මළ ඉලව් ලිෆ්ට් එක

ඉස්සර ලංකාවේ ඉක්මනින්ම ඉහළට යන්න  පුළුවන් ජොබ් එකක් තිබ්බා. ඒ තමයි විදුලි සෝපාන ක්‍රියාකරු. මුල් කාලේ තිබ්බ හැම ලිෆ්ට් එකකම වාගේ ක්‍රියා කරවන්නෙක් හිටියා. පහු පහු වෙනකොට මේක තනියම කරගෙන යන්න පුළුවන් විදිහට හුදී ජනයා හුරු පුරුදු උනාම ලිෆ්ට් ක්‍රියාකරුගේ රස්සාව ඕනෑ  නැති උනා.  කොච්ච්ර දියුණු ආරක්සක ක්‍රම තිබ්බත් මට නම් ලිෆ්ට් වල යන්න පොඩි චකිතයක් තියෙනවා තාමත් . 

ඒකට හේතුව තමයි බම්බලපිටියේ පිහිටි තට්ටු ගොඩනැගීල්ලකදී මා  ඉහළ  යමින් හිටි ලිෆ්ට් එකක හිර වීම. එය තට්ටු හතේ  ගොඩනැගිල්ලක්. බිම් මහලින් තුන්වන තට්ටුවට යාමට පිවිසුණු මාව තුන්වෙනි මහලේ නවත්වා ගන්නේ නැතිව  විදුලි සෝපානය අකීකරු ලෙස  පහළට  ගියා  . යලි උඩට ගියා  . ඉන්පසු කිසිම වග විබාගයක්  පෙන්නුම් නොකර විදුලි පුවරු  ඔක්කොම නිවී ගියා. මම කලබල වුනු පාර සීනුව ඔබාගෙනම සිටියා.

විනාඩියෙන් විනාඩිය චකිතය තීව්‍ර  වූ අතර අවසානයේ මම බය වෙන්නට පටන් ගන්නවාත් සමගම මට හඬක් ඇහුනා. 

"කවුද ඇතුලේ ඉන්නේ? කලබල වෙන්න එපා. අපි ඉක්මණින්  ඔයාව එළියට  ගන්නවා   " . මම ලහි ලහියේ උත්තර දුන්නේ මගත් අස්වැසිල්ලකින් . මොහොතකින් මගේ කටහඬ හඳුනා ගත් ගොඩනැගිල්ලේ නඩත්තු කාර්මිකයෙකු . "මහත්තයා විනාඩි දෙක තුනක් ඉවසලා ඉන්න. බය වෙන්න එපා. අපි ඉක්මනට ලිෆ්ට් එක පහලට අරන් දොර අරිනවා ' කියා කි නිසා  මගේ බය තරමක් තුනී වෙලා ගියා වුනත්, සෝපානයේ සරල ක්‍රියාකාරිත්වය ගැන කියවා තිබ්බත් මේකෙන් මාව එලියට ගන්න බැරි වේදෝයි කියන බයකුත්  නොතිබුනා නොවෙයි . තවත්  විනාඩි හතරකින් විතර සෝපාන  දොර අරුණා . මම එලියට ආවේ  බිම් මහලෙන්. සෝපාන දොරේ යතුරක් හා අඬුබඩු  සෙට්  එකක් අතැතිව සිටි අපේ නඩත්තු ශිල්පියෙක් පෙරටු කොටගත්  අපේ මුළු කාර්යාලයේ සියලුම දෙනා එළියේ හිටියා .

මේ සිද්දියෙන් පසු මම හැකි සෑම  විටම විදුලි සෝපාන මග හැරියා . තට්ටු තුන හතර තරප්පු දීගේ බඩගෑවා . ලිෆ්ට් එකට ගොඩ වුනේ කවුරුවත් හිටියොත් පමණයි . විදෙස් රටක හෝටලයක් හෝ නවාතැනක් සොයාගැනීමේදී මම පළමු හෝ දෙවැනි තට්ටුවලට ප්‍රමුඛතාව දුන්නා .

