වදාකඩ ගින්නේරි කන්දේ මිහිරි සුවඳැති මල් පිපේවා ! පොල්ගහවෙල ඉස්ටේෂම දෙවන කොටස

වදාකඩ ගින්නේරි කන්ද

පොල්ගහවෙල ඉස්ටේෂමේ  කතාවේ දෙවන කොටස ලියන්න  මාසයක් විතර ගියා. ඒත්  මේ දවස් තිහ ඇතුලේ බොහෝ දේවල් සිද්ද වුනා. මාස කීපයක්  තිස්සේ වුනත් කතා කරන්න තරමේ අත්දැකීම් ගොඩක් ලැබුනා  .
මම සතුටෙන් සමරන කෝච්චියේදී සිදුවූ ඉතා අහඹු  හමු වීමක් තියෙනවා  . පොල්ගහවෙලින් නැගලා හවස කෝච්චියේ අසුනක් සොයාගෙන යද්දී රැවුල්කාර  තරුණයෙක්  සිටි අසුන අසලින් මටත් ඉඩක් හම්බුනා. මෙන්න පොඩ්ඩකින් මේ මනුස්සයා මගේ දිහා බලල සතුටු සිනා පාන්න පටන් ගත්තා . එතකොටයි මටත් යාළුවව අඳුන ගන්න පුළුවන් උනේ . ඒ මගේ මිත්‍රයා අවුරුදු ගානකට පස්සේ ඒ විදිහට හමු වුනත් ඒ හමුව ආයෙමත් මාව   විද්‍යා ලේඛනය පැත්තට තල්ලු කරන්න උනන්දු කළා. ඒක  වෙනම සටහන් කළයුතු කතාවක් .
ඔහු තමයි පින්නවල අලින්ගේ නවාතැනේ බාරකාරයා.  සත්වෝද්‍යාන දෙපාර්තමේන්තුවේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂකවරයෙක් වෙන නවෝද් .
අක්කර විසි ගානක ඉඩක අලි අසූවකට වැඩිය ගාල් කරගෙන නඩත්තු කරන එක හිතන තරම් ලේසි පාසු කටයුත්තක් නෙවෙයි .

ඔහුට  තිබෙන ලොකුම  ගැටලුව තමයි ටොන් ගණනින් නිතිපතා  එකතුවෙන අලිබෙටි කළමනාකරණය කර ගන්නේ කොහොමද කියන එක  . කිසිම පොහොරමය ගුණයක් නැති අලිබෙටිවලින් ගන්නට පුළුවන් ප්‍රයෝජනයක් හොයා  බලන්න ඔහු මේ දවස්වල  වෙහෙසෙන බව මා එක්ක කීවා . ඒ කියද්දී මට මතක් වුනේ පේරාදෙනි ඉංජිනේරු පීඨයේ රසායන ඉංජිනේරු අංශයේ  ආචාර්ය අනුර මනිපුර .  එයත් ඔය ජාතියේ වැඩ ගැන ගොඩක් උනන්දු පුද්ගලයෙක්. ඝන අපද්‍රව්‍ය කළමනාකරණය ගැන සෑහෙන  දැනුමැත්තෙක් . ගිය මාසයේ මම කරපු එක සාර්ථක කටයුත්තෙක් තමයි මේ පර්යේෂකයන් දෙන්නා මුණ ගැස්සවීම . ඒත් ලංකාවේ මොනතරම් විෂය ක්ෂේත්‍රයේ දැනුමැත්තෝ හිටියත් ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්න බලය තියෙන්නේ ගොඩ පෙරකදොරුවන්ට නිසා මේවා ගැන  වැඩි බලාපොරොත්තු තියා ගන්න එක නුවණට හුරු නෑ .

