(මේ පලවන්නේ අටවිසි මහල නවකතාවේ විසි අට Aවෙනි කොටසයි. මින් පෙර කොටස් සියල්ල මෙතනින් . මේ කොටස කියවීමට පෙර කල් වේලා අරගෙන මුල් කොටස් ටික කියවන්නේ නම් වඩා හොඳින් මා ලියු දෙය රස විඳිය හැකි බව මට විශ්වාසය )
අලුත වැඩ නිම කල දෙමහල් නිවසේ වහළටත් වඩා අඩි දහයක් ඉහලට නැග්ග තැන තිබෙන සිමෙන්ති අට්ටාලයේ පසෙකින් විශාල ප්ලාස්ටික් වතුර ටැංකියක් විය අනෙක් පැත්තෙන් කුඩා පුටු දෙකක් හා බෝගන්විලා පඳුරේ අතු ඉති බදාගත් අත්වැටකි
මුරුගසන් වරුසාව ඇති දවසක මිස අනෙක් සෑම සැන්දෑවක පාහේ ගෙහිමියා මේ එක් පුටුවක වාඩි වී දෑත් ළයට බැඳ උජාරු මුහුණින් උතුරු පස වෙරල තීරයේ පෙනෙන ගොඩනැගිල්ලක් දෙස බලා සිටීම සුලබ දසුනකි . අද ඔහු අතට පොතක් ලැබී ඇත . ඒ අටවිසි මහලයි .කතුවරයා පේරාදෙණිය ව්ශ්ව විද්‍යාලයේ සමාජ විද්‍යා අංශයේ කථිකාචාර්ය අංජුල සිරිමේඝය .
පිදුම මෙසේවිය .
" සමබිමක් සොයා වෙහෙසීම අත්හැර අටවිසි මහල් තන්නන්ට ගල්වැලි අදින අපේ කාලයේ තරුණයන්ට "
ඒ වචන කියවද්දී මනෝරන්ජන්ගේ මුහුණේ මදහසක් මැවුනේය . පෙරවදන දුටු පසු ඒ සිනහව සෝපාහාසය මුසු එකක් බවට පෙරැලී ඔහුගේ මුහුණේ සෑහෙන වෙලාවක් නොවෙනස්ව තිබුනේය .
තමාගේ ඉතාම සමීප අත්දැකීම් මේ පොතට එකතු කර ඇති බව කතුවරයා ලියා තිබිණි . භීෂණ සමයේ තහනම් දේශපාලයට යොමු වන්නට කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට ඕනෑ තරම් හේතු කරනා තිබූ අතර ඒ දේශපාලනය අතහැර පලා යාමට ඊටත් වඩා හේතු තිබිණි . මේ කතාවෙන් කියන්නට උත්සහ කරන්නේ එකී දේශපාලනේ පෝෂණය කර රටින් පලා ගිය තරුණයෙකුට කලකට පසුව ඊට ගොදුරුව යම්තමින් දිවි බේරා ගත් ගම්බද තරුණයෙක් එකම වැඩබිමකදී හමු වීම ගැනය . ඔවුන් අලුත් ජීවිතය දෙස බලන ආකාරය යි. අනෙක් අතට ලෝකයේ තවත් කලාප දෙකක උපන් යුවලක්ද මේ කතාවට මුසු කිරීමෙන් ඒක දේශීය සිතුවිලි වලින් ඔබ්බට පාඨකයා රැගෙන යාමට උත්සහ කළ බව ඔහු ලියා තිබිණි .
එහි තිබු එක්තරා වැකියක් දෙස මනොරන්ජන් ඇසිපිය නොහෙලා මද වෙලාවක් බලා සිටියේය .
"මේ පොත ලිවීමේදී චිත්ත රූප නොවන බොහෝ දෑ මා වෙත සපයාදුන් කුරුළු ජෝඩුව බිම්සර හා නෙතදරාට බෙහෙවින්ම ස්තුතිවන්ත වෙමි ".
