පොකට් ගහන්නට බැරි ආදරය

තට්ටු තිස් අටක් ඉහළට ගිය වෘත්තීය ජීවිතය ආයිමත් බිම් මට්ටමකට ගෙනල්ල තනියෙන් කොන්ත්‍රාත් කරන්න හිතන  මිනිස්සු ඉන්නවා මේ මං  වගේ. අබුද්දස්ස කාලේ ආවම මොනා කරනවද කියල කාටවත් කියන්න බෑ . පිට්ටු බම්බු ගොඩනැගිල්ලේ පිළිසකර වැඩ  ඉවර වේගෙන යද්දී  මට දිගටම ඒ වගේ රස්සාවක් කරන්න බෑ වගේ හිතුනා. තමන්ට ඕනි විදිහට වැඩ කරන්න තමන්ගේ වැඩක් පටන් ගන්න ඕනි කියල හිතුනා සුපුරුදු දෙවැනි වතාවට .

එත් මේක බිස්නස් මයින්ඩඩ් නැති මිනිහෙකුට කරන්න පුළුවන් දෙයක්  නෙවෙයි. රෝල ගෙනියන්න නොදන්නා කම හින්දා  ගෙදර ගෑනිගේ රත්තරන් බඩුටික බැංකුවට සින්න වෙලා ඉල්ලන්න පුළුවන් හැම තැනින්ම ණය අරන් අලුත් කොන්ත්‍රාත් ව්යාපාරෙත් ඇණ  ගත්තම කාගේ පිහිටද?

ආර්ථිකේ හොම්බෙන් යද්දී තමයි මම  අයියා මග පෙන්නපු රස්සාවක් කරන්න සිංහලේ  ගියේ. ඒ යනකොට ගෙදර පිච්චිය නෑ . ගෙදර උන්දැගේ රස්සාව නැතිවුනේ පොඩි එකා බලාගන්න  ගෙදර හිටපු කාලේ නිවාඩු වැඩ්පුර අරගෙන. ඇය උපාධි හා ප්‍රශ්චාත් උපාධි  සහතික සේරම පොඩි එකාගේ තොටිල්ලේ අතුරලා ගෙදරම ඉන්ට තීරණය කරපු  කාලේ .   බිරින්දෑ  හා දරුවා නැන්දා මාම ළඟ තියල තමයි මම සිංහලේ ගියේ . ඒක තරමක් හොඳ පඩියක් ගෙවන රස්සාවක්.

පළවෙනි පඩිය ගත්තයි කියමුකෝ. ඉඩෝරයට පොද වැස්සක් සේ  කාලෙකින් සල්ලි ටිකක් අතට ලැබුනා. තව  දවස් හතරක නිවාඩුවකුත්  හම්බුනා.බලන්ගොඩ ඉඳන් කඩුවෙලට වහනෙකින් ඇවිත් එතන ඉඳන් බස් එකේ. කිරිබත්ගොඩ යන බට්ට වෑන් එකක ඔලුව පාත් කරගෙන හිටගෙන ඉන්නවා.

කසාද බැන්දයින් පස්සේ ගෙදරින් දුරස්වෙලා සති කීපයක් ඉන්ට උන පලවෙනි වතාව තමයි තව ඩින්ගකින්  නිමා වෙන්න තිබ්බේ.

ණය තුරුස් වලින් කාටසක් ගෙවලා රත්තරන් බඩු  ටිකක්  බේරාගෙන පොඩි එකාට අලුත් ඇඳුම් ටිකක් අරන් දෙන්න අපි දෙන්නා හෙට ෂොපින් යන හැටි මැවිලා පෙනෙනවා.

එහෙම හිතනකොට මගේ හිතට ආවේ  කලිසන් සාක්කුවේ තියෙන බර ලියුම් කවරේ අතගාලා බලන්න ඕනි කියල පොඩි ආශාවක්.

අත සාක්කුව පුරා ගියා . ම්හු . කවරය අහු උන් නෑ. හිත හිරි වැටිලා ගියා . කහඹිලියා ගෑවිච්ච ගොබිලෙක් වගේ කමිස සාක්කු, කලිසම් සාක්කු ඔක්කොම අවුස්සා අවස්සා බලදී තෙරපිලා කුදුගහිලා හිටපු වැන්මේට්ලාට මල පැනලා. ඒත්  මගේ සියොළඟ ගිනි අරං .

දැන් මොකද කරන්නේ !මගේ හඬ පිටවෙන්නෙත් නෑ .

'බස් එක නවත්තන්ඩෝ  මගේ පඩි පැකට් එකට  ගහලෝ! .