ඔය සිද්දිය වී ටික කලක් ගියාට පස්සේ මම ඉන්දියාවේ දිල්ලි නුවරට ගිහින් හිටියේ වෙනත් රටක්  බලා  පිටත් වීමට. ඒ රටේ   තානාපති කාර්යාලයක් ලංකාවේ   නොතිබුන නිසා නවදිල්ලි නුවර අදාල  තානාපති කාර්යාලයට යන්නට සිදු වුනා . නවාතැන  දිල්ලියේ අජන්තා හෝටලේ.  ගුවන්යානයේදී හමු වූ මගේ පරණ සරසවි මිතුරෙක්ද මා බලන්නට හවස හෝටලේට ආවා .  ඔහු මිතුරු වෙට් දොස්තර  විජිත . අර අලි ගැන අලි පොතක් ලියපු අලි දොස්තර තමයි ඒ.  ඔහු පහුවදා කාශ්මීරයේ  සමුළුවකට යන්න වෙනත් හෝටලයක නතර වී සිටියා .  හැන්දෑවේ මා නතර වී හිටි හෝටල් කාමරයට පැමිණි ඔහු සමග රූෆ්ටොප් එකේ තිබුණු අවන්හලේ වාඩි  වී බීර වීදුරුවක් තොල ගෑවා. වැඩිය ලිෆ්ට් පාවිච්චියට අකමැති මම මගේ මිතුරා ලොබියේදී පිළිගෙන මගේ කාමරයට කැටුව  ගියේ තරප්පු පෙළ දිගේ. එතැන් සිට බිර බොන්නට රුෆ් ටොප් එකට ගියෙත් තරප්පුව නගිමින්. ඒත් අපි සාදය අවසානයේ  පහලට යන්නට ගොඩ වුනේ ලිෆ්ට් එකට .

මගේ කාමරය තිබුන  තුන්වැනි තට්ටුවෙන් බැසීමට සෝපාන බොත්තම එබුවාම විදුලි සොපානය හරියටම  තුන්වන තට්ටුවට ගොස්  නතර වුනා . එත් ලිෆ්ට් එකේ දොර ඇරෙන්  නෑ . අපි මොකද කරන්නේ? ආයේ බොත්තම එබුවා බිම් මහලට යන්න .බිම් මහලට  ගිහින් නතර වුනා. දොර ඇරෙන්  නෑ .පුංචි වීදුරු කවුළුවක් සෝපාන දොරේ තියෙනවා . ඈත කවුන්ටරය පෙනෙනවා. අපි දොරට තට්ටු  කළා . කාටවත් ඇහෙන්නේ නෑ . අත  වැනුවා. ඒ පුංචි කවුළුව දිහාට කාගේවත් අවදානය යොමු වුනේ නෑ . ආයෙම උඩම තට්ටුවට ගියා.  තුන්වැනි තට්ටුවට ගියා. කව්රුහරි එළියෙන් ඇවිත් හරි දොර ඇරියොත් හොඳයි කියලා නොසොල්මනේ හිටියා. මා මිත්‍ර අලි දොස්තරගේ  මුණත්  බෙරි   වෙලා. අලියට පෑගිච්ච ලන්තෑරුමක්  වගේ. මගේ මුණ තිබ්බ හැටි විජිතගෙන්මයි   අහ ගන්න වෙන්නේ. 

පස්සේ ආයෙම බිම් මහලට ගියා. සෙනග අඩු හෝටලේ කව්රුත් විදුලි සෝපානය ලඟට එන්නේ නෑ . හදිසි  සීනුව ගැහුවා ගැහුවා. හඬක් නෑ . ප්‍රතිචාරයක් නෑ .  පලවෙනි පාර ලිෆ්ට්එහෙක  හිරවුණු සිද්දිය මතක් වුනා .මේ පාරනම් තනියම නෙවෙයි  තව එකෙක් ඉන්නවනේ කියලා හිතුනා. "උඹ ආවේ නැත්තනම් මට මෙහෙම එකක් වෙන්නේ නෑනේ" මම  මිත්‍රයාට විහිලු කළා. දෙන්නම වියරුවෙන් වගේ හිනා වුනා.   එත් මේක ලේසි කෙලියක් නෙවෙයි . මේ යක්කු එකෙක්වත් ලඟට එන්නේ නෑනේ  කියලා මම පයින් පාරක් දුන්නා සෝපාන දොරට . මෙන්න බොලේ දොර අරුනා. පස්සේ බැලින්නම් ඒ දොර ස්වයන්ක්‍රීයව ඇරෙන එකක් නෙවෙයි . අතින් තල්ලු කරලා අරින්න ඕනි පරණම පන්නයේ එකක්. දවල් හෝටලයට මුලින්ම එද්දී සේවකයෙක් මා සමග බෑගය රැගෙන  ආ නිසා ලිෆ්ට් එකේ  දොර ඇරෙන විදිහ මට නෝටිස් වෙලා තිබ්බේ නෑ.