පරිච්චේද විසි අටක් ලෙස නිමවා තිබු පොතේ මුල් පරිච්චේද සියල්ල ගොඩනගා තිබුනේ මනෝරන්ජන්ගෙන් දිනපොතේ විස්තර එහා මෙහා කිරීමෙනි . එහෙත් හිතුවාට වඩා අසේලගේ ගම ගැනත් අසේලගේ සිරගත ජීවිතය ගැනත් ලියා තිබුනේය .
" ඒකත් එකටම මේ යකා අර පොත නැති වෙන්න ඉස්සෙල්ල අසේලගෙන් සෑහෙන දේවල් අවුස්සලා අරන් තියෙනවා " මනොරන්ජන් සිතුවේය . ඉන්පසු ඔහුවත් නොදැන සිටි අසේලගේ පෙම්වතියන් , අසේලට හමු වූ සටන්කාමීන් , දේශපාලන අවස්ථාවාදීන් හා මිතුරු සිරකරුවන් ගැන ලියා තිබුනේය. ඒවා ප්‍රභන්ධද නැතිනම් සැබෑ ඒවාදැයි සිතන්නට ඔහු නොවෙහෙසුනේය .
මනෝරන්ජන් ගේ සැහැල්ලු සිත වෙවුලා ගියේ විසි අටවෙනි පරිච්චේදයට ලං වන විටය එතෙක් වෙලා ඔහු සිතා සිටියේ අම්රිතාගේ දරුවා ගැන රහස පොත ලියු පිරිසට අසු වී නොමැති බවය .දිනපොත නැති වන විට මනෝරන්ජන් පවා අම්රිතාගේ කතාන්දරයේ එක පැත්තක් නොදැන සිටියේය. ඒත් ඉන්පසු දිනක ජීවිතයේ එකම වරක් අම්රිතා තමන් සමග රාත්‍රිය ගතකල ඒ මනරම් හෝටලයේ සඳලුතලයේ සිට ඈත සයුරේ තරු පිළිබිඹු හිස දරාගෙන රඟන දිය රල දෙස බලමින් ඔහුට පමණක්ම ඈ කී ඒ කතාව මේ පොතට ආවේ කොහොමද ? කෙසේ වුනත් ඒ කතා කොටසේ රසවත් බව නිසාම ඔහු නැවත කියෙව්වේ ඊට අදාළ සැබෑ නම්ගම් ආදේශ කර ගනිමිනි .
අම්රිතා ඩුබායි බලා යාමට ඩිස්පුර් හි ලෝක්ප්‍රියා ගුවන් තොටට ප්‍රවේශ වෙමින් සිටියාය , ඒ වන විටත් ඇය සිතමින් සිටියේ මනොරන්ජන් ගැනමය. තමන් අසලින්ම ඉදිරියෙන් ගමන් ගන්නා මිටි හුරු බුහුටි තරුණයා දුටු අම්රිතාගේ සියොළඟ වෙවුලා ගියේය .
' දෙයියනේ වැන්ග් ඔයා ? " තරුණයා පසුපස හැරුණේය. ඔහුටද දෑස් අදහා ගන්නට බැරි විය . ඉදිරියට ආ හැටියේම ඔහු අම්රිතා වැරෙන් බදා ගත්තේය . දෙදෙනා වැළඳගත්වනම් සිටිද්දීම මගී පෝලිම ඉදිරියට ඇදී ගියේය .
