මගේ සෙනිත් කැමරා වස්තුව

මට මගේම වන කැමරාවක් ලැබුනේ සරසවියේ පළමු වසරේ සිටිද්දීය. රුසියාවේ නිෂ්පාදිත සෙනිත් වර්ගයේ කැමරාවක් වූ එය බරින් ඉතා ඉහල එකක් විය . රුපියල් තුන්දහසකට මිලදී ගත්තේ අයියාගෙන් ලැබුණු රුපියල් දෙදහකුත් නංගී ඒවා තිබූ රුපියල් දහාකුත් මා ළඟ තිබුන නිසාය. එය පේරාදෙණිය පුරා හරි ප්‍රසිද්ද  කැමරාවක් වුයේය. පොඩි පොඩි උත්සව, බැච් පාටි, හිච් පාටි  , කඳු නැගීම් ආදියේ ෆොටෝ මහා ගොඩක් ගත් ජනප්‍රිය කැමරාවක් වූයේය . තිස්සත් සමග විද්‍යා පත්තරේට  ලියන්නට පටන් ගත්තාට පසු මගේ කැමරාවෙන් ගත් ෆොටෝ වරින්වර පත්තරේද පලවිය.  පයිනස් වගාවෙන් වන විනාශය ගැන මහාචාර්ය අලවත්තාගොඩ ප්‍රේමදාස ලියා තිබු සවිස්තර ලිපියක ෆොටෝ ගත්තේ මමත් මගේ සෙනිත් කමරාවත්ය.

මේ කැමරාවෙන් මුලින්ම ගත්තේ අපේ අක්කාගේ තුන් හැවිරිදි  දූ ජංගි කොටයක් ගහගෙන බේබි රෝස පඳුරක් අසල හිනා වෙමින් ඉන්නා ෆොටෝවකි  . එය අදටත් මා ආදරය කරන සේයාරුවක් උනත් ස්ටුඩියෝ එකේ ෆුල් කිට් ගහගෙන පවුලේ පොටෝ පමණක් අරන් තිබු බැවින් අපේ ලොකු අක්කා ඒ   ෆොටෝ එක දැක සතුටු වුනේ නැත . මේ පරණ ඇඳුම් කැල්ලක් අන්දලා දරුවාගේ ෆොටෝ එක කාටවත් පෙන්නන්නේ කොහොමද  කියා ඈ ඇසුවාය.

 මීදුම පිරුන පසුබිමක  කොළහැලී ගිය ටූනා ගසක වසා සිටි මයින ජෝඩුවක ෆොටෝවක් මම ගතිමි. මේ දුටු  අපේ අම්මාගේ ස්ටාෆ් එකේ ගුරුවරියක් එය මගෙන් සල්ලිවලට ගන්නට  උත්සහ කළාය. මේ සිද්දියෙන් පසුව සල්ලිවලට ෆොටෝ ගහන ආශාවක්  මට ඇති වූනේය. අනේ අපේ තාත්තා මට කිව්වේ උඹට ඕනි සල්ලි මං දෙන්නම්. සල්ලි හොයන්ඩ හිතාගෙන   ෆොටෝ ගහන්ඩ එපා කියලාය.

තාත්තා පැන්ෂන් යන දවසේ ඉස්කෝලේ කන්දේ සිට පහලින් පෙනෙන අපේ ගමත් මහ ගෙදරත් දෙස බලා සිටින ෆොටෝවක් මම පේරාදෙනි ඉංජිනේරු පීඨ කළා කවයේ කවියක්ද සමග පළ කලේ දෙවන වසරේ සිටියදීය.

අපේ මිතුරෙක්ගේ ආච්චීගේ මළ ගදර ෆොටෝ ගන්නට මා මැණික් හින්නට   එක්කරගෙන ගියේ ඔය කාලයේය. ඒ මළ ගෙදරදී මට ප්‍රභුවරයෙකුගේ සැලකිලි ලැබුනේය. කැමරාව ගැන විස්තර අහන්නට සමහරු මා සමග හිතවත් වුහ. සියලු සැලකිලි ලබා මළගෙදර ෆොටෝ ගෙන ආපහු අක්බාර් හොස්ටල් එකට ආවෙමු. ෆොටෝ සුද්ද කරන්නට ස්ටුඩියෝ එකට ගිය පසුවයි  දැන ගානට ලැබුනේ රීලය අරිහැටි දැවටී නැති නිසා එකම එක ෆොටෝ එකක්වත් වැදී නැති විත්තිය .