ඒ මුණ ගැසීමෙන් පස්සේ මට පේරාදෙනි රසායන ඉංජිනේරු විද්‍යා සිසුන්ගේ පර්යේෂණ සමුළුවක් ආ සුහද හමුවක් අමතන්න  ඇරයුමක් ලැබුනා . බොහොම සොඳුරු  දවසක් ඒක  .ඊටත් පස්සේ ලංකා විද්‍යාභිවර්ධන සංගමෙය  විදුසර විද්‍යා සඟරාවත් එක්ක හවුලේ සංවිධානය කළ විද්‍යා සන්නිවේදකයන් සඳහා වූ වැඩමුළුවක දෙසුමක් කරන්නත් සිද්ද වුනා. මට අදාළ වෙලා තිබ්බේ විද්‍යා ලේඛන වැනි ප්‍රබන්ධ නොවන ලියමන්  රසවත්ව ඉදිරිපත් කරන්නේ කොහොමද කියලා. එදා දවසේ විස්තරේ බ්ලොග් පෝස්ට්  එහෙකින්ම ලියන්න වෙනවා .

මීට අවුරුදු 27කට කලින් මම විදුසර පත්තරේට ලියපු කවරයේ කතාවක් නැගලා ගියා. එවකට මම සරසවි සිසුවෙක්. ලියමනේ මාතෘකාව ' මල්වර නොවී වියපත් වූ   අපේ කරදාසි කර්මාන්තය" . මේ ලිපිය කියවූ  කෙනෙක් අලිබෙටි   වලින් සුබ පැතුම්පත් හදන්න පුලුවන්ද කියලා මගෙන් අහල තිබ්බ වග මතක් වුනා .අලිබෙටි වේලා,සෝදා සකස් කරගන්නා පල්පය කඩදාසි හදන්න ගන්නා බවත් ඒවායින් හදන විසිතුරු කඩදාසි හා සුබපැතුම්පත්වලට විදේශිකයන්ගෙන් හොඳ ඉල්ලුමක් තිබෙන බවත් මාත්  අසා තිබුනා

ඉතින් ඒ ප්‍රශ්නෙම මම නවොද්ගෙන් ඇහුවා . මගේ මිත්‍රයා කිව්වේ ඒක අලි බොරුවක් වෙන්නත් පුළුවන් බවයි.
"මමත් මුලින් උත්සහ කරා මේ එකතුවෙන අලිබෙටි ටික ඒ වගේ දෙයක් කරන ආයෝජකයෙකුට දෙන්න. ඒත් ඔය සුබ පැතුම් පත් හදන ගොඩක්  දෙනෙක් අලිබෙටි සුලු පරිමාණයෙන් මුසු කරගෙන  තමයි ඔය කරදාසි හදන්නේ . කොහොමත් තනිකර අලිබෙටි වලින් ඔය වැඩේ කරන කිසි කෙනෙක් මට හම්බ වෙලා නෑ ".ඔහු කිව්වා

ඉස්සර ප්‍රබාකරන් විසින් ඇති දැඩි කළාය කියන ඇතින්නක් යුද්දෙන් පස්සේ පින්නවලට ගෙනත්  තියෙනවා. මගේ මිත්‍රයා කිව්වා ළඟදී දවසක ඒ  ඇතින්න කඳවුරෙන් පැනලා යන්න හදපු කතාව . දාලා හිටි තැනින්  දම්වැල කඩාගෙන ඒ මදිවට ඇවිදිනකොට  සද්ද වෙන නිසා දම්වැල කරේ දාගෙන හොරෙන් හොරෙන් කඳවුරේ වැට ගාවටම ඇවිල්ලා  . කවුදෝ  හොඳ වෙලාවට මෙයාව දැක්ක නිසා ආපහු දක්කාගෙන ගිහින් මාංචු දැම්මලු .

මේ කතා අර කතා මැද්දෙන් මම පොල්ගහවෙල යන්න හෙතුභූත  වූ කටයුත්තේ මම බාරගත්ත රාජකාරී කොටස ඉවර කරලා එන්නත් තව දවස් කීපයයි තියෙන්නේ.   අපේ ව්‍යාපෘති කන්තෝරුව තිබ්බේ වදාකඩ  ගින්නේරි කන්ද අසබඩ.  වදාකඩ කියන්නේ නවීනත්වයට පිම්මේ නොගිය සුන්දර  කඩ මන්ඩියක්  අපි දවල්ට  බත් කන්න යන  කඩේ ඉස්සරහ පුංචිම පුංචි පුස්තකාලයක් තියෙනවා . මම නිකමට එතැනට ගොඩ උනා .