පොතේ මුල් භාගයේ විස්තර කර නොතිබුණත් ඒ අම්රිතාගේ සෙල්ලක්කාර ලෝකයට ඇතුල් වූ පළමු පෙම්වතාය . සිය නිවස ආසන්නයේ පිහිටා තිබු චීන සමාගමක ලිපිකරුවකු වූ වැන්ග් අම්රිතා නම් යව්වනිය හා මිත්‍රත්වය අරඹන්නේ ඈ සමාජ සේවා කටයුතු කරන NGO එකක තාවකාලිකව රස්සාව කරද්දීය . දත්ත වගයක් ලබා ගැනීමට දෙතුන් දවසක් වැන්ග්ලාගේ වැඩබිමට ගියාට පසු තව වරක් හමු වීමේ වුවමනාව ඔවුන් දෙදෙනා තුලම ඉතිරි වුණේය . ඒ ලෙන්ගතුකම නිදහසේ අතු ඉතිලා වැඩුනේය. ඒත් හැම දේටම විවෘත අම්රිතාගේ තාත්තා රන්දීබ් මේ සම්බන්ධයටනම් කොහෙත්ම කැමති නොවූ අතර "උඹට ඕනිනම් එංගලන්තේ හරි අප්‍රිකාවේ හරි එකෙක් බැඳ ගනින් . හැබැයි චීනේක්නම් එපා" යැයි දැඩි හඬින් කීවේය . මේ ගැටුම දරුණු වූ එක්තරා දවසක රන්දිබ් මග රැක සිට වැන්ග්ට පහර දුන්නේය . අවසානයේ වැන්ග්ව රස්සාවෙන් පිටුවහල් කිරීමට ඔහුගේ ලොකු ලොක්කන් පියවර ගත්තේය. එහෙත් අම්රිතා ඒ ප්‍රේමයෙන් ගැලවී ගත නොහැකිව මහා දුක් කන්දරාවක් වින්දාය . ඈට අහිමි වුනේ වැන්ග් පමණක් නොවේ . කත්මන්ඩු නුවරට ගොස් එතනින් ටිබෙටය හරහා චීනයට යාමට ඈ තිළ තිබු සිහිනය බොඳ වී ගියේය . ඒ වගේ ගමනක් කලින් ගිහින් තිබු වැන්ග් ඇයට ඒ කතාව නගර කෙලවරේ කුඩා කෝපිහලකදී රස කරමින් කියද්දී ඈ සිහින ලෝකයට පිවිසුනාය . "ඒ තමයි මගේ හීනය සතියක් තිස්සේ මග නතර වෙවී යන ගමන". ඈ තිර ලෙස සිතුවාය .
අම්රිතා ඩුබායි සිටි මුළු කාලයේම වැන්ග් ගැන කරදර වුනේය . ඈට කිට්ටු වීමට උත්සහ කල දුසිමක් පමණ වූ පිරිමින් අතරේ මනොරන්ජන් පිලිබඳ ඈට අමුත්තක් දනුනාය . එහෙත් ඔහු වැන්ග්ට සම කළ නොහැකි වෙනස් ආකාරයක , තැන්පත් මිනිසෙකු වීම ඈට එතරම් අල්ලා ගියේ නැත . මේ අඩුව නොවන්නට හමු වී ටික කලකින් ඈ මනෝරන්ජන්ගේ ඇවිටිලි දෑස දෙස බලා බහ දෙන්නට ඉඩ තිබිණි .
ඉන්පසු පොතේ සාරවත් ලෙස විස්තර කර තිබිණතිබුනේ අම්රිතා හා වැන්ග් අතර යව්වන ප්‍රේමය ඔවුන්ගේ අහඹු වෙන් වීම . වැන්ග් නැවතත් චීනයට ගොස් විවාහපත් වීම ආදී විස්තරයි. මේ පෙම මගහැරී ටික කලකින් ඩුබායි යන්නට සිදු වීමෙන් පසු අම්රිතාට එහිදී මොනතරම් තනිකමක් දැනුණත් , නිදහසක් තිබුනත් තමන්ට ලං වීමට සෑම පැත්තෙන්ම උත්සහ කළ මනෝරන්ජන් වෙත හදවතින් බැඳෙන්නට නොගියේ වැන්ග් ගැන වූ හදට කිඳා බැස තිබු ආදරය නිසාය .
කෙසේ වෙතත් එදා අහඹු ලෙස ගුවන් තොටුපලේදී යළි හමු වීමෙන් පසු සියලු දේ අමතක කර වැන්ග් සමග ටිබෙටය හරහා ලොකු මෝටර් බයිසිකලයක් කුලියට ගෙන චීනයට යාමට අම්රිතා කැමති වුනාය .
