ඔයා බත් කෑවද ?

බොහොමයක් ගෙවල් වල දවසේ වැඩිපුරම කියවෙන වචනය 'අම්මා' ය. අපේ ගෙදරනම් වැඩිපුරම කියවෙන වචනය ඔවිනීය. ඒ මේ වගේ වැකිත්  සමගය.

ඔවිනි ඔය පුටුව පද්දන්න එපා ඔයා වැටෙයි 
ඔවිනි තාම හෝම්වර්ක්  අල්ලලාවත් නෑ
ඔවිනි දවල් කෑම එක එහෙම්මම ගෙනල්ලනේ. බෑග්  එකත් එක්ක පිලී ගඳයි .
ඔවිනි තාම යුනිෆෝම් එක පිටින් කීයටද ළමයෝ ඇඟ  හෝදන්නේ
ඔවිනි අන්න පීරිසි කෝප්පයක් කඩලා සද්ද නැතිව ඉන්නවා
ඔවිනි අක්කට කරදර කරන්න එපා එයා පාඩම් කරනවනේ
ඔවිනි ඔවිනි ඔවිනි ඔවිනි මුළු ගෙදරම ඔවිනි

මගදී හමු වූ නෑදෑයන් යාලු මිත්‍රයන් කවුරුත් අහන්නේ කොහොමද ඔවිනිලා එහෙම සනීපෙන් ඉන්නවාද කියලාය.

දැන් අපේ ගෙදරට සමහරු කියන්නේ ඔවිනිලා ගෙදර කියලාය.

මීට අවුරුදු දෙක තුනකට කලින් දවසක් මම  දාඩිය දමා තිබු කමිසය  ගලවා පුටු ඇන්දේ එළා පත්තරය කියවමින් සිටියෙමි. ඊළඟ  පුටුවට ළමා පත්තරයක් සමග පැමිණි ඔවිනි මා කළ  ලෙසම පුංචි ටී ෂර්ටය ගලවා පුටු ඇන්දේ දමා පත්තරය  කියවන්නට පටන් ගත්තාය .

තාත්තේ තාත්තේ ඊළඟට ඇගේ කරච්චලය පටන් ගත්තාය.
තාත්තා දන්නවද වැඩක් මෙහෙම ෂර්ට් එක ගලවාගෙන නිදහසේ ඉන්න පුළුවන් මේ ගෙදරින්ම තාත්තටයි මටයි විතරනේ.  මටත් තව ටික කාලෙකින් එහෙම ඉන්න බැරි වෙනවා.

ගැහැණු ළමයින් වයසින් වැඩෙන කතාව ඇය දුටු සුන්දර විලාශය ඒ විදිහය . ඇයගේ අලුත් උපන් දිනයක් එළඹෙන විට මට සතුටක් සේම බර කල්පනාවක්ද හිතට එන්නේය. අපි හැමෝම ආපහු වතාවක් ළමා වියට අතින් අල්ලාගෙන යන්නට සිටින්නේ ඇයයි. ඒ තව අවුරුදු කීයකටද?

මේ සිද්දිය වෙනකොට ඇය සිටියේ හතරේ පංතියේය. මම ඒ දවස්වල ඔෆිස් එකේ ඉවර කරන්නට බැරි වී ගෙදරත් ගෙනා  වැඩ ගොන්නකට යටවී සිටියෙමි. ඇස හා  හිත තිස්සෙම තිබ්බේ ලප්ටොප් එක මතය .
මා ලඟින් ගිය ඔවිනීගේ උපන්දිනය ළඟ  එන බව මට යන්තමින් මතක තිබිණි . මොනාද දුවේ ඔයාට උපන් දිනේට  ඕනි?.  මම පරිගණක තිරයේ දෑස් ඔබාගෙනම ඇසුවෙමි.ඇය මොකුත් නොකියාම පිළිකන්න පැත්තට ගියාය. මගේ සිහිකල්පනාව මදකට ලැප්ටොප් එකෙන් මිදීනි. මම ඇය සොයා ගියෙමි.

පිළිකන්නේ බිත්තිය පහුරු ගාමින් සිටි ඇගේ අතින් මම අල්ලා ගත්තෙමි .
කියන්න පුතේ මොකක්ද ඕනි ඔයාට අනිද්දනේ බර්ත් ඩේ එක.?

ඇය මහා පුදුම ප්‍රශ්නයක් මගෙන් ඇසුවාය.

තාත්තේ කාටවත් තුවාල වෙන්නැති පොඩි බෝම්බයක් කීයක් විතර වෙයිද?
දෙයි හාමුදුරුවනේ මේ කෙල්ල අහන්නේ මොකක්ද? මම තෝන්තුවට පත්  වීමි.

මොකද මොකද පැටියෝ එහෙම එකක් ඉල්ලන්නේ?

නෑ ඔය තාත්තගේ  ලැප්ටොප් එකට ගහන්න හිතෙනවා මට පුංචි බෝම්බෙකින්.

මේ සිද්දියෙන් අවුරුදු කීපයක් ගතවීත් මම අදද ඇයගෙන් උපන් දිනයට ඕනා මොනවාදැයි අසන්නට බය වෙමි.
ඒත්  ගිය ඉරිදාත් මට ඒ ප්‍රශ්නයම අහන්නට ඕනෑ  වුනේය.
දවල් කන්නට පුටුවෙන් නැගෙන්නට පෙර  මම ගෙදරට කතා කළෙමි.
ෆෝන් එක ගත්තේ ලොකු දොනීය.

ගත්ත ගමන් ඇය කිව්වේ 'බලන්නකෝ තාත්තේ අර දෙන්නා රණ්ඩු  වෙනවා පොඩි ළමයි දෙන්නෙක් වගේ මට වැඩක් කර ගන්නත් නෑනේ . ලොකු දෝනි  අර දෙන්නා කිව්වේ ඔවිනීට හා අම්මාටය.

'කතා කරන්න අම්මට'

අම්මා ආවාය. ඔවිනීට හිමි චෝදනා අහුරු අහුරු  රිසීවරය හරහා ගලා එන්නට විය.
බලන්නකෝ අනේ ඔවිනි උදේ ඉඳන් තාම මුණ හොදලත් නෑ. උදේ වත්තේ නටලා නටලා ආවා . දැන් අන්න  ටී වී එක ලඟින් හෙල්ලෙන් නෑ . ඔයාවත් ටිකක් සැරෙන් කියලා බලන්න .

දෙන්න ඔවිනිට .මම කිව්වේ ඇත්තටම ඇයට තදින් අවවාද කරන්නට ඕනැ  කියා හිතිලාය.
ඔවිනි ලයින් එකට ආවාය.

තාත්ති තාත්ති ඔයා කෑම කාලද ඉන්නේ ? ඇය සුපුරුදු හුරතලයෙන් ඇසුවාය.
ඉන්පසු අපේ කාන්තාර වැඩබිම සිසාරා සුවදායක  හුළඟක්  හමා ගිය අතර කොහෙන්දෝ පාත් වූ හිරිපොදයකට මම තෙමී ගියෙමි. අපේ වත්තේ ජෑම් ගස පුරා කිචි බිචි ගානා කුරුළු කිරිල්ලන්ගේ ශබ්දය මා අසලින්ම ඇසෙන්නට පටන් ගත්තේය.

ටික වෙලාවකින් මම කෑම කාමරයට ගියෙමි.
එදා බත් එකට ලුණු වැඩි වී ඇති වගක් මට දැනුනේය.

(චිත්‍රය ඇන්දේ ඔවිනී)