බට්ටා වෑන්  එක ඉද්ද ගැහුවා සේ නතර වුනා.
බලන්න බලන්න හැමතැනම බලන්න. කවුද සැක ?
කවුරු සැක කරන්නද මට පෙන්නේ මගේ වගේම අසරණ උණු මුණු ගොඩක්.

පස්සේ බැරිම තැන . අතේ බෑග් එකත්  එල්ලගෙන  මම පරාජිත මුහුණින් වෑන් කට්ටෙන් බැහැලා කඩුවෙල පාලමෙන් එගොඩ වුනා . මම වාහනෙන් බැස්ස තැන. දුට රසකැවිලි ගත්තු තැන හැම තැනම හෙව්වා.  ලියුම් කවරේ වටිලාවත් තියෙනවද කියලා.

 පිස්සුවෙන් වගේ එහෙ මෙහෙ ගියා . මට දැන් මැවිලා පෙන්නේ පොඩි එකීගේ හා බිරිඳගේ මුණු.
අනේ කොච්චර ආශාවෙන් බලාගෙන ඉන්නවා ඇත්ද මං  එකනකන්. අතේ සල්ලි ටිකක් තියාගෙන ඉතිරිය බ්‍රිෆ් කෙස් එකට දාගන්න හිතුන්  නැත්තේ ඇයි ? නරක වෙලාව.
ගෙදර යන්නත් බැරි නොගිහිනුත් බැරිව  උකටලීව  පැයක් විතර  කඩුවෙල ටව්මේ  වාත වෙච්ච මම කළුවර වෙනකොට තවත් බට්ටා වැන්  එකක නැගලා නයා මැරිච්ච අහිගුන්ටිකයා වගේ ගෙදරට ගෑටුවා .

මම යනකොටත් පොඩි එකියි අම්මයි ගේට්ටුව බදාගෙන . මම හිනා වෙන්න මහන්සි උනා. කෙලි පැටික්කිව  වඩා ගත්තා. බිරිඳගේ අතට ගමන් මල්ල දුන්නා .
මොකද අසනීපෙන්ද ඇය  මා දිහා ආදරෙන් බලන ගමන් ඇහැව්වා . මම මොකුත් නොකියා හිටියා.
තේ එක හම්බුනා . ඇඟ හෝදගන්න සාලුව කරට වැටුනා. අලුත් රස්සාවේ විස්තරේ මොකුත් අහන්නෙම නැතිව ටික වෙලාවක් ගෙවුනා. මම ටිකක් වගේ විඩා  නිවා ගත්තට පස්සේ ඇය ඇහුවා.

' ඇත්ත කියන්න මොකක්ද වෙච්ච කරදරේ. ඒ රස්සාවත් දාලා ආවද ?

නෑ මොකුත් නෑ . දුරක් ආ නිසා මහන්සියි . මම බොරුවක් කියමින් ඈව  මග ඇරියා . මාමණ්ඩි හොයාගෙන ගිහින් රට තොටයි දේශපාලනෙයි කතා කරා. මම හිටියේ රොබෝවෙක් වගේ.

තව තවත් කළුවර උනා . පොඩි එකී නිදා ගත්තා .

දැන්නම් මට ඇත්ත කියන්න ඇය ඇවිටිලි කළා
'ඔය මුනේ ඇස්වල වෙනස මට හංගන්න පුළුවන් කියලා හිතෙනවද?'

බැරිම තැන මම කට ඇරියා

'පඩි පැකට් එක කඩුවෙලදී පොකට් ගහලා'  .

//ඕක පරෙස්සම් කරගෙන එන්න බැරිද ? අනේ දෙයියනේ අපි දැන් ණය ටික ගෙවන්නේ කොහොමද ? ඔයානම් පුදුම මනුස්සයෙක් තමයි. මටනම් තවත් මෙහෙම ඉවසන්න බෑ // ඇය  එහෙම කියාවි කියලා මට හිතුනා. ඒ මුහුණ දිහා දුක්මුසු විදිහට මම බලා ගෙනහිටියා. ඇය කඳුළු සැලුවානම් මම අඬන්න ඉඩ තිබුනා.

ඒත්  ඇය  එහෙම කිසිම දෙයක් කිව්වේ නෑ . හඬා වැටුනෙත් නෑ .

'අයියෝ ඕක කියන්න බැරුවද මෙච්චර  තෙපර බබා හිටියේ. මම හිතුවේ මොකක් හරි ලොකු දෙයක් වෙලා කියලා'  එහෙම කියපු  ඇය  හිනාවෙලා මගේ ලඟට ආවා.

 ඒ හිනාවේ  ලියවෙලා තිබ්බේ පොකට් කාරයාට ගන්නට බැරි වූ ආදරයේ කතාවයි.

-----------------------------------------------------
(  චිත්‍රය  paintdance.blogspot එකෙන්  )