ඒ ගමන අතීශයින් චමත්කාරජනක ලෙස විස්තර කර තිබුනේය . තමන්ට අහිමි වූ පෙම්වතෙකු සමග සතියක් තිස්සේ ජීවත් වීම ගෙදරට බොරු කීම, වීසා හදා ගැනීම , ලොකු මෝටර් බයිසිකලයකට බර මලු පටවා ගැනීම නේපාලයට යාම , එතැනින් ටිබෙටය හරහා චීනයට ගොඩබිමින් ගිය ගමන ආදී විස්තර සහිත පිටු සියල්ල මනොරන්ජන් කියවාගෙන ගියේ එදා රාත්‍රියේ අම්රිතා සමග හෝටල් සඳලු තලයේදී මේ කතාව මීටත් වඩා සවිස්තරව අසා සිටීමේ ප්‍රීතියද ස්මරණය කරමිනි .
කෙසේ වෙතත් අම්රිතා චීන ගමනින් පසු ආපසු නිවෙසට පැමිණීම , වැන්ග් නිසා දරුවෙකු පිළිසිඳ ගැනීම , ඊළඟට ඒ ප්‍රශ්නයට මුහුණ දුන් ආකාරය ලියා තිබුනේ නොසැලකිල්ලෙන් මෙනි . ඒ වුනත් ටිබෙටය හරහා ගිය ප්‍රේමවන්ත මෙන්ම හිතුවක්කාර ගමන ගැනවත් , පියෙකු නැති දරුවෙකු ලැබෙන්නට සිටීම ගැනවත් අම්රිතා කිසි ලෙසකින් කම්පා වී තිබුනේ නැති බවත් ඒ සිද්දි දෙක ඈ සිය ජීවිතය සම්පුර්ණ වීමක් ලෙස කල්පනා කර තිබූ බවට තමන්ට මතු වූ අදහසම වාගේ පොතේද ලියා තිබීම මනෝරන්ජන් විමතියට පත් කළේය .
තවත් අවුරුදු දෙකකට පසු අම්රිතා යලි ඩුබායි ආවේ දරුවාගේ හා අබාධිත පියා ඇතුලු පවුලේ නඩත්තුවට මුදල් වුවමනා වූ නිසාය. ඒ ඇවිත් ටික දවසකට පසු ඇය පියා නැති දරුවකුගේ මවක් බව මනෝරන්ජන් හා රිචර්ඩ් දෙදෙනාම දැන ගත්හ. මේ සියල්ල දැන දැන වුවද මනෝරන්ජන් ඈට දිගටම ප්‍රේම කළේය . ඈ හා දරුවා ආදරයෙන් භාර ගැනීමට කැමති බව කෙලින්ම කීවේය . එහෙත් අම්රිතා ඒ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කළාය. ඈ පසු දිනක කීවේ මනෝරන්ජන් සම්ප්‍රදායික ආසියාතික සිතුවිලි ඇති පුද්ගලයෙක් බවත් එසේ නොවන බව පෙන්වන්නට කොතෙක් මහන්සි වුනත් වරින් වර සැබෑ පුද්ගලයා මතු වන බවත්ය . මනෝරන්ජන්ට එය පිලි නොගෙන සිටීමට බැරි විය . එහෙත් අන් පියෙකුගේ දරුවෙක් සමග වුව අම්රිතාගේ අත ගන්නට ඇත්නම් තමා මුල් බැහැගත් චරිතයෙන් ගැලවී නිදහස් වීමට කැමැත්තෙන් සිටියේය .
