කල්පනා කරන්නට පටන් ගත්තේය.

තාත්තා තමන් කවදාවත් තුරුලට නොගත්තායි ඔහු කී නෝක්කාඩු පිළිගන්නට මම මැලි වීමි. මේ දැනුත් තම පියාගේ ඇකයේ නැලවෙමින් සිටින්නාක් මෙන් ඔහුගේ මුහුණ සොම්නසින් බරව තිබේ.

(සේයාරුව දෙව්නිගෙන් )