ඉතින් මක් කරන්නද ? . මිතුරා දෙස් දෙවෙල් තියද්දී  මම ඔහුගෙන් සමාව යදිමින් කිව්වේ ආච්චිගේ මළගෙදර ගන්න  බැරි වුනාට කවදාහරි උඹලා සීයාගේ මළ ගෙදර ෆොටෝ ටික හොඳ කැමරාවකින්  අරගෙන දෙන බවය.
මේ සිද්දියත් සමග ' අරූ මළගෙදර ෆොටෝ ගත්තා වගේ ' වැනි කියමන් ව්‍යාප්ත වන්නට  වුයෙන් මගේ කැමරා ශිල්පී ගමනට කණකොකා සෙට් වුනේය.

සෙනිත් කැමරාවේ නොයෙක් සීමාවන් තිබුනද ඉන් ගත් පිටත පරිසරයේ සේයා රූ හරි තියුණු ලස්සනකින් යුක්ත විය. ඒත් මම ආශා කලේ යශිකා වර්ගයේ හොඳ කැමරාවක් ගන්නටය. සෙනිත් කැමරාවක් රුපියල් තුන්දාහක් වූ කාලයේ මා කැමති  වූ යශිකා කැමරාවක් රුපියල් විසිදහසක් විතර විය. අවසානයේ මගේ සිහිනය සැබෑ කර ගන්නට මට පුළුවන් වුනේ සින්ගප්පුරුවේ සවරියකදීය. ඒ ගමනේදීම මම canaon photoshot ඩිගිටල් කැමරාවක්ද මිලදී ගත්තෙමි.  ඒ දවස්වල දුර බැහැර මාර්ග ව්‍යාපෘතියක වැඩ කළ මට රටේ ලෝකේ ඉස්මතුවෙන අලුත් තාක්ෂනයන් ගැන වැඩිපුර හොයන්නට වෙලාවක් තිබ්බේ නැත. ඒ වනවිට සියලු දේ ඩිගිටල් වලට මාරු වෙමින් තිබුන කාලයයි. ෆොටෝ රීල් සුද්ද කරන වර්ණ  රසායනාගාර කෙමෙන් වැසී යමින් තිබුණු කාලයයි .

එනම් මගේ දීර්ඝකාලීන සිහිනය වූ හොඳ වර්ගයේ යශිකා SLR කැමරාව ගනිද්දී ඒ හා සම්බන්ධ තාක්ෂනය තුරන් වී ඩිගිටල් කැමරා වෙළඳපල අරක්ගෙන තිබුනේය .  ඒත් මට මගේ සිහින කැමරාව ගන්නටම ඕනා විය . එදා  මිලදීගත් යශිකා කැමරාවත් මගේ පරණ කැමරාවත් සිංගප්පුරුවේ සිට ලංකාවට ආ විගස අල්මාරියේ එක ලඟින් අසුරුවෙමි. ඒ දෙකින් එකකින්වත් එදා සිට අදවනතුරු  ෆොටෝ ගත්තේ නැත. කාලයක් යනතුරු මම ආගිය  හැම තැනදීම ෆොටෝ ගත්තේ අර ඩිජිටල් කමරාවෙනි. දැන්නම් ගන්නේ  මොබයිල් ෆෝන් එකෙනි.

ඉහත සේයාරුවෙන් පෙනේනේ ළඟදී විල්පත්තු සවාරියකදී අපේ දෝණියන් දෙන්නා DSLR කැමරා දෙකකින් වන අසිරිය අසුකර ගන්නට හදද්දී  ඒ සිදිය  මගේ ජංගම දුරකතනයේ සටහන් වූ අන්දමයි.  1990 අවුර්ද්දේ ඉරිදාවන්හිදී පේරාදෙණියේ ඉඳන් කොළඹ මහාබෝධි ඉස්කෝලේට චායාරුප ශිල්පය ඉගෙනගන්නට ආ මට දැන් අපේ දුලාට වගේ හොඳ කැමරාවක් ගන්නට ආසාවක් ඇති වී තිබේ.
ඔව් මමත් ලොකු වුනාම ඒ වගේ එකක් ගන්නෙමි.