මේ කාලයේදීම රිචර්ඩ් මුල් වරට අම්රිතා තුල ආකර්ශනයක් දුටුවේය . ඔහු ගැහැණුන් ගැන සිතුවේ ඉතාම නිදහස් හා සෙල්ලක්කාර ආකාරයෙනි . ඔහුගේ සල්ලාල ජීවිතයේ ඔහු සමග කෙටි කාලීනව විසු චීන , පිලිපීන හා සුදු ජාතික පෙම්වතියන් සමහර දෙනෙක් ගැන අම්රිතාද දැන සිටියාය. එහෙත් ඔහු හැම විටම අම්රිතාට විනීත හා ගවුරවනීය ලෙස සැලකුවාය . ඈට සියලු උදව් උපකාර කලේ රන්දිබ් කෙරෙහි වූ භක්තිමත් මිත්‍රශීලි අදහසිනි .එහෙත් අම්රිතාගේ පෙරළා පැමිණීමෙන් පසු ඔහු වෙනස් වන්නට පටන් ගත්තේය . ඔහු පළමු වරට විවාහයක් ගැන හිතුවේය . එක ගැහැණියෙක් සමග පමණ ගෙවන වැදගත් පවුල් ජීවිතයක් ගැන හිතුවේය . ඒ අනුව ඈ අම්රිතාගෙන් ප්‍රේමය අයැද සිටියේය . අම්රිතා ඊට අකමැති වූ මුත් ඔහු සමග පෙරට වඩා මිත්‍ර වුණාය. සිය ජීවිත කතාව කීවාය . අගේ ජීවිතයේ ඉතිරි වී ඇති එකම සිහිනය වන කවදා හෝ දියමත පාවෙන බෝට්ටුවක් නිවෙස කරගෙන දියණියත් සමග ජීවත් වීමේ උමතු ආශාව ගැනද කීවාය . ඉන් අවුරුද්දකට පසු ඩුබායිහි ව්‍යාපෘතිය නිමවා ඔවුහු සියල්ලෝ විසිර ගියහ.
අනූ පහේ අවුරුදේ රිචර්ඩ් ලංකාවේ ප්‍රොජෙක්ට් එකට පත් වී ආ හැටියේම මනෝරන්ජන් සොයා තමන් ලඟට ගත්තේය . ඉන්පසු අම්රිතාට ලිව්වේය . ඈ ලංකාවට එන්නට කැමති බව දැන ගත් ඔහු පස්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගියේය . ඔහු මුලින්ම කළේ බෝට්ටුවක් මුදලට ගෙන එය සියලු පහසුකම් සපිරි කුඩා නිවෙසක් බවට පෙරලීමය. එහෙත් ඒ නිවෙසේ පදිංචියට අම්රිතා සමග යාමට ඉවසීමෙන් කල් යල් බලමින් සිටියේය . අවසානයේ ඔහුගේ කැමැත්ත ඉටු වුනේය .
මේ සියල්ල කියවා පොත පැත්තකින් තැබූ මනෝරන්ජන් ඈත පෙනෙන අටවිසි මහලේ විදුලි ආලෝකය දෙස සෙනෙහසින් බලා සිටියේය .
"සමහර ගොඩනැගිලි තියෙනවා පණ තියෙන හුස්ම ගන්න . අටවිසි මහලත් ඒ වගේ එකක්" ඔහු සිතුවේය.
තමන්ගේ පසුපසින් පැමිණ ගෙල බදා ගන්නා සියුමැලි ගැහැණු දෑතක් නොතකමින් ඔහු අටවිසි මහල පිහිටි දිශාවම දෙස බලා සිට ඉන්පසු ඒ දෑත අල්ලා ගත්තේය .
කුඩා ටීපෝව මත තිබු පොත දෙස බැලු ඇය " ඔයා පොත කියවලා ඉවර කරාද ? " කියා ඕනෑකමින් ඇසුවාය .
"ඔව් රාධා "
-මේ ඔබ කියෙව්වේ විසි මහලේ අවසාන කොටස නොවේ.-
මිට පෙර ලියන ලද අවසාන කොටස තරමක් සවිස්තරව ප්‍රතිනිර්මාණය කරන්නන්ට තීරණය කලෙමි. මුල් කොටස් සියල්ල කියවූ මිතුරන්ගේ අද උදහස් මෙහිදී වෙසෙසින් සලකිල්ල්ලට ගතිමි. ඔවුනට මගේ හද පිරි ස්තුතිය. නැතිනම් විසි තුන් වන මහලින් ඉහළ සියලු කොටස් යලි සංස්කරණය කොට මුද්‍රණය වීමට නියමිත පොතේ අඩංගු කෙරෙනු ඇති.
අටවිසි මහල නොබෝ දිනකින් බලාපොරොත්තු වන්න
