අප්පොච්චියේ.....වලේ ගහ !

වලේ ගහ ගැන හැමෝම ලියලා . ඒ නිසා මොකුත් නොලියා ඉන්නයි හිතුවේ. ඒත් මුහුණු පොතේ  දහස් ගණනකගේ ශෝකාලාප කියෙව්වම මේ ගහ කොයි තරම් නම් ආදරයට ලක් වෙච්ච ගහක්ද කියලා හිතුනා .වල කිව්වේ පේරාදෙනි සරසවියේ සරත්චන්ද්‍ර එළිමහන් රංග පීඨය. ඒ මැද විරාජමානව දන්නා කාලෙක ඉඳන් වැඩ හිටපු රොබරෝසියා ගහ මේ සතියේ  අවසන් ගමන් ගිහින් .කඳේ ඇතුළතින් දිරා ගිය නිසා ආරස්සක පියවරක් විදිහට කපා දාලා කියලයි ආරංචි .

මම දන්නා තරමින් මේ ගහ තමයි ලකාවේ වැඩියෙන්ම නාට්‍යය බලාපු ගහ. පස්ස පේලිවලට නාට්‍යය හරියට පේන් නෑ කියලා , උදැල්ල දානවා කියලා වැඩියෙන්ම බැනුම් අහපු ගහත් ඕකයි. ඔය මොනා වුනත් මලින් බර වුනාම ඔය තරම් චමත්කාරයක් මැවූ ගහක් ගැනත් මං දන්නේ නෑ . ඒ වගේම තමන්ගේ සෙවනේ පෙම් බස් දෙඩු සිය දහස් ගණනක් මානව මානවිකාවන්ගේ හිස් මතට හීන් සැරේ එකින් එක ලා රෝස පැහැ සෙනෙහෙ මල් වස්සපු දයාබර ගහක් ඔය.

ඔය ගහේ  88 සහ 89 අඳුරු අවුරුදු වල මල් පිපුන් නෑ .සිසුන් අතුරුදන්වීම්, ඇඳිරි නීති මැද්දේ දිගට දිගට ගිය අරගල නිසා ඒ අවුරුදු දෙකේ වලේ නාට්‍ය පෙන්නුවෙත් නෑ . හැබැයි ඔන්න අනුවේ අවුරුද්දේ ආපහු මළ පාළුව සුද්ද බුද්ද කරලා සරසවි මානව මානවිකාවෝ ඔය පළාතේ ගැවසෙන්න පටන් ගත්තම , වලේ නාට්‍ය පෙන්නමු කියලා  ලක ලැස්ති වෙනකොට මෙන්න බොලේ ගහ පුරවලා මල් ආවා පැත්ත පලාතම චමත්කාරයෙන් පුරවමින්. හරියට අර යෝධයාගේ මල් උයනේ කතාවේ වගේ ( ඇත්ත කතාවනම් නම් අර අවුරුදු දෙකේ ඔය ගස්වල මල් පිපුනද නැද්ද බලන්දවත් කිසි කෙනෙක් ඒ පැත්ත පලාතෙවත් බැලුවේ නැති එක )

වලේ පෙන්නාපු නාට්‍යය බර ගානක රඟපාපු පේරාදෙනි සරසවියෙන්ම බිහිවෙච්ච සුපිරි කළා ශිල්පියෙක්නේ ජයලත් මනෝරත්න. උන්නැහේ වගේ වලට ආදරේ කරපු කළා කරුවෙක් මේ ගහ කපලා දාලා තියෙනවා දැක්කානම් හරියට කම්පා වේවි. අපිට කියවුනා වගේ ' අප්පොච්චියේ ' කියලා කියාවි.

අපේ යාලුවෙකුට වලත්, වලේ ගහත් ඔය මනෝරත්න උන්නැහේත් සම්බන්ධ කරලා පොඩි විහිලු කතාවකුත් හදලා තිබ්බ. කතාව මතක් කරේ අපේ රුවන් රත්නායක. දවසක් අපේ යාලුවා වලේ නාට්‍යයක් බල බලා ඉන්දැද්දී පොඩි වුවමනාවකට එලියට යන්ට හිතිලා. ඉතින් මිනිහා කරුවලේ දනි  පනි  ගාලා නැගිටලා අඩි  හතරක් යන්න වුනේ නැතිලු.

අනේ  කලබලෙත්  කළුවරත් නිසා  හරියට පෙනුනේ නැති යෝද රොබරෝසියා ගහේ හැප්පිලා පහළ පේලියට දොක්කන් උනාලු. ඒ පේලියේ හිටි කෙල්ලන් රොත්ත බය බිරාන්ත වෙලා එක පාර නැගිටිනවා වේදිකාවේ හිටි මනෝරත්න  දැක්කලු අඩ  අඳුරේම.

මනෝ 'අප්පොච්චියේ' කියලා මහා හයියෙන් කිව්වලු.

තව දවසක් ඔය රූස්ස රොබරෝසියා ගහ තිබ්බ පේලියේම  ඉඳන් අපි  හුණුවටයේ කතාව නරඹමින් ඉන්නකොට වෙච්ච  රසබර සිද්දියක් මෙතැන ලියලා තියෙනවා .

පේරාදෙණියෙන් පිටමන් වෙලා දසක දෙකක් ගෙවුනත් තාමත් ඒ චමත්කාරජනක කාලය ගැන දවසකට වරක් හරි මතක් වෙනවා.  වලේ ගහ සමුගත් බව ආරංචි වෙලා මගේ අතින් ලියවුනු, තාලයකට නැති කවියයි මේ . මෙතන 'සරා සඳ' කිව්වේ වලේ මැවුම්කරු මහැදුරු සරත්චන්ද්‍රයන් . එතුමා මිය ගිහින් එන අගෝස්තුවට අවුරුදු දහ  අටයි.

පහු ගිය ටිකෙත් නිතරම
ඔබ මතක් වුනා මට
නුවර ආ වෙලාවක
බලා අතගා ඔබේ මුදු බඳ
යන්න හිටියේ කොහෙද මේ වැඩ ගොඩ

කොයිතරම් මගේ දුක
ඔබට කිව්වාද මම
ඉස ඉස මලින් මල
ඔබ හිනැහුනා විතරනේ
ඈ වගේමයි ඔබත් හරිම හිතුවක්කාර

සරා සඳ බැස ගිහින්
දහ අටයි එන මහට
ඔබත් යන්නට ගියා
පාලු මුඩු බිමක් කොට
වලට පෙම් බැන්ද මගෙ හදවත

 Photo Courtesy ; Sunday Observer and Gauge News