මිල්ටන් කුමාරණායක  අනුස්මරණ පුස්තකාලය
වදාකඩ

පුස්තකාලයාධිපතිනිය මද සිනාවකින් මාව  ප්ලිගනිද්දී  ඇගේ සහයිකාවද මේ දැකලා පුරුදු නැති අමුත්තා දෙස සුහද එහෙත් කුකුස මුසු බැල්මෙන් බැලුවා . මම පුංචි පුස්තකාලය සිසාරා ඇවිද බැලුවා.
පුංචි ඉඩකඩක උනත් පොත් රාශියකුත්  කියවන්නන් නිතර යන එන බවකුත් පෙනෙන්න තිබුනා .
මම පුතකාලයාධිපතිනියගෙන් විමසුවේ මෙහි සමාජක සාමාජිකාවන් කී දෙනක් විතර සිටිනවාද කියල .  මේ වගේ ගම්මානෙක පුංචි පොත්ගුලක පොත් කියවන්න එන සජීවී සාමාජිකයන් ගණන දාහට වැඩි  බව ඇහුවම  මට සතුටක් දැනුන  නිසා මම මෙහෙම ඇහුවා .

"අර අහවල් ව්‍යාපෘතියේ වැඩකට මම ඇවිල්ලා ඉන්නේ . මේ පුස්තකාලෙට පොත් ටිකක දෙන්නත් වෙනත් උදව් පදව්වක් ඕනිනම් කරන්නත් අපි කැමතියි" .

පුස්තකාලයේ ඒ වන විට සිටි තුන් හතර දෙනාගේම මුහුණු  ප්‍රබෝධමත් වුනා. හරියට අපි ඉස්කෝලේ කාලේ  පී බී අල්විස් පෙරේරාගේ කවි පන්තියක් කියෙව්වම ආපු ප්‍රබෝධය වගේ ,
මේ වෙලාවේ එතන හිටි බවලතා කියනවා .
 'අනේ කොච්ර උදව්වක්ද මහත්තයා . මේ පුස්තකාලේ තනිකරම හිතවතුන්ගේ උදව් පදව් නිසා ගොඩ නැ ගිච්ච එකක් . තව දියුණු කර ගන්න ඕනි. ළමයි හරි ආශාවෙන් ඇවිත් පොත් කියවනවා"

මම එහෙ මෙහෙ තිබ්බ පොත් පෙරළ  පෙරළා  බැලුවා. වැඩිපුරම අතට දියවෙලා දුර්වර්ණ වෙලා තිබ්බේ මල් මල් නවකතා පොත්. කමක් නෑ  ටී වී එක ළඟ වටවෙලා  හින්දි  ස්වප්න  බලනවට වඩා මේ කියවිල්ල හොඳයි මම හිතුව .
එහෙම කල්පනා කරමින්ම ජනේලෙන් එපිටහ තිබ්බ කොලපාට සමර ගාපු විශාල ගෘහය දිහා බලා හිටිනා  වෙලේ පුස්තකාලේ බාර නෝනා මෙහෙම කියනවා .
"මහත්තයා ඔය ගෙදර තමයි පී බී අල්විස් පෙරේරා හිටියේ.  මේ පුස්තකාලෙට ඉඩම දුන්නේ එතුමාගේ මස්සිනා මිල්ටන් කුමාරනායක "

දෙයි හාමුදුරුවනේ අපි අර පාර කපාගෙන එන ගින්නෙරිය කන්ද ගැන කවි ලියල තියෙන්නේ එහෙනම් ඔය ගෙදර  කවුළුවෙන් බලාගෙන නේද   .

වදාකඩ ගින්නේරි කන්දේ මිහිරි සුවඳැති මල් පිපේවා !

එදා සිට මම පොල්ගහවෙලට කෝච්චියේ ආවේ එතැනින් බැහැලා හනිකට වදාකඩට ඉගිල්ලෙන්න බලාගෙන .  වදාකඩ  පුස්තකාලේ ගිය සතියේ පොඩි පහේ උත්සවයක් තිබ්බා . ඒගැනත් ලියන්නම වෙනවා

තව කොටස් ගොඩක් තියෙනවා