 ඔය සිද්දි දෙකටම කලින්   අපි  කොළඹ කොටුවේ තිබ්බ රජයේ  මණ්ඩලේක  ප්‍රධාන කාර්යාලෙට ගියේ ටෙන්ඩරයක් බාර දෙන්න. ටෙන්ඩර් ලියකියවිලි  එක්ක  අඩි පහක් හයක්   උස යකඩ බ්‍රැකට් එකක් දෙන්න ඕනි සාම්පලයක් හැටියට . දැන් ටෙන්ඩර් මිටියයි යකඩ සාම්පලෙයි  දාගෙන ගොඩනැගිල්ලට  ගියාම මෙහෙම උපදෙසක් දුන්නා .

" හත්වැනි තට්ටුව ඒ කියන්නේ උඩම තට්ටුවේ තමයි ටෙන්ඩර් බාර ගන්න කන්තෝරුව තියෙන්නේ. සාම්පලෙයි ලියකියවිලියි එතෙන්ට දෙන්න" .

ඒ ගොඩනැගිල්ලේ ඒ කාලේ තිබ්බේ අරුම පුදුම විදුලි සෝපානයක්. තාමත් තියෙනවද මන්ද?  . නතරවීමක් නැති , දොරක් නැති තිස්සෙම එක පැත්තකින් හෙමින් ඉහලට යන තවත් පැත්තකින් පහලට එන සංසාර චක්කරේ වගේ ලිෆ්ට් එකක් .   ඉතිං  මේ නතර නොවී ගමනේ යන ලිෆ්ට් එකට  සීරුවෙන් නගින්ට ඕනි. තව සෙනග රොත්තක් ඉන්නවා පොර කකා. ඔක්කොටම හපන් අපේ යකඩ සාම්පලේ. අමාරුවෙන් ඇළ  කරලා, බැනුම් අහලා  පටවා ගත්තා. .හරියට  බස් එකේ ෆුට් බෝට්  එකට ට්‍රන්ක පෙට්ටියක් අරං නගින්නැහෙ  අපිත් එල්ලුනා දුවන ලිෆ්ට් එකට. අවාසනාවන්ත සිද්දිය වුනේ  අන්තිම තට්ටුවේ බහින්න යනකොට. සදාචල ලිෆ්ටුවෙන් ජනීජනයා කඩිමුඩියේ බැහැගත්තත් අපට මේ යකඩ සාම්පලෙත් එක්ක හරි ජංජාලයක් වුනා.  ලියකියවිලි මිටිය අරන්  අපි දෙන්නෙක් බැහැ  ගත්තා වුනත් යකඩ සාම්පලේ සමග ඔට්ටු වෙමින් සිටි තෝමස්ට බහින්න බැරි වුනා. අනේ ඔහු අර අඳුරු කුටීරය තුලට ඇදී ගියේ අපි බලා ඉද්දීමයි.

ටෙන්ඩරේ දෙන වෙලාව සම්පුර්ණ වෙන්න ඔන්න මෙන්න  කියල අපට නිච්චියක් තිබ්බේ නෑ . තෝමස්ට මක් වෙයිද කියල විපිළිසර වෙමින් සිටි අප ලඟට ආ ආරක්ෂක නිලධාරියා කිව්වේ. ' එයා අර පැත්තේ පහලට එන  ලිෆ්ට් එකෙන් දැන් එයි එහෙන් ගන්න' කියල. 

විනාඩියකට විතර පස්සේ දොර  නැති ලිෆ්ට් එක අනිත් පැත්තෙන් පල්ලම් බහිනවා. යකඩ සාම්පලේ අපට  පේනවා. එත් තෝමස් නෑ . අපිට හීන් දාඩිය දැම්ම. පස්සේ ලිෆ්ට් එක තට්ටුවටම පාත් උනාම තමයි දැක්කේ තෝමස් බිම දණගහගෙන මුණ වහගෙන අඬනවා  . අපි  මිනිහවයි යකඩෙයි  එලියට ඇදලා ගත්තා. දියෙන් ගොඩට ගත්තු මාලුවෙක් වගේ තෝමස් ගැහෙනවා.

භාරදීමට නියමිත වෙලාවට වඩා විනාඩි තුනක ප්‍රමාදයක් නිසා අපේ ටෙන්ඩරය ප්‍රතික්ෂේප වුනා . 

මේ වෙච්ච අලකලංචිය අපේ ලොක්කාට කියන්නේ කොහොමද කියා හිතමින් ඒ ගැන කතාකරමින්  ආපසු එන ගමන් තෝමස්ගේ  කන්කෙන්දිරිය ඇහුණා .  

' මහත්තයා එක අතකට වාසනාවට  තමයි ඔය ටෙන්ඩරේ අපට හම්බුන් නැත්තේ . නැත්නම් අර මළ ඉලවු ලිෆ්ට් එකේ තව කි පාරක් නගින්න වෙනවද අපිට  " 

Image Source: Toonpool