මගුල් ගෙදර

මට බොහොම වැදගත් වූ මගුල් ගෙවල් දෙකක් තිබුණි. එකක් අපේ අයියාගේ මගුල් ගෙදරය. අප්‍රේල් මාසයක එකොලොස් වැනිදා අයියා මගුල් ගෙදර ගන්නා  බව මට කීවේය. මම කොයි තරම් බරක් පතලක් නැති අයෙක්දයි හැමෝම හිතන්නට පටන් ගත්තේ මේ මගුල් ගෙදරින් පසුවය.

ඒ කාලයේ අපට  මොබයිල් දුරකථන තබා  ලෑන්ඩ් ලයින්වත් තිබුනේ නැත. 'මම ලබන එකොලොස් වෙනිදා බඳිනවා. පොඩියට මගුල ගන්නේ. එදාට කොහොම හරි එන්න ඕනි.' අයියා මට කිව්වේ සති දෙකක් විතර තියලාය. ඊටත් කලින් මට හරියන ඇඳුම් සූට්  එකක් අයියා මිනුම් ගෙන මස්සවා තිබුනේය.
මම අප්‍රේල් දහවැනිදාත් සිටියේ කොළඹය . එදා රස්සාව කළ  තැනින් පඩිත් අර ගෙන හවස බස් එකේ ගෙදර යන්නට හිටියත් පඩිය චෙක් එකකින් හම්බුනේ හවස තුන හමාරටය. එතකොට බැංකු වහලා තිබුණි. ඒ මදිවාට තව හතර දෙනෙකුගේ පඩිත් එකටම  දමා  මගේ නමට චෙක් පත ලියා තිබුණි.  ඉතින් අලුත් අවුරුද්දට ගෙදර යන්නන්ට බලා සිටින මගේ සගයන් හිස් අතින් යවන්නේ කොහොමද?  ඒ නිසා මම පහුවදා වෙනතුරු ගෙදර යන ගමන කල් තැබුවෙමි. ඒත් මගුල් ගෙදර? අයියා මොකුත් හිතන එකක් නැහැ. ඔන්න ඔහේ හෙටම යනවා. මම සිතුවෙමි.

ඒත් අපේ ගෙදර ඒ වනවිට සිදුවෙමින් තිබුනේ ඊට හාත්පසින් වෙනස් දෙයකි, දෙවන මනමාලයාගේ ඇඳුම් සූට් එකත් ලැහැස්ති කරගෙන ගෙදර හැමෝම බලා සිට ඇත්තේ මා එන තුරුය. රැ  එළිවන තුරුත් වරින් වර ඇහැරි ඇහැරී පාරේ වහන ශබ්දයක් ඇසෙන ඇසෙන වාරයක් පාසා පාරට හොස්ස පොවමින් ඔවුන් අවදියෙන් බලා සිට ඇත. පසුවදා උදයේත් මා නොආ නිසා හදිස්සියෙන් සොයා ගත්  දෙවන මනමාලයෙකුත් සමග මනමාලිය කැන්දන් එන්නට පිටත් වී  තිබුණි.

96 අවුරුද්දේ සැප්තම්බර් හතර වැනිදා මට තවත් මගුල් ගෙදරක් තිබිණි. සැප්තැම්බර් තුන්වැනිදා හැන්දෑ වන විටත් මා සිටියේ කිරිබත්ගොඩ මගුල්  පෝරුව හදන තැනය . අපේ යහළුවන්ගේත් නෑදෑයන්ගේත්  මගුල් පෝරු රැසක් හැදු  සමන්, උපාලි, සුදර්ශන ඇතුළු කලාකාමී මිතුරු නඩයක මමද යාව ජීව අත්  උදවු කරුවෙක් වීමි.
එදා රැ  නවයට විතර ගොක් කොළ තෝරමින් සිටි සමන් මට බැන වැදුනේය.
'දැන් අර මිනිස්සු උඹ එනකන් බලා ඉන්න්නවා රත්නපුරේට ඇවිල්ල . තවත් මෙතන තෑග්  ගැහි ගැහි ඉන් නැතිව පලයන්'.

ඒ වන විට මනාලයාගේ පාර්ශවය රත්නපුරයට පැමිණ මගුල් ගෙදර එන්නට නතර වී සිටියේ පහුවදා පාන්දර පහට පිටත් වී කිරිබත්ගොඩ  එන බලාපොරොත්තුවෙනි.

මේ නිසා මම රැ  එකොළහට පමණ පිටකොටුවේ බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ආවේ රත්නපුර යන බස් එකක් අල්ලා ගන්නටය. පුදුමයකි. බස් එකක් අහලකවත් නැත. අයියාගේ මගුල් ගෙදර දා මට සිදු වූ  දැවැන්ත අතපසුව මතක් වී මට හීන් දාඩිය දැම්මේය. දෙයියනේ හෙටත් මට මගුල් ගෙදර යන්නට බැරි වෙයිද ?

කොහොමින් කොහොමින් හෝ හතරවනිදාට එලි වන්නට මදක් කලින් මම රත්නපුර අයියලාගේ කුවාර්ටර්ස් එකට ගොඩ වුනෙමි.  එදාද අපේ ගෙදර ඇත්තෝ නිදි වරාගෙන පස් පඩන්ගුවේ දොස් පවරමින් මා එනතුරු බලා සිට ඇත.   ඒ මගුල් ගෙදර නම් මට යන්නට පුළුවන් විය. මගේ ඇඳුම් සුට් හා අඩුමකුඩුම ගෙනවිත් තිබුන නිසා ඒවාත්  ඇඳ ගෙන මම මගුල් ගෙදර ගියෙමි. එදා මට තිබ්බේ දෙවන මනමාලයා සේ පෙනී සිටින්නට නොව මනමාලයාම වන්නටය.

මේ සා විශ්වාස නොකළ හැකි තරම්  අපිළිවෙල චරිතයක් වූ මා සමග දාහත් වසරක් දීග කන මනමාලිය මා වෙනස් කරන්නට උත්සහ නොකලා නොවේ. ඒ නිසාම අප අතර ඇති වූ අඬ දබර සියල්ල කෙළවර වුයේ අප සිහිනයෙන්වත්  දුරස් විය නොහැකි නැවුම් පෙම්වතුන් බවට ආයිමත් පත් කරලමින්ය.


2013 සැප්තැම